Νάρκισσος και Ηχώ

Ο Νάρκισσος ήταν, σύμφωνα με τη μυθολογία, ένα όμορφο παλικάρι, γιος της Νύμφης Λειριόπης και του ποταμού Κηφισού.

Τον αγάπησε πολύ μια κοπέλα, η Ηχώ, που οι Μούσες την δίδαξαν άσμα και αυλό.

Η Ηχώ, σε μια περιπλάνησή της στα δάση, είδε και ερωτεύτηκε τον Νάρκισσο.

Προσπάθησε να τον σαγηνέψει με την ομορφιά της, αλλά εκείνος ήταν απορροφημένος από τη δική του ομορφιά.

Χρησιμοποίησε τότε τη φωνή της, χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα.

Αυτή η απόρριψη είχε σαν αποτέλεσμα η νύμφη να πέσει σε βαθιά θλίψη, να κρύβεται στα δάση και η φυσική της υπόσταση να εξαφανιστεί σιγά σιγά έτσι, ώστε να μείνει μόνο η φωνή της, που κι αυτή ακόμα ακούγεται σαν επανάληψη λέξεων άλλων.

Έτσι όταν οι θεοί από οίκτο τη μεταμόρφωσαν σε βράχο, διατήρησε την ιδιότητα της επανάληψης των τελευταίων συλλαβών, της όποιας φωνής έφθανε σ΄ αυτόν.

Ο Νάρκισσος ακολούθως τιμωρήθηκε από τους θεούς.

Τον έκαναν να ερωτευθεί την ίδια του τη μορφή.

Άρχισε να θαυμάζει κάθε μέρα τον εαυτό του, μέσα σε νερά πηγών και λιμνών, που τα χρησιμοποιούσε για καθρέπτη.

Κάποια μέρα καθισμένος, ο ωραίος Νάρκισσος κοντά σε μια πηγή είδε το πρόσωπό του στα νερά της πηγής.

Στη θεά αυτή λέγεται πως τόσο πολύ θέλχτηκε, που θέλησε βυθίζοντας το βραχίονά του στο νερό να τη συλλάβει. 

Επειδή όμως παρά τις προσπάθειές του δεν το κατόρθωνε παρέμεινε στη θέση αυτή αυτοθαυμαζόμενος, μέχρι που υπέστη μαρασμό και πέθανε.

Στη θέση εκείνη μετά από λίγο φύτρωσε το ομώνυμο άνθος, ως σύμβολο της φθοράς και των χθονίων θεοτήτων.

Μεγάλες προσδοκίες - Κάρολος Ντίκενς (απόσπασμα)

Ήταν μια αξιομνημόνευτη μέρα για μένα, γιατί προκάλεσε μέσα μου μεγάλες αλλαγές.

Όμως το ίδιο συμβαίνει με ολόκληρη τη ζωή.

Φανταστείτε μια επιλεγμένη μέρα, αποσπασμένη από τις υπόλοιπες, και σκεφτείτε πόσο διαφορετική θα ήταν χωρίς αυτήν η πορεία της ζωής σας.

Εσείς που διαβάζετε όλα αυτά, σταματήστε μια στιγμή και σκεφτείτε τη μακριά αλυσίδα από σίδερο ή χρυσάφι, από αγκάθια ή λουλούδια, που δε θα σας είχε ποτέ δέσει αν δεν είχε σχηματιστεί ο πρώτος κρίκος, κάποια αξιομνημόνευτη μέρα.

Κάρολος Ντίκενς

Μεγάλη Πέμπτη

H Εκκλησία θυμάται τον Μυστικό Δείπνο.

Το Θείο Δράμα κορυφώνεται και η υμνογραφία της ημέρας είναι σχετική με τα Πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση και το θάνατό Του.

Το βράδυ ψάλλεται ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής και διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια.

Ανάμεσα στο 5ο και 6ο ψάλλεται το αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται από τους ιερείς.

12 Ευαγγέλια:

Διαβάζονται περικοπές κυρίως από τα κατά Ιωάννη και κατά Ματθαίον:

Τελευταίες νουθεσίες του Ιησού στους μαθητές του… «Αγαπάτε Αλλήλους». 

Ο τελευταίος αποχαιρετισμός.

Προσευχή του Ιησού. 

Προδοσία του από τον Ιούδα. 

Σύλληψη του Ιησού. «Από τον Άννα στον Καϊάφα». 

Δίκη του Ιησού από τους αρχιερείς.

Άρνηση Πέτρου («Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με»).

Ενώπιον του Πιλάτου, στο Πραιτώριο.

Προσπάθεια να απολύση τον Κύριον, αλλά εμπρός στην αποφασιστικότητα των Φαρισαίων υποχωρεί. «Βαραβάν ή Χριστόν»; 

Ο Πιλάτος «Νίπτει τας χείρας του». 

Ο Ιούδας μεταμεληθείς επιστρέφει τα «τριάκοντα αργύρια» στους Αρχιερείς, οι οποίοι τα έβαλαν στο Κορβανά (Ταμείο του Ναού).

Απαγχονισμός Ιούδα.

Πορεία προς τον Γολγοθά.

Σταύρωση του Ιησού.

Αφήνει το πνεύμα επί του Σταυρού. 

Οι δύο ληστές. 
Μεταμέλεια του ενός, που ζητά από τον Κύριο να τον θυμηθεί στη βασιλεία των Ουρανών.

Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθείας ζητά από τον Πιλάτο το Σώμα του για να το θάψει.

Ταφή του Ιησού και Σφράγιση του Τάφου του από τους Αρχιερείς και Φαρισαίους.

Πηγή: http://www.sansimera.gr/articles/87/6#ixzz2S7FeqKVx