Η πεταλούδα ψυχή

Τα πολύ παλιά χρόνια, σε μια πόλη μακρινή, ζούσε ένας Σοφός Δάσκαλος με τους μαθητές του. 
Κάποια φορά, ένας από τους καλύτερους μαθητές του αναρωτήθηκε, αν υπήρχε ερώτηση στην οποία ο Δάσκαλος δεν θα μπορούσε να απαντήσει.

Σκέφτηκε λοιπόν να πιάσει μια πεταλούδα με το χέρι του και να ρωτήσει τον δάσκαλό του, τι κρατούσε και αν αυτό που είχε μέσα στον καρπό του ήταν ζωντανό ή νεκρό.

Ήξερε επίσης ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του εύκολα θα εύρισκε την πεταλούδα, αλλά αν ο δάσκαλός του απαντούσε ότι ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα σκότωνε την πεταλούδα, για να του αποδείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφός.

Έπιασε λοιπόν μια πεταλούδα και, αφού την έκλεισε στον καρπό του, ρώτησε τον δάσκαλό του.

~ "Δάσκαλε τι κρατώ στο χέρι μου;"

~ "Την ψυχή σου κρατάς νεαρέ μου."

Σκέφτεται ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του έχει δίκιο.

Η πεταλούδα είναι μια ψυχή, που θα μπορούσε να είναι και η δική του.

"Λοιπόν δάσκαλε" , συνεχίζει ο μαθητής , "είναι η ψυχή μου και τι είναι ζωντανή ή νεκρή;" ξαναρωτά ο μαθητής.

Απαντά ο σοφός δάσκαλος λέγοντας:

~"Από το χέρι σου εξαρτάται.....!"

Η τύχη της Ψυχής μας 

εξαρτάται από εμάς!

Η σωτηρία εξαρτάται από εμάς.

Όμηρος (περ. 850 π.χ.)

Πηγή: από το Διαδίκτυο.. 

Ραντεβού στη Σαμάρα

Ένας μύθος από τη Μέση Ανατολή λέει ότι

είναι στο ριζικό μας να πεθάνουμε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Ένας Υπηρέτης ψώνιζε σε ένα παζάρι στη Βαγδάτη, όταν - προς μεγάλο του τρόμο - έπεσε επάνω στον Θάνατο.

Ο Θάνατος τον κοίταξε με τόσο διεισδυτικό βλέμμα, ώστε εκείνος έτρεξε πίσω στον αφέντη του πανικόβλητος και του ζήτησε να του δανείσει ένα άλογο, ώστε να φύγει γρήγορα από τη Βαγδάτη και να φτάσει στη Σαμάρα πριν νυχτώσει. 

Ο Αφέντης του συμφώνησε και ο Υπηρέτης έφυγε καλπάζοντας.

Λίγο αργότερα, ο αφέντης πήγε στο παζάρι και είδε τον Θάνατο, που ακόμη στεκόταν μέσα στο πλήθος. 

Τον ρώτησε, χωρίς φόβο, γιατί είχε τρομοκρατήσει τον υπηρέτη του.

"Ξαφνιάστηκα που τον είδα εδώ", απάντησε ο Θάνατος.

"Έχω ραντεβού μαζί του στη Σαμάρα, απόψε".

Αγία Αικατερίνη

Αγία Αικατερίνη

"Η καταγωγή μου είναι γνωστή σε όλη την Αλεξάνδρεια.

Οι γονείς μου είναι από τους ευγενέστερους της αυτοκρατορίας σου.

Επέρασα τη νεότητά μου αναζητώντας την αλήθεια.

Όσο μελετούσα, τόσο έβλεπα την ματαιότητα των ειδώλων. Έτσι έγινα χριστιανή και πιστεύω στην μόνη αληθινή θρησκεία.

Όλη μου η δόξα και το καύχημά μου είναι να φανώ αντάξια χριστιανή και νύμφη του Ιησού Χριστού...".

Είναι τα λόγια που είπε μπροστά στον αυτοκράτορα η αγία μεγαλομάρτυς και πάνσοφος Αικατερίνα, της οποίας η Εκκλησία σήμερα τιμά και γιορτάζει την μνήμη.

Από τα λόγια της, που είναι γεμάτα πίστη και χριστιανική αξιοπρέπεια, ξεχωρίζομε την ομολογία της, ότι όσο μελετούσε, τόσο έβλεπε την ματαιότητα των ειδώλων.

Μόνο οι ημιμαθείς και οι αδιάβαστοι κάνουν τους αθέους, οι πραγματικά σοφοί ομολογούν και κηρύττουν:

"Κύριε, ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν...

... το όνομά σου εν πάση τη γη!".

Βιογραφία

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής.

Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, αλλά και ήταν άρτια καταρτισμένη και στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός.

Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της.

Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.

Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. 

Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. 

Πέθανε στον τροχό, ύστερα από διαταγή του έπαρχου.

28η Οκτωβρίου ~ Εθνική Επέτειος

 

https://apps.apple.com/app/apple-store/id917932200?pt=39040802&ct=Media1GIFV2&mt=8

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Έμαθαν μια μέρα ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Όλοι τότε την περιγελούσαν και της έλεγαν «εμείς πάντα το λέγαμε ότι μόνο η αγάπη δεν φτάνει».

Αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι, παρά τα δάκρυα που θόλωναν το βλέμμα της, βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει:

«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος.

«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της μ’ ένα εντυπωσιακό σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησε με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Ευδαιμονία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Χαμένη, στον γυάλινο κόσμο της, ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.

«Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου»..

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Το Μίσος έριχνε άγριες ματιές στην Αγάπη και η Ειρωνεία μισογελούσε και της μόρφαζε, ενώ συνέχιζαν να κάνουν βόλτες με μια γρήγορη θαλαμηγό, απολαμβάνοντας το θέαμα: το νησί βούλιαζε κι η αγάπη μόνη στ’ ακρογιάλι…

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε.

Όταν έφτασαν ασφαλείς στην στεριά, ο κύριος την άφησε στο πανέμορφο «λιμανάκι της αγκάλης» και συνέχισε αργά και σίγουρα το δρόμο του.

Η Αγάπη ένοιωσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο, αλλά ήταν τόση η ταραχή της, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του.

Γνωρίζοντας πόσα τού χρωστούσε, που τή βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:

« Γνώση, ποιός με βοήθησε;»

« Ο Χρόνος», τής απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Όσιος Κυριακός ο Αναχωρητής (29 Σεπτέμβριου)

Ήταν άνθρωπος που καλλιεργούσε "υπομονήν,  πραότητα". 

Γι' αυτό και πέτυχε στην ασκητική του ζωή.

Γεννήθηκε στην Κόρινθο το 5ο αιώνα, από Ιερέα πατέρα, τον Ιωάννη.

Τη μητέρα του την έλεγαν Ευδοξία και είχε αδελφό τον Αρχιεπίσκοπο Κορίνθου, Πέτρο.

Από ιερατικό λοιπόν γένος, ο Κυριακός, σε νεαρή ηλικία πήγε στα Ιεροσόλυμα και από εκεί στη Λαύρα του Μεγάλου Ευθυμίου. Εκεί, ο Μέγας Ευθύμιος, τον έκανε μοναχό και τον έστειλε στον ασκητή Γεράσιμο.

Όταν πέθανε ο Γεράσιμος, ο Κυριακός επέστρεψε στη Λαύρα του Ευθυμίου, όπου με ζήλο καλλιεργούσε τις αρετές του, ώσπου κάποια στάση που έγινε στη Λαύρα του Ευθυμίου τον ανάγκασε να πάει στη Λαύρα του Σουκά.

Εκεί, 40 χρονών χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και ανέλαβε την επιστασία του Σκευοφυλακίου.

Εκείνο που τον διέκρινε απέναντι στους συμμοναστές του, ήταν ο γαλήνιος τρόπος με τον όποιο τους αντιμετώπιζε, γι' αυτό και ήταν παράδειγμα προς μίμηση από όλους.

Εβδομήντα χρονών ο Κυριακός, έφυγε κι από εκεί και με υπομονή γύρισε πολλά μοναστήρια και σκήτες, όπου έζησε με αυστηρότατη άσκηση.

Τελικά, πέθανε 107 χρονών, και σε όλους έμεινε η ενθύμηση του ασκητή, που έδειχνε "πραότητα προς πάντας ανθρώπους".

Πραότητα, δηλαδή, σ' όλους ανεξαίρετα τους ανθρώπους.

Εορτή ~ Αγία Ευφροσύνη

Ἦταν μοναχοκόρη καὶ πολὺ πλούσια. 

Ὃ πατέρας της Παφνούτιος ἦταν ὁ πλουσιότερος τῆς Ἀλεξάνδρειας καὶ μαζὶ μὲ τὴν σύζυγό του διακρίνονταν γιὰ τὴν θερμὴ πίστη τους στὸν Θεό.

Δώδεκα χρονῶν ἡ Εὐφροσύνη ἔμεινε ὀρφανὴ ἀπὸ μητέρα, καὶ ὁ πατέρας της ἀφοσιώθηκε ἀκόμα πιὸ φιλόστοργα στὴν ἐπιμέλεια τῆς κόρης του.

Ὅταν ἡ Εὐφροσύνη ἔφθασε στὸ 18^ο ἔτος τῆς ἡλικίας της, ὁ πατέρας της θέλησε νὰ τὴν παντρέψει μὲ ἕναν νέο ὑψηλῆς κοινωνικῆς τάξης.

Ὅμως τὴν ψυχὴ τῆς Εὐφροσύνης εἶχε καταλάβει ὁ θεῖος ἔρωτας.
Ὁ γάμος καὶ οἱ κοσμικότητες θὰ τῆς ἦταν ἐμπόδιο νὰ ἀφιερωθεῖ συστηματικὰ στὴν ἐλεημοσύνη καὶ στὴν ὑπηρεσία τοῦ πλησίον.

Γι’ αὐτὸ κάποια μέρα, ἀφοῦ διαμοίρασε τὰ ὑπάρχοντά της στοὺς φτωχούς, ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ τὸ σπίτι, καὶ μετὰ ἀπὸ πολλὲς περιπέτειες, κατέληξε μεταμφιεσμένη ἀνδρικὰ σὲ κοινόβιο ἀνδρικὸ μοναστῆρι.

Ἐκεῖ πῆρε τὸ ὄνομα Σμάραγδος καὶ ὅλοι οἱ μοναχοὶ θαύμαζαν τὸν πνευματικό της ἀγῶνα καὶ τὴ διακονία ποὺ πρόθυμα πρόσφερε σὲ ὅλους. 
Ἔζησε στὸ μοναστῆρι 38 χρόνια. 
Στὸ τέλος τῆς ζωῆς της συναντήθηκε καὶ μὲ τὸν πατέρα της, ὅταν καὶ αὐτὸς ἔγινε μοναχὸς στὸ ἴδιο μοναστῆρι.

 
Ἔτσι, μὲ τὴν ζωή της ἡ Εὐφροσύνη μᾶς ὑπενθυμίζει τὰ λόγια της Ἁγίας Γραφῆς, ποὺ λένε: «ἀρνησάμενοι τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰώνι».

Δηλαδή, ἀφοῦ ἀρνηθοῦμε τὶς ἐπιθυμίες τοῦ ματαίου καὶ ἁμαρτωλοῦ αὐτοῦ κόσμου, νὰ ζήσουμε στὸν παρόντα αἰῶνα μὲ ἐγκράτεια στὴν ζωή μας, μὲ δικαιοσύνη πρὸς τοὺς συνανθρώπους μας καὶ μὲ εὐσέβεια πρὸς τὸν Θεό.

Οι Αγίες Σοφία, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη

Η Αγία Σοφία και οι τρεις θυγατέρες της Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού (117 - 138 μ.Χ.).

Οι τρεις θυγατέρες της Αγίας Σοφίας, πήραν τα ονόματα τους από το χωρίο της Καινής Διαθήκης: «νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.» ( Α' Κορινθίους. 13:13).

Η Αγία Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε και με τις τρεις κόρες της ήλθε στη Ρώμη.

Εκεί καταγγέλθηκαν ως φημισμένες χριστιανές.

Τότε ο αυτοκράτορας πληροφορήθηκε ότι οι τέσσερις γυναίκες ήταν χριστιανές και διέταξε να τις συλλάβουν.

Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες.

Πρώτη παρουσιάστηκε στο βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Με δελεαστικούς λόγους ο Ανδριανός προσπάθησε να πείσει την Πίστη να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή, αλλά αντιμετώπισε το άκαμπτο φρόνημα της νεαρής.

Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: «ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ» (Γαλ. 2: 20) δηλαδή «ζω εμπνεόμενη από την πίστη μου στον Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου». Τότε, μετά από βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν.

Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν αν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια: «ἠλπίκαμεν ἐπὶ Θεῷ ζῶντι, ὅς ἐστι σωτὴρ πάντων ἀνθρώπων, μάλιστα πιστῶν» (Α΄ Τιμοθ. 4:10). Δηλαδή, «ναι, διότι έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στον ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και ιδιαίτερα των πιστών». Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε.

Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξή της είναι στραμμένη «εἰς τὴν ἀγάπην τοῦ Θεοῦ καὶ εἰς τὴν ὑπομονὴν τοῦ Χριστοῦ» (Β’ Θεσσαλ. 3: 5). Βέβαια δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή.

Περήφανη για τα παιδιά της η Σοφία, ενταφίασε με τιμές τις κόρες της και παρέμεινε για τρεις μέρες στους τάφους τους, παρακαλώντας το Θεό να την πάρει κοντά του. Ο Θεός άκουσε την προσευχή της και η Σοφία παρέδωσε το πνεύμα της δίπλα στους τάφους των παιδιών της.

Καναρίνι μου γλυκό.. (παραδοσιακό τραγούδι)

Καναρίνι μου γλυκό
 συ μου πήρες το μυαλό
 το πρωί που με ξυπνάς
 όταν γλυκοκελαϊδάς 

 Έλα κοντά μου στην αγκαλιά μου
Να σε χορτάσω, αχ με τα φιλιά μου
Έλα μικρούλα μου στην καμαρούλα μου
Να μου γιατρέψεις, πια την καρδούλα μου

 Καναρίνι μου γλυκό συ
θα με τρελάνεις
με τα νάζια τα πολλά
 σκλάβο θα με κάνεις

 Καναρίνι κίτρινο συ με πας στον κίνδυνο
 Το πρωί σαν με ξυπνάς όταν γλυκοκελαϊδάς

 Έλα κοντά μου στην αγκαλιά μου 
 Να σε χορτάσω με τα φιλιά μου
 Έλα μικρούλα μου στην καμαρούλα μου 
 Να μου γιατρέψεις πια την καρδούλα μου

Τραγούδι αστικού ύφους με προέλευση 

από την Σμύρνη χερσονήσου Ερυθραίας Μικρά Ασίας. 

Ο ρυθμός του κομματιού είναι 8/8 (3-3-2) 

και χορεύεται ως «ΣΥΡΤΟΣ, παραλλαγή ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ».

Ο Ψαράς και η Γοργόνα

Μια φορά κι έναν καιρό, ένας μικρός ψαράς είχε βγει για ψάρεμα με το καΐκι του. 

Κόντευε να ξημερώσει, μα η ψαριά του δεν ήταν καθόλου καλή.

- Πώς θα γυρίσω σπίτι, συλλογιζόταν, με άδεια δίχτυα;

Ξάφνου ο τόπος άστραψε και από τη θάλασσα ξεπρόβαλε μια γοργόνα.

Πλησίασε το καΐκι του μικρού ψαρά και τον χαιρέτησε:

- Γεια σου παλικάρι, του είπε.

- Γεια σου και σένα γοργόνα, της απάντησε. Τι θέλεις από μένα;

- Σου φέρνω δύο σακούλια. Αν διαλέξεις το πρώτο, θα γυρίσεις σπίτι σου με την πιο καλή ψαριά που είχες ποτέ και όλοι θα τρίβουν τα μάτια τους για το κατόρθωμά σου.

- Κι αν διαλέξω το δεύτερο; ρώτησε το παλικάρι όλο περιέργεια.

- Αν διαλέξεις το δεύτερο, θα σου χαρίσω ένα φιλί.

Το παλικάρι απόμεινε σκεφτικό. Να γυρίσει πίσω με την πιο καλή ψαριά και όλοι να τον παινεύουν; Ή να δεχτεί το φιλί της γοργόνας;

Ήταν το πιο όμορφο πλάσμα που είχε αντικρίσει ποτέ του και τα μάτια της αστραποβολούσαν φως. 

Γρήγορα έβγαλε απόκριση:

- Διαλέγω το δεύτερο σακούλι, είπε αποφασισμένος.

- Ωραία λοιπόν, έκανε η γοργόνα και αμέσως πέταξε το πρώτο σακούλι στη θάλασσα. Μονομιάς σκόρπισαν εκατοντάδες αστραφτερά μαργαριτάρια που είχε μαζέψει από τα βάθη του ωκεανού. 

- Μα τι κάνεις εκεί! Φώναξε το παλικάρι. Είναι κρίμα. Τόσα σπάνια μαργαριτάρια?

- Δεν είναι καθόλου κρίμα, απάντησε ψύχραιμη η γοργόνα. Μην παραπονιέσαι παλικάρι. Είναι το σακούλι που αρνήθηκες, του είπε κι αμέσως ανασηκώθηκε από τη θάλασσα. 

Τότε το παλικάρι έσκυψε και δέχτηκε το πιο γλυκό φιλί του κόσμου.

Έμεινε με κλειστά μάτια για να κρατήσει μέσα του όλη αυτή την ομορφιά, που ποτέ άνθρωπος δεν είχε ξαναγευτεί. 

Όταν τα άνοιξε πάλι, η γοργόνα είχε χαθεί στα νερά κι είχε πάρει πάλι να σκοτεινιάζει.

Στα χέρια του είχε απομείνει το δεύτερο σακούλι.

- Μα τι μπορεί να είναι πιο ακριβό από τόσα σπάνια μαργαριτάρια του βυθού;

Συλλογίστηκε και έλυσε το κορδόνι. 

Στα χέρια του κρατούσε ένα σακούλι με μύθους, μύθους του βυθού. 
Χαμογέλασε και τότε μόνο κατάλαβε πως, ούτε όλα τα μαργαριτάρια του κόσμου, δεν άξιζαν όσο ένα ζωντανό, αληθινό παραμύθι.

Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί

Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί 

(1207-1273, Πέρσης ποιητής) 

Το κύριο έργο του: «Μασνάβι».

Μια συλλογή στίχων στα Περσικά που θεωρείται το απόσταγμα της Σοφίας των Σούφι και ένα από τα σημαντικότερα έργα της μυστικιστικής ποίησης.

Κατά τους Σούφι είναι το Κοράνι στα Περσικά.

Το "Ρούμι" σημαίνει ο "Ρωμιός", 
αλλά δεν είχε μάλλον σχέση με Ελλάδα.

Οφείλεται στην καταγωγή του από το σουλτανάτο του Ρουμ των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία.

Ελλάδα... 

Όλα εδώ ξεκίνησαν κι εδώ θα καταλήξουν!

 • Εσύ μπορεί να κάθεσαι, αλλά κινείσαι χωρίς να το βλέπεις και να το καταλαβαίνεις.

 • Η σοφία και η γνώση υπάρχουν για να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει τον καλό δρόμο από τον κακό.

 • Η μυρωδιά της έπαρσης, της απληστίας και της ακολασίας θα σε προδώσει - όπως το σκόρδο που έφαγες - μόλις ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις.

• Αυτό που ο κοινός άνθρωπος βλέπει σαν πέτρα, για τον άνθρωπο που ξέρει είναι μαργαριτάρι.

• Ο πραγματικά σοφός άνθρωπος μένει απαρατήρητος. 

•  Η αγάπη είναι το φάρμακο της περηφάνιας μας και της αυταρέσκειάς μας. Ο γιατρός όλων των ατελειών μας. 

•  Οι άνθρωποι νομίζουν πως ξέρουν τι είναι απόλαυση, ενώ στην πραγματικότητα ξεριζώνουν τα φτερά τους για χάρη μιας αυταπάτης.

•  Το μεγαλύτερο εμπόδιο πάνω στο Δρόμο είναι η δόξα.

•  Η σοφία και η γνώσεις υπάρχουν για να μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τον δρόμο από τον παλιόδρομο.

•  Αυτός ο κόσμος είναι βουνά, ενώ οι πράξεις μας είναι κραυγές: η ηχώ απ' τις φωνές μας πάντα επιστρέφει σ' εμάς. 

•  Να επαναλαμβάνεις τα λόγια κάποιου δεν σημαίνει πως κατάλαβες και το νόημά τους.

•  Αυτό που ο κοινός άνθρωπος βλέπει ως πέτρα, για τον άνθρωπο που ξέρει είναι μαργαριτάρι.

•  Η σοφία και η γνώση υπάρχουν για να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει τον καλό δρόμο απ' τον κακό. 

•  Εσύ κάθεσαι, αλλά κινείσαι χωρίς να το βλέπεις και να το καταλαβαίνεις.

•  Είναι γνωστό πως στον καθρέπτη όλα είναι ανάποδα, αλλά χωρίς αυτόν δε θα βλέπαμε τον εαυτό μας.

•  Η αγάπη είναι ο εξάντας της αλήθειας.

•  Χρυσό: το κεφάλαιο χρήσιμο για το παζάρι αυτού του κόσμου, στο κόσμο που θα ‘ρθει κεφάλαιο θα είναι η αγάπη και τα δυο μάτια γεμάτα δάκρυα .

•  Η οσμή της έπαρσης, της απληστίας και της ασελγείας θα σε προδώσει – όπως το σκόρδο που έφαγες – όταν θ’ ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις.

•  Οι περισσότεροι επιστήμονες δεν έχουν όφελος από τις γνώσεις τους: είναι αυτοί που κρατάνε τη γνώση στη μνήμη τους, αλλά δεν είναι ερωτευμένοι μαζί της.

•  Θα γνωρίσει το μυστικό του Αόρατου μόνο εκείνος που είναι ικανός να κλείσει τα χείλη του και να μείνει σιωπηλός.

•  Προσήλωσε το βλέμμα σου στα άστρα και ψάξε το Δρόμο. 
Τα λόγια εμποδίζουν να βλέπεις μακριά, τήρησε τη σιωπή.

•  Ελάτε, περάστε! Σας παρακαλώ, ελάτε κι άλλη μια φορά. 
Όποιος κι αν είστε: πιστός ή άπιστος, αιρετικός ή ειδωλολάτρης. 
Αυτή η πόρτα είναι ανοιχτή για τον καθένα.

•  Μόνο μετά, όταν θα πέσουν τα τείχη τον μιναρέδων και των τζαμιών, θα εμφανιστούν γύρω πολλοί δερβίσηδες. 
Ως που η πίστη δε γίνει αίρεση, αλλά η αίρεση πίστη, ως τότε κανένας δε θα γίνει μωαμεθανός.

•  Την επιστήμη την γνωρίζεις με την βοήθεια των λέξεων, την τέχνη με άσκηση, αλλά την αποξένωση γνωρίζεις μέσα σε μια παρέα.

Happy Mother's Day

Χριστός Ανέστη 2020!!!

✨ Χριστός Ανέστη!! Χρόνια Πολλά ✨🙏

 ~ 

✨‿➹⁀✨‿➹⁀✨‿➹⁀✨‿➹⁀✨ 

 Το μοναστήρι Μιλέσεβα: ΣΕΡΒΙΑ ...

Από όλες τις τοιχογραφίες εκείνη που ξεχωρίζει είναι αυτή του Λευκού Αγγέλου. Σύμφωνα με την αφήγηση του Ματθαίου (28:1-8), ο άγγελος εικονίζεται αριστερά καθισμένος στο λίθο, δείχνοντας με ήρεμη αντικίνηση τον τάφο του Χριστού άδειο στη Θεοτόκο και στην Μαρία την Μαγδαληνή, οι οποίες στη θέα του υποχωρούν φοβισμένες και τις ορίζει να κοινοποιήσουν στους μαθητές ότι ο Κύριος «ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν».

Ο υπέροχος άγγελος καταυγάζει την εκκλησία με την ουράνια θωριά και το ηρωικό μέγεθος, την ομορφιά και τη γαλήνια χάρη της ασπροντυμένης και με χρυσαφιές ανταύγειες πλασμένης μορφής του, κατάντικρυ στο χρυσό βάθος, που πληρούν με θρίαμβο ζωής στην ηγεμονική κίνηση οι απλωμένες φτερούγες του.

 ✨‿➹⁀✨‿➹⁀✨‿➹⁀✨‿➹⁀✨ 

Κυριακή των Βαΐων 2020

Τα μαθηματικά της ζωής

Περί Έρωτος - Επιλεγμένα Γνωμικά & Αποφθέγματα

Οι υποσχέσεις του έρωτα είναι γραμμένες πάνω στην άμμο. 

 (Ρ. Νίλσεν)

Κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι δεν φοβάται καμιά περιπέτεια της ζωής,

 αν δεν έχει δοκιμάσει προηγουμένως τον ατυχή έρωτα.

(Ντε Μπωσάν)

Ο γλυκύτερος καρπός του δέντρου 

του έρωτα είναι το φιλί.

(Όσκαρ Ουάιλντ )

 Ο εραστής γελά κοιμώμενος 

και θρηνεί ξυπνώντας.

 (Πυθαγόρας)

 Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος 

από τον έρωτα της πραγματικότητας.

(Α. Γουόρχολ)

 Οι άνθρωποι ονειρεύονται όσο καιρό είναι ερωτευμένοι 

και ξυπνούν μόλις παντρευτούν.

 (Βέγκα)

 Οι όρκοι στον έρωτα είναι 

η πολυτέλεια της ψευτιάς.

(Μυσσέ) 

 Όταν ο έρωτας κυριαρχήσει, 

τυφλώνει την ντροπή.

 (Β. Ουγκώ)

 Το κλειδί του αληθινού έρωτα 
είναι η τιμιότητα.

 Το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα

 είναι η αδιαφορία.

(Βολταίρος) 

 Υπάρχει πολύ περισσότερος έρωτας 
στη φιλία, παρά φιλία στον έρωτα.

 Τον έρωτα δεν αξίζει τον κόπο να τον αγοράζει κανείς, 
όταν πουλιέται .

(Βολταίρος)

Τριώδιο

https://simeiakairwn.wordpress.com/2020/02/09/%cf%84%cf%81%ce%b9%cf%8e%ce%b4%ce%b9%ce%bf-%cf%83%ce%b7%ce%bc%ce%b1%ce%af%ce%bd%ce%b5%ce%b9-%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af%ce%bf%ce%b4%ce%bf-%ce%b5%ce%b3%ce%ba%cf%81%ce%ac%cf%84%ce%b5%ce%b9%ce%b1%cf%82/?fbclid=IwAR0l01iQ1GjjWBguhhspgx22Dk8yq3M14oOlqUFGKk9d8y75cniVmFMW9Ck

ΡΟΔΙ, σύμβολο Αφθονίας και Καλοτυχίας

«Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά. Καλή χρονιά, χρονιά πολλά, χαρούμενη χρυσή Πρωτοχρονιά...»,

αυτοί είναι οι στίχοι του τραγουδιού που έχουμε όλοι τραγουδήσει, αποχαιρετώντας τον παλιό το χρόνο, και περιμένοντας να «μπει» ο καινούριος, με όνειρα, προσδοκίες κι ευχές. 

Κάθε πρωτοχρονιά, αιώνες τώρα, τα σπιτικά προετοιμάζονται για να υποδεχτούν το νέο έτος κρατώντας τις παραδόσεις.

Αν και κάθε τόπος έχει τα δικά του ήθη και έθιμα, δεν υπάρχει σπίτι που να μην τηρεί το "ποδαρικό", το σπάσιμο του ροδιού και - στην Κρήτη ιδιαίτερα - το «κρέμασμα» της αγριοκρεμμύδας ή ασκελετούρας.

Σύμβολο αφθονίας και καλοτυχίας Το "ποδαρικό" πάντα με το δεξί , "παντρεύεται" με το σπάσιμο του ροδιού, ένα έθιμο που λέγεται ότι κρατά τις ρίζες του από την Πελοπόννησο.

Τα παλαιότερα χρόνια, για την αποφυγή «παρατράγουδων», το ποδαρικό το έκανε πάντα ο νοικοκύρης του σπιτιού ή μέλη της ίδιας οικογένειας, συνήθως ο πρωτότοκος, αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου. 
Έβγαινε από το σπίτι, πριν αλλάξει ο χρόνος κι έμπαινε μέσα αμέσως μετά την αλλαγή, εκφράζοντας τις καλύτερες ευχές για ευημερία, υγεία, και καλοτυχία.


«Έσπαγε» το ρόδι, χτυπώντας το, με δύναμη στο έδαφος, για να γεμίσει το σπίτι τους σπόρους της αφθονίας και της καλοτυχίας. Σύμβολο γονιμότητας, το όμορφο αυτό φρούτο, που θεωρείται ότι φέρνει τύχη, σε πολλές θρησκείες και πολιτισμούς.

Σε άλλα μέρη μαζί με το ρόδι, έβαζαν στο σπίτι ένα πέταλο αλόγου, που θεωρείται ότι φέρνει και αυτό τύχη και προσκαλεί την ευτυχία στο σπίτι.
Προφυλάσσει από την κακή ενέργεια ενώ πρέπει να κρεμιέται πίσω από την πόρτα με το άνοιγμα προς τα επάνω.

Τυχερό μάλιστα θεωρείται αν βρείτε πέταλο -κατά τύχη - που να έχει 7 τρύπες (4+3).

Σύμφωνα με άλλα έθιμα, οι νοικοκυραίοι άνοιγαν τα παράθυρα για να «φύγει» ο κακός ο χρόνος και να μπει ο καινούριος, και τις βρύσες του σπιτιού, για να "ρέει" αφθονία.

Άλλοι πέταγαν και χρήματα μέσα στο σπίτι. Εκτός από τον νοικοκύρη καλό θεωρείται το ποδαρικό να το κάνει και ένα μικρό παιδί.
Και αλίμονο σε όποιον τύχαινε να κάνει ποδαρικό και να μην πήγαινε «καλά ο χρόνος»! 
"Βούκινο‘ γινόταν στο χωριό και τον απέφευγαν όλοι - τουλάχιστον εκείνη την πρώτη ημέρα.