Κάλαντα Χριστουγέννων

Καλήν εσπέραν άρχοντες κι αν είναι ορισμός σας

Χριστού τη Θείαν Γέννησιν να πω στ’ αρχοντικό σας.

΄Χριστός γεννάται σήμερον εν Βηθλεέμ τη πόλει,

οι ουρανοί αγάλλονται, χαίρει η φύσις όλη. 

Εν τω σπηλαίω τίκτεται εν φάτνη των αλόγων

ο Βασιλεύς των ουρανών και Ποιητής των όλων.

Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι το "Δόξα εν Υψίστοις" 

και τούτο Άξιον εστί η των ποιμένων πίστις.

Εκ της Περσίας έρχονται τρεις Μάγοι με τα δώρα

άστρο λαμπρό τους οδηγεί. Χωρίς να λείψει ώρα,

φθάσαντες εις Ιερουσαλήμ, με πόθον ερωτώσι, 

 πού εγεννήθη ο Χριστός, να παν να Τον ευρώσι.

Διά Χριστόν ως ήκουσεν ο βασιλεύς Ηρώδης,

αμέσως εταράχθηκε κι έγινε θηριώδης,

ότι πολλά φοβήθηκε διά την βασιλείαν, 

 μη του την πάρη ο Χριστός και χάση την αξίαν.

Κράζει τους Μάγους κι ερωτά: 
-Πού ο Χριστός γεννάται; 

-Εν Βηθλεέμ ηξεύρωμεν, ως η Γραφή διηγάται. 

 Τους είπε να υπάγωσι και όπου Τον ευρώσι, 

 Να Τονε προσκυνύσωσιν, κι ευθύς να του το ειπώσι, 

οπώς υπάγη και αυτός για να Τον προσκυνήση, 

με δόλον ο μισόθεος για να τον αφανίση.

Βγαίνουν οι Μάγοι τρέχοντες και τον Αστέρα βλέπουν,

φως θεϊκό κατέβαινε και με χαρά προστρέχουν.

Στην Βηθλεέμ εφθάσανε, βρίσκουν την Θεοτόκον

Κρατούσε εις τας αγκάλας της τον Aγιόν της Τόκον.

Γονατιστοί Τον προσκυνούν και δώρα Του χαρίζουν:

σμύρναν, χρυσόν και λίβανον, Θεόν τον ευφημίζουν.

Την σμύρναν μεν ως άνθρωπον, χρυσόν ως βασιλέα, 

τον λίβανον δε ως Θεόν σ’ όλη την ατμοσφαίραν.

Αφού Τον επροσκύνησαν, ευθύς πάλι μισεύουν

και τον Ηρώδη μελετούν να πάνε να τον εύρουν

Πλην άγγελος εξ ουρανού βγαίνει, τους εμποδίζει,

άλλην οδόν να πορευτούν, αυτός τους διορίζει.

Και πάλιν άλλος άγγελος τον Ιωσήφ προστάζει

εις Αίγυπτον να πορευθή κι εκεί να ησυχάση,

να πάρη και την Μαριάμ ομού με τον Υιόν της,

ότι ο Ηρώδης εζητεί τον Τόκον τον δικόν της.

Μη βλέπων δε ο βασιλεύς τους Μάγους να γυρίζουν,

στην Βηθλεέμ επρόσταξεν παιδια να μην αφήσουν. 

Όσα παιδία εύρισκον δύο χρονών και κάτω

όλα να τα περάσωσι ευθύς απ’ τα σπαθιά των.

Χιλιάδες δεκατέσσαρες σφάζουν σε μιαν ημέραν,

θρήνον, κλαυθμόν και οδυρμόν είχε κάθε μητέρα.

Κι εξεπληρώθη το ρηθέν προφήτου Ησαΐου

μετά των άλλων προφητών και του Ιερεμίου:

«Φωνή ηκούσθη εκ Ραμά, Ραχήλ τα τέκνα κλαίει,
παραμυθία ουκ ήθελε, ότι αυτά ουκ έχει». 

Ιδού ότι σας είπαμεν όλην την υμνωδίαν

του Ιησού μας του Χριστού Γέννησιν την Αγίαν

Και σας καληνυχτίζουμε, πέσετε, κοιμηθείτε,

ολίγον ύπνον πάρετε κι ευθύς να σηκωθήτε 

Στην Εκκλησίαν τρέξατε με θείαν προθυμίαν

και με πολλήν ευλάβειαν στην Θείαν Λειτουργίαν. 

Κι ευθύς άμα γυρίσετε εις το αρχοντικό σας,

ευθύς τραπέζι στρώσετε, βάλτε το φαγητό σας

και τον σταυρό σας κάνετε, γευθήτε, ευφρανθήτε,

δώστε και κανενός φτωχού όστις να υστερήται,

Δώστε κι εμάς τον κόπο μας, ό,τι είναι ορισμός σας,

και ο Χριστός μας πάντοτε να είναι βοηθός σας.

Χρόνους πολλούς να χαίρεστε, πάντα ευτυχισμένοι, 

 σωματικά και ψυχικά να είστε πλουτισμένοι.

Εις έτη πολλά!

Κάλαντα Χριστουγέννων, Παραδοσιακό Τραγούδι, Πανελλαδικώς

ΡΟΔΙ, σύμβολο Αφθονίας και Καλοτυχίας

«Πάει ο παλιός ο χρόνος ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά. Καλή χρονιά, χρονιά πολλά, χαρούμενη χρυσή Πρωτοχρονιά...»,

αυτοί είναι οι στίχοι του τραγουδιού που έχουμε όλοι τραγουδήσει, αποχαιρετώντας τον παλιό το χρόνο, και περιμένοντας να «μπει» ο καινούριος, με όνειρα, προσδοκίες κι ευχές. 

Κάθε πρωτοχρονιά, αιώνες τώρα, τα σπιτικά προετοιμάζονται για να υποδεχτούν το νέο έτος κρατώντας τις παραδόσεις.

Αν και κάθε τόπος έχει τα δικά του ήθη και έθιμα, δεν υπάρχει σπίτι που να μην τηρεί το "ποδαρικό", το σπάσιμο του ροδιού και - στην Κρήτη ιδιαίτερα - το «κρέμασμα» της αγριοκρεμμύδας ή ασκελετούρας.

Σύμβολο αφθονίας και καλοτυχίας Το "ποδαρικό" πάντα με το δεξί , "παντρεύεται" με το σπάσιμο του ροδιού, ένα έθιμο που λέγεται ότι κρατά τις ρίζες του από την Πελοπόννησο.

Τα παλαιότερα χρόνια, για την αποφυγή «παρατράγουδων», το ποδαρικό το έκανε πάντα ο νοικοκύρης του σπιτιού ή μέλη της ίδιας οικογένειας, συνήθως ο πρωτότοκος, αμέσως μετά την αλλαγή του χρόνου. 
Έβγαινε από το σπίτι, πριν αλλάξει ο χρόνος κι έμπαινε μέσα αμέσως μετά την αλλαγή, εκφράζοντας τις καλύτερες ευχές για ευημερία, υγεία, και καλοτυχία.


«Έσπαγε» το ρόδι, χτυπώντας το, με δύναμη στο έδαφος, για να γεμίσει το σπίτι τους σπόρους της αφθονίας και της καλοτυχίας. Σύμβολο γονιμότητας, το όμορφο αυτό φρούτο, που θεωρείται ότι φέρνει τύχη, σε πολλές θρησκείες και πολιτισμούς.

Σε άλλα μέρη μαζί με το ρόδι, έβαζαν στο σπίτι ένα πέταλο αλόγου, που θεωρείται ότι φέρνει και αυτό τύχη και προσκαλεί την ευτυχία στο σπίτι.
Προφυλάσσει από την κακή ενέργεια ενώ πρέπει να κρεμιέται πίσω από την πόρτα με το άνοιγμα προς τα επάνω.

Τυχερό μάλιστα θεωρείται αν βρείτε πέταλο -κατά τύχη - που να έχει 7 τρύπες (4+3).

Σύμφωνα με άλλα έθιμα, οι νοικοκυραίοι άνοιγαν τα παράθυρα για να «φύγει» ο κακός ο χρόνος και να μπει ο καινούριος, και τις βρύσες του σπιτιού, για να "ρέει" αφθονία.

Άλλοι πέταγαν και χρήματα μέσα στο σπίτι. Εκτός από τον νοικοκύρη καλό θεωρείται το ποδαρικό να το κάνει και ένα μικρό παιδί.
Και αλίμονο σε όποιον τύχαινε να κάνει ποδαρικό και να μην πήγαινε «καλά ο χρόνος»! 
"Βούκινο‘ γινόταν στο χωριό και τον απέφευγαν όλοι - τουλάχιστον εκείνη την πρώτη ημέρα.

Καθαρά Δευτέρα

Με την Καθαρά Δευτέρα ξεκινά η Σαρακοστή για την Ορθόδοξη εκκλησία, ενώ ταυτόχρονα σημάνει το τέλος των Απόκρεω. 

Η Καθαρά Δευτέρα ονομάστηκε έτσι γιατί οι Χριστιανοί "καθαρίζονταν" πνευματικά και σωματικά.

Είναι μέρα νηστείας αλλά και μέρα αργίας για τους Χριστιανούς.

Η νηστεία διαρκεί για 40 μέρες, όσες ήταν και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο.

Την Καθαρά Δευτέρα συνηθίζεται να τρώγεται λαγάνα (άζυμο ψωμί που παρασκευάζεται μόνο εκείνη τη μέρα), ταραμάς και άλλα νηστίσιμα φαγώσιμα, κυρίως λαχανικά, όπως και φασολάδα χωρίς λάδι. 

Επίσης συνηθίζεται το πέταγμα χαρταετού.

Η Καθαρά Δευτέρα εορτάζεται 48 ημέρες πριν την Κυριακή της Ανάστασης του Χριστού, το χριστιανικό Πάσχα.

πηγή: http://el.wikipedia.org/wiki/

Η ΚΥΡΑ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

H Κυρά Σαρακοστή

Ένα έθιμο που έχει σχεδόν χαθεί είναι αυτό της Κυρά Σαρακοστής.

Πρόκειται για ένα ιδιόμορφο ημερολόγιο με το οποίο μετρούσαν τις εβδομάδες της νηστείας (Σαρακοστής).

Η κυρά Σαρακοστή στις περισσότερες περιοχές ήταν μια χάρτινη ζωγραφιά. 

Απεικόνιζε μια γυναίκα με σταυρωμένα χέρια, λόγω προσευχής, σαν καλόγρια, χωρίς στόμα, λόγω νηστείας, και με εφτά πόδια που αναπαριστούσαν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής.

Κάθε Σάββατο έκοβαν ένα πόδι και έτσι ήξεραν πόσες βδομάδες νηστείας απέμεναν μέχρι το Πάσχα.

Το Μεγάλο Σάββατο, έκοβαν και το τελευταίο πόδι.

Αυτό το κομμάτι χαρτί το δίπλωναν καλά και το έκρυβαν σε ένα ξερό σύκο.

Τοποθετούσαν το σύκο αυτό μαζί με άλλα, και σε όποιον το έβρισκε θεωρούνταν ότι του έφερνε γούρι.

Σε άλλα μέρη της Ελλάδας η Κυρά Σαρακοστή δεν ήταν φτιαγμένη από χαρτί, αλλά από ζυμάρι. 

Το ζυμάρι φτιαχνόταν με αλεύρι, αλάτι και νερό. 

Η διαδικασία ήταν κι εδώ η ίδια όπως και με την χάρτινη.

Μια παραλλαγή του εθίμου της Κυράς Σαρακοστής είναι φτιαγμένη από πανί και γεμισμένη με πούπουλα.

Για την Κυρά Σαρακοστή έχουν γραφτεί και οι εξής στίχοι:

Την Κυρά Σαρακοστή

που 'ναι έθιμο παλιό

οι γιαγιάδες μας την έφτιαχναν

με αλεύρι και νερό.

Για στολίδι της φορούσαν

στο κεφάλι έναν σταυρό

μα το στόμα της ξεχνούσαν

γιατί νήστευε καιρό.

Και τις μέρες της μετρούσαν

με τα πόδια της τα επτά.

Έκοβαν ένα την βδομάδα

μέχρι νά 'ρθει η Πασχαλιά.

Πρωταπριλιά

Προέλευση του Εθίμου

Τα ψέματα της Πρωταπριλιάς είναι ένα έθιμο που μας έχει έρθει από την Ευρώπη. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές σχετικά με τον τόπο και τον χρόνο που γεννήθηκε το έθιμο αυτό. Δύο από αυτές, όμως, είναι οι επικρατέστερες.

Από τους Κέλτες 

Σύμφωνα με την πρώτη εκδοχή, το έθιμο ξεκίνησε από τους Κέλτες. Λαός της βορειοδυτικής Ευρώπης, οι Κέλτες, ήταν δεινοί ψαράδες. Η εποχή του ψαρέματος ξεκινούσε την 1η Απριλίου. Όσο καλοί ψαράδες όμως και να ήταν, την εποχή αυτή του χρόνου τα ψάρια πιάνονται δύσκολα. Έτσι και αυτοί, όπως προστάζει ο "κώδικας δεοντολογίας" των ψαράδων όλων των εποχών, έλεγαν ψέματα σχετικά με τα πόσα ψάρια είχαν πιάσει. Αυτή η συνήθεια, έγινε με το πέρασμα του χρόνου έθιμο.

Από τη Γαλλία 

Η δεύτερη εκδοχή, που θεωρείται και ποιο βάσιμη ιστορικά, θέλει γενέτειρα του εθίμου την Γαλλία του 16ου αιώνα. 

Μέχρι το 1564 η πρωτοχρονιά των Γάλλων ήταν η "1η Απριλίου". Την χρονιά αυτή όμως, και επί βασιλείας Καρόλου του 9ου, αυτό άλλαξε και Πρωτοχρονιά θεωρούνταν πλέον η 1η Ιανουαρίου. Στην αρχή αυτό δεν το δέχτηκαν όλοι οι πολίτες. 

Οι αντιδραστικοί συνέχιζαν να γιορτάζουν, την παλαιά πλέον, πρωτοχρονιά τους την 1η Απριλίου, ενώ οι υπόλοιποι τους έστελναν πρωτοχρονιάτικα δώρα για να τους κοροϊδέψουν. Το πείραγμα αυτό μετατράπηκε με τον καιρό σε έθιμο.

Το έθιμο στην Ελλάδα 

Το έθιμο αυτό ήρθε και στην Ελλάδα και διαφοροποιήθηκε αποκτώντας μια ελληνική χροιά.

Η βασική ιδέα βέβαια παρέμεινε ίδια.

Λέμε αθώα ψέματα με σκοπό να ξεγελάσουμε το «θύμα» μας.

Σε κάποιες περιοχές, θεωρούν ότι όποιος καταφέρει να ξεγελάσει τον άλλο, θα έχει την τύχη με το μέρος του όλη την υπόλοιπη χρονιά.

Σε κάποιες άλλες πιστεύουν ότι ο «θύτης» θα έχει καλή σοδειά στις καλλιέργειες του. Επίσης το βρόχινο νερό της πρωταπριλιάς, θεωρούν μερικοί, ότι έχει θεραπευτικές ιδιότητες. Όσο για το «θύμα», πιστεύεται ότι, σε αντίθεση με τον «θύτη», θα έχει γρουσουζιά τον υπόλοιπο χρόνο και πιθανότατα αν είναι παντρεμένος θα χήρεψει γρήγορα.

Σύμφωνα με τον Έλληνα λαογράφο Λουκάτο, το έθιμο αυτό αποτελεί ένα σκόπιμο "ξεγέλασμα των βλαπτικών δυνάμεων που θα εμπόδιζαν την όποια παραγωγή" όπως είναι η αρχή του μήνα τόσο για τον Μάρτιο, όσο και τον Απρίλιο υποχρεώνοντας πολλούς να λαμβάνουν διάφορα "αντίμετρα" (αλεξίκανα μέτρα). Επίσης και ο Έλληνας λαογράφος Γ. Μέγας συμφωνεί πως η πρωταπριλιάτικη "ψευδολογία" παραπλανά ελλοχεύουσες δυνάμεις του κακού, έτσι ώστε να θεωρείται από τον λαό ως σημαντικός όρος μαγνητικής ενέργειας (έλξης ή αποτροπής) για μια επικείμενη επιτυχία.

Μάρτιος - ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:

«ΜΕΡΟΜΗΝΙΑ». 
Οι πρώτες μέρες του Μάρτη.

Μέρες δηλαδή που από τις καιρικές συνθήκες τους μπορούν να γίνουν σχετικές προγνώσεις για όλο το χρόνο.

«ΜΑΡΤΗΣ» 

Πανελλήνιο έθιμο της πρωτομαρτιάς.

Είναι η συνήθεια να δένουν οι μητέρες στο χέρι ή στο πόδι των παιδιών τον λεγόμενο «Μάρτη», κορδόνι από λευκό και κόκκινο νήμα, για να τα προφυλάξουν από τις ακτίνες του μαρτιάτικου ήλιου, οι οποίες θεωρούνται πολύ επικίνδυνες. Για ν' αποτρέψουν την επίδραση του ήλιου έδεναν στον καρπό του χεριού ή και στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού τον «μάρτη», δηλαδή μια λινή κλωστή, άσπρη και κόκκινη ή και χρυσή, στριμμένη, αφού πριν την κρέμαγαν σε κλώνους τριανταφυλλιάς και την εκθέσουν τη νύχτα στα άστρα.

Τον «μάρτη» τον φορούσαν ως την Ανάσταση. 

Τότε τον έβγαζαν και τον έδεναν στην τριανταφυλλιά, για να πάρουν το χρώμα της. Αλλού τα παιδιά κρατούν τον «μάρτη» μέχρι να πρωτοδούν χελιδόνι ή πελαργό.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:

«Μάρτης γδάρτης και παλιός παλουκοκαύτης».

«Το Μάρτη ξύλα φύλαγε, μη κάψεις τα παλούκια».

«Από Μάρτη καλοκαίρι και από Αύγουστο χειμώνα».

«Ο Μάρτης ο πεντάγνωμος πέντε φορές εχιόνισε και πάλι το μετάνιωσε που δεν εξαναχιόνισε».

«Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και 5 μήνες δεν ξεβάφει».

«Οπόχει κόρη ακριβή το Μάρτη ο ήλιος μη τη δει».

«Ο ήλιος του Μαρτιού τρυπά το κέρατο βοδιού».

«Μάρτη χιόνι βούτυρο και σαν παγώσει μάρμαρο».

«Ο Μάρτης μία κλαίει και μια γελά».

«Κάλλιο Μάρτης στις γωνιές, παρά Μάρτης στις αυλές».

Διαβάστε περισσότερα http://ektiesthisi.blogspot.com/2012/03/k.html#ixzz1nqwBTDV8