Συνταγή για την ΥΓΕΙΑ...!!!!

 

Μια μέρα ρώτησαν το Χότζα:

 «Τι πρέπει να κάνουμε 
για να μην αρρωστήσουμε,

 αλλά να 'χουμε πάντα καλή υγεία;»

Ο Ναστραδίν απάντησε:

 «Να 'χετε τα πόδια σας ζεστά, 
το κεφάλι δροσερό, 

να φροντίζετε τη διατροφή σας 

και προπαντός

να μη σκοτίζετε το μυαλό σας 
με τίποτα.»

ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ

Μια φορά, δανείστηκε ο Ναστραδίν Χότζας, από τη γειτόνισσά του, ένα καζάνι.

Ύστερα, πήγε η γειτόνισσα, πήρε το καζάνι της και μαζί κι ένα μικρό καζάνι του Χότζα.

Το γύρεψε μετά ο Ναστραδίν το καζάνι του, εδώ κι εκεί, τίποτα.

Το βρήκε τελικά στη γειτόνισσα και το ζήτησε πίσω.

«Όχι», του λέει.

«Αυτό το πήρα απ' το σπίτι σου, αλλά βγήκε από το δικό μου, το μεγάλο καζάνι, που το γέννησε στο διάστημα που το 'χες κοντά σoυ.»

Ο πονηρός Χότζας έκανε πως το παραδέχτηκε κι έφυγε.

Μετά από καιρό, ξαναδανείζεται το καζάνι της γειτόνισσας. Το κρατάει μέρες εκείνη περιμένει να της το πάει, τίποτα! Πάει πάλι στου Χότζα.

Ούτε καζάνι μεγάλο, ούτε μικρό αυτή τη φορά.

Το ζητάει από το Χότζα επίμονα.

«Ψόφησε» απαντάει με απάθεια ο Χότζας.

«Πώς;» του λέει εκείνη. «Το καζάνι ψοφάει;»

Κι ο Ναστραδίν:

Το πράμα που γεννά, ψοφά!

Ο άνθρωπος που έπεσε "κατά λάθος" στο νερό....

Ένα ηλιόλουστο πρωινό, αποφάσισε ο Νασρεντίν να κάνει έναν όμορφο περίπατο, κατά την θάλασσα.

Καθώς πλησίαζε στη προκυμαία άκουσε φωνές και είδε πολύ κόσμο συγκεντρωμένο να χειρονομεί και να τρέχει πάνω κάτω.

Πλησίασε πιο κοντά και είδε έναν άνθρωπο που είχε πέσει κατά λάθος στο νερό.

Όπως δεν ήξερε κολύμπι, κτυπούσε πανικόβλητος χέρια και πόδια, χανόταν μέσα στο κύματα και όποτε κατόρθωνε να βγάλει λίγο το κεφάλι του καλούσε μισοπνιγμένος σε βοήθεια.
 
Οι άνθρωποι έσκυβαν όσο μπορούσαν πάνω από το νερό και του φώναζαν:
- Δώσε μας το χέρι σου! Δώσε μας το χέρι σου!
 
Τίποτα αυτός! Σαν να ήταν κουφός συνέχιζε να χτυπιέται.
 
Οι άνθρωποι όλο και πλήθαιναν γύρω του και του φώναζαν όλο και πιο δυνατά:
- Βρε άνθρωπε, δεν ακούς; Δώσε μας το χέρι σου! Θα πνιγείς!
Τίποτα αυτός.
 
Κάποια στιγμή, μέσα στο πανικό και την αγωνία που επικρατούσε, επειδή κανείς δεν ήθελε να πνιγεί ο άνθρωπος αυτός, αλλά και κανείς δε μπορούσε να κάνει τίποτα περισσότερο, κάποιος πήρε είδηση τον Νασρεντίν που παρακολουθούσε ατάραχος τη σκηνή.
 
Να ο Χότζας, αναφώνησε το πλήθος. Κάντε χώρο να κάνει κάτι. Σίγουρα θα ξέρει αυτός τι να κάνει, σαν άνθρωπος του Θεού που είναι.
 
Αμέσως τότε, όλοι έκαναν χώρο και ο Νασρεντίν έσκυψε στο νερό και κάτι είπε σιγανά στον μισοπνιγμένο. Tότε εκείνος, έδωσε το χέρι του και ο Νασρεντίν το έπιασε και τον έσυρε έξω.
 
Οι άνθρωποι έμειναν τότε με ανοιχτό το στόμα.
- Βρε, είπαν! Βρε Χότζα μας, καλέ μας Χότζα, τι του είπες του ανθρώπου και σου έδωσε το χέρι σου;
Εδώ, τόση ώρα, εμείς τού φωνάζουμε να μάς δώσει το χέρι του και δε το έκανε. 
Τώρα γιατί άκουσε εσένα και όχι εμάς;
 
- Εγώ, δε τού είπα να μου δώσει το χέρι του, απάντησε ήρεμα ο Χότζας.
 
- Τι τού είπες λοιπόν, ρώτησαν οι άνθρωποι περίεργοι.
 
- Εγώ τού είπα: «πάρε το χέρι μου», είπε ο Νασρεντίν.

 

Με τα παιδιά στο Χαμάμ....!!!

Μια μέρα ο Ναστραδίν Χότζας πήγε με τα παιδιά του σχολείου στα λουτρά.

Τα πονηρά όμως, μη θέλοντας να πληρώσουν τα ίδια, συννενοήθηκαν και πήρε το καθένα μαζί του από ένα αυγό.

Σαν κάθισαν στο χαμάμ είπε ένα, το πιο ζωηρό:

"Δάσκαλε, έχω μια ιδέα. Να καθίσουμε και να γεννήσουμε από ένα αυγό. Όποιος δε γεννήσει να πληρώσει για όλους".

Συμφώνησαν όλοι και σε λίγο άρχισαν τα κακαρίσματα και... τ' αυγά.

Κατάλαβε τότε ο Ναστραδίν τι του σκάρωσαν τα παιδιά και χωρίς να χάσει καιρό, τεντώνεται κι αρχίζει να κάνει τον κόκορα:

"Κικιρίκου! Κικιρίκου!"

"Τι κάνεις εκεί Χότζα;", ρωτάνε ξαφνιασμένα τα παιδιά.

Και ο Ναστραδίν:

"Δε νομίζετε πως μέσα σε τόσες κότες πρέπει να υπάρχει και ένας κόκορας;"

Ένας Λαγός … Πεσκέσι!!!

Κάποια μέρα, ένας χωρικός πήγε, πεσκέσι, στο Ναστραδίν Χότζα, ένα λαγό.

«Σε τιμάω», του 'πε, «και τον έφερα στην αφεντιά σου».

Ο Ναστραδίν δέχτηκε το δώρο, με πολλή χαρά.

Δεν πέρασαν όμως πολλές μέρες, ο χωρικός ξαναπήγε στην πόλη και το βράδυ, μια και δυο στο σπίτι του Χότζα:

«Ποιος είναι;» ρωτάει από μέσα ο Ναστραδίν.

«Ο άνθρωπος που σου 'φερε το λαγό», αποκρίνεται εκείνος.

Ανοίγει ο Χότζας την πόρτα και τον φιλοξενεί, μ' όλη του την καρδιά.

Πέρασαν μερικές μέρες και άλλοι χωρικοί χτυπάνε την πόρτα του:

«Είμαστε οι γείτονες, εκείνου που σου 'φερε το λαγό», λένε.

Ο Ναστραδίν πνίγει την οργή του, και περιποιείται κι αυτούς!!

Μα δεν πέρασε εβδομάδα καλά καλά, να κι άλλοι χωριάτες:

«Είμαστε γείτονες, των γειτόνων, εκείνου που σού έφερε το λαγό»!!

Τους πέρασε στον οντά και να σου, βάζει σε λίγο, πάνω στο τραπέζι μια σουπιέρα γεμάτη νερό.

Περίεργοι εκείνοι, κοιτάζουν ο ένας τον άλλο.

Και ο Ναστραδίν Χότζας, μόλις συγκρατώντας την αγανάκτησή του:

«Είναι το ζουμί, του ζουμιού,
του λαγού»!!!

Οι καλοί τρόποι....

Δίνοντας μαθήματα καλής συμπεριφοράς, ο Ναστραδίν Χότζας έλεγε στα παιδιά πως η καλή ανατροφή απαιτεί, όταν φτερνίζεται ο δάσκαλος, οι μαθητές να χτυπάνε παλαμάκια και να λένε:

~ Χαίρ ολά, Χότζα, χαίρ ολά!
(Με τις υγείες σου, δάσκαλε, με τις υγείες σου!)

Έτσι, όχι σπάνια, και οι μαθητές διασκέδαζαν χειροκροτώντας κι ο Ναστραδίν χαιρόταν.

Μια μέρα έπεσε ο κουβάς στο πηγάδι.

Ο Χότζας κατέβηκε να τον πάρει και μετά τα παιδιά τραβούσαν το σκοινί να τον βγάλουν.

Για κακή του μοίρα όμως, σαν έφτασε στο χείλος του πηγαδιού, χωρίς να θέλει φτερνίστηκε.

Μονομιάς ασυναίσθητα τα παιδιά αφήνουν το σκοινί και, συνηθισμένα καθώς ήταν, άρχισαν τα παλαμάκια, φωνάζοντας:

~ Χαίρ ολά, Χότζα, χαίρ ολά!

Το αποτέλεσμα ήταν να κατρακυλήσει ο δάσκαλος στο πηγάδι και να σπάσει κεφάλι και πόδια.

Όταν, σε κακά χάλια, τον έβγαλαν έξω, μουρμούρισε:

~Τι την ήθελα την ευγένεια;

Το λάθος του ..χάρου

Ο Χότζας είχε πέσει στο κρεβάτι βαριά άρρωστος.

Όλοι νόμιζαν πως θα πεθάνει.

Η γυναίκα του ντύθηκε στα μαύρα κι άρχισε τα κλάματα και τα μοιρολόγια.

Οι μαθητές του που είχαν μαζευτεί γύρω από το κρεβάτι του, τον κοίταζαν με βαθιά θλίψη.

Μόνο ο Χότζας, έμενε ατάραχος και κάθε τόσο γέλαγε...

«Δάσκαλε», τον ρωτάει ένας από τους μαθητές του, «πώς γίνεται να αντιμετωπίζεις το θάνατο με τέτοια ψυχραιμία, και μάλιστα κάθε τόσο να γελάς, ενώ εμείς που δεν πρόκειται να πεθάνουμε, αγωνιούμε μήπως μας αφήσεις»;

«Πολύ απλό», απάντησε ο Χότζας.

«Καθώς σας κοιτάζω ξαπλωμένος, λέω στον εαυτό μου:  Όλοι σας έχετε τόσο βαριά θλιμμένη όψη, που είμαι σχεδόν σίγουρος ότι, όταν έρθει ο Άγγελος του Θανάτου, θα νομίσει ότι κάποιος από εσάς είναι που τον περιμένει και θα τον πάρει κατά λάθος, και θα μ' αφήσει εμένα να ζήσω κι άλλο. Γι' αυτό κάθε με πιάνουν τα γέλια...»

Νέφτι, το θαυματουργό!

Κάποτε ο Χότζας πήρε το γάιδαρό του και τράβηξε για το βουνό. 
Όπου να ‘ναι έφτανε ο χειμώνας. 
Έπρεπε να είχανε τα ξύλα τους για το τζάκι και τις καβαλίνες για το ταντούρι.

Αφού έκοψε και ετοίμασε τα ξύλα στο δάσος, τά φόρτωσε στο ζώο του και οι δύο μαζί πήρανε το δρόμο της επιστροφής.

Είτε γιατί το φορτίο ήτανε πολύ βαρύ, είτε γιατί το ζώο είχε πείσματα, είτε γιατί ήταν πραγματικά κουρασμένο…. ο γάιδαρος δεν έλεγε να προχωρήσει.

Και νταχ και τσους και νταχ και τσούς, όμως τίποτα.

«Πάμε» τού έλεγε ο Χότζας, «θα μάς πιάσει η νύχτα»… τίποτα ο γάιδαρος.

Τον είδε ένας άνθρωπος και τον λυπήθηκε:

«Μωρέ Χότζα, τι κουράζεσαι τόσο. Βάλε λίγο νέφτι κάτω από την ουρά του και θα δεις πως θα τρέξει»!

«Πρόσεχε όμως μη βάλεις πολύ, για τι θα το χάσεις ύστερα και δεν θα μπορέσεις να το προφτάσεις.

Ο Χότζας έκανε όπως του είπε ο γνωστός του. Και πραγματικά ο γάιδαρος του άρχισε να πιλαλάει.

Βλέποντας ο Χότζας ότι, δεν θα μπορέσει να το προφτάσει, άγγιξε λιγάκι νέφτη και στο δικό του πισινό. 
Τότε τον έπιασε και αυτόν μια ανείπωτη τρεχάλα. Και έτρεχε τόσο, που αφού προσπέρασε το γάιδαρό του, έφτασε πρώτος στο σπίτι του.

Μα και εκεί δεν είχε ησυχία. Έτρεχε από κάμαρη σε κάμαρη. Δεν είχε σωτηρία. Έπρεπε να πάει να πέσει στη λίμνη, να σβήσει την κάψα του.

Η γυναίκα του, που τον είδε να τρέχει έτσι, ασίγαστος και φουρτουνιασμένος, τόλμησε να το ρωτήσει.

O Xότζας ήτανε απλησίαστος  και της φώναξε:

«Μωρή γυναίκα, αν έρθει ο γάιδαρος, να πάει να βρει μόνος του τον τσαρέ του. Εγώ πάω στη λίμνη, αν θες να με προφτάσεις, βάλε και εσύ λιγάκι νέφτι στον πισινό σου, αλλιώς δεν με προφταίνεις μήτε σήμερα, μήτε αύριο!!

Τα καρύδια και τα καρπούζια....

Ο Νασρεντίν ξεκουραζόταν κάτω από μια καρυδιά.

Μπροστά του ήταν ένα μποστάνι με καρπούζια.

Κοίταζε ο Νασρεντίν τις καρπουζιές με τα λεπτά βλαστάρια και τα πελώρια καρπούζια, κοίταζε και την καρυδιά με τον χοντρό κορμό και τα μικρά καρύδια και μονολογούσε:

- "Αχ, Αλλάχ, πώς τα 'φτιαξες έτσι τα πράγματα; 
Ανάποδα τα 'φτιαξες. Ένα τόσο δα βλασταράκι δίνει καρπό, που δεν χωρά στην αγκαλιά και ένα τόσο χοντρό δέντρο φτιάχνει κάτι καρυδάκια μια σταλιά. Αν αυτό δεν είναι ανάποδο, τότε τι είναι;"


Δεν προλαβαίνει να αποσώσει την κουβέντα του και ένα καρύδι πέφτει από ψηλά στο κεφάλι του.

- "Ωχ!", κάνει ο Χότζας και πετάγεται όρθιος.

Τρίβει το κεφάλι του, κοιτάζει το καρύδι που είχε πέσει χάμω, κοιτάζει και τα καρπούζια λίγο παρακάτω και λέει:

- "Δόξα να 'χει ο Αλλάχ! Ήξερε αυτός τι έκανε. Για φαντάσου να έσκαγε το καρπούζι στο κεφάλι μου!"

Η παρηγοριά για το Γάιδαρο

Σαν πέθανε η γυναίκα του, οι φίλοι έτρεξαν να τον παρηγορήσουν:

«Μη λυπάσαι, Χότζα», του είπαν. 

«Έτσι ήταν το κισμέτι του Αλλάχ. Θα σου βρούμε άλλη γυναίκα, πιο όμορφη».

Τώρα, που ψόφησε ο γάιδαρός του, πάλι πήγαν οι φίλοι του:

«Χότζα, τι 'ναι αυτό που βλέπουμε; Συ λυπήθηκες πιο πολύ για το ζώο, παρά για τη γυναίκα σου».

Κι ο Ναστραδίν Χότζας εξήγησε:

«Κοίταξε να δεις. Όταν πέθανε η γυναίκα μου ήρθατε όλοι και με παρηγορούσατε λέγοντάς μου: «Μη στενοχωριέσαι. Θα σου βρούμε άλλη γυναίκα, πιο όμορφη». 

Τώρα που ψόφησε ο γάιδαρός μου, κανείς δε μου 'πε:

«Θα σου φέρω εγώ ένα γάιδαρο».

«Δεν έχω, λοιπόν, δίκιο»;

Οι γνώμες των ανθρώπων

Μια μέρα ο Ναστραδίν Χότζας περνούσε με το γιο του από την αγορά. 
Ο γιος ήταν καβάλα στο γάιδαρο, ενώ ο ίδιος ερχόταν από πίσω πεζός.

Τους είδε ένας και είπε:

"Κοίτα νεολαία! Ο γιος καβάλα κι ο πατέρας με τα πόδια!"

Τ' ακούει ο γιος, στενοχωριέται και δίνει τη θέση του στον πατέρα.

Άλλος, που τους βλέπει πιο κάτω, μουρμουρίζει:

"Για δες το Χότζα, ολόκληρος άντρας να πηγαίνει καβάλα και ν' ακολουθεί το παιδί με τα πόδια!"

Τι να κάνει ο έρημος ο Ναστραδίν; Για να βουλώσει τις κακές γλώσσες, παίρνει στα καπούλια του γαϊδουριού και το γιο του.

Τους συναντάνε άλλοι πιο κάτω και σχολιάζουν:

"Βρε, το Χότζα με το γιο του! Βάλθηκαν να το πεθάνουν το ταλαίπωρο το γαϊδουράκι!"

Απελπισμένοι, πατέρας και γιος ,κατεβαίνουν κι οι δυο τους και πάνε πεζοί.

Μια άλλη συντροφιά, που τους βλέπει να περνούν, λέει:

"Βρε, τους κουτούς! Ο γάιδαρος πάει με το ραχάτι του και τ' αφεντικά ποδαράτοι!"

Γυρίζει τότε ο Ναστραδίν και λέει στο παιδί του:

Κάνε ό,τι θέλεις κι ας λέει ο κόσμος.

Βλέπεις, δεν είναι ένα σακί να τους κλείσεις το στόμα!

Είχε γυναίκα γυρίστρα.....

Μερικοί φίλοι είπαν μια μέρα στο Ναστραδίν Χότζα για τη γυναίκα του τη Ναζίμα:

"Χότζα, η γυναίκα σου γυρίζει από σπίτι σε σπίτι!"

"Ε!",  απάντησε εκείνος. 
"Κάποτε θα γυρίσει και στο δικό μου!"

Ο Χότζας ... και τοξότης!

Μια μέρα, που ο Ταμερλάνος είχε οργανώσει αγώνες σκοποβολής, ο Ναστραδίν Χότζας καυχήθηκε πως είναι άσος!

Πήρε λοιπόν το τόξο κι άρχισε να σκοπεύει.

Ρίχνει την πρώτη, δεν πετυχαίνει και λέει ατάραχος:

Έτσι σκοπεύουν εκείνοι που κάνουν το σπουδαίο τοξευτή!

Ρίχνει τη δεύτερη, και πάλι το ίδιο αποτέλεσμα. 
Μα λέει ειρωνικά:

Έτσι σκοπεύουν οι γερασμένοι τοξότες!

Ρίχνει την τρίτη και πετυχαίνει:

Έτσι, λέει, σκοπεύει ο Ναστραδίν Χότζας!

Τα αυγά και .... οι κότες....

Μια φορά ο Νασρεντίν πήγε στον μπακάλη και αγόρασε δυο αυγά αλλά ξέχασε να πάρει τα χρήματα από το σπίτι και ο μπακάλης τού έδωσε τ’ αυγά με την προϋπόθεση ότι θα τα πληρώσει την άλλη μέρα.

Την επόμενη μέρα ξέχασε να πάει τα χρήματα και τα πήγε μετά από 10 μέρες.

Ο μπακάλης τότε του ζήτησε περισσότερα χρήματα.

Ο Νασρεντίν ξαφνιάστηκε και είπε:

- Για δυο αυγά να σε πληρώσω τόσα πολλά λεφτά;

- Αν αυτά τα δυο αυγά τα κλωσούσε η κότα θα γινόντουσαν πουλιά, τα πουλιά θα γινόντουσαν κότες, οι κότες ξανά θα γεννούσαν άλλα πουλιά…

Θύμωσε ο Νασρεντίν κι έφυγε.

Ο μπακάλης όμως δεν τον άφησε και του έκανε μήνυση.

Όταν έφτασε η μέρα της δίκης, τον κάλεσαν να πάει στο δικαστήριο.

Ο Νασρεντίν ήταν πολύ πονηρός κι άργησε να πάει.

Όταν έφτασε καθυστερημένος ο πρόεδρος τον ρώτησε:

- Γιατί άργησες βρε Χότζα;

- Με συγχωρείς κύριε πρόεδρε για την καθυστέρηση. Έβραζα σιτάρι για το σπείρω αύριο.

- Τι κουταμάρες μας λες βρε Χότζα; Σπέρνεται το βρασμένο σιτάρι;

- Δε μου λες κύριε πρόεδρε, τα αυγά άμα τα βράσεις και τα φας γίνονται κότες; Γίνονται πουλιά; Γεννούνε;

Με την απάντηση αυτή ο πρόεδρος τον αθώωσε…

------------------