Πλέκοντας κορδέλες στο Γαϊτανάκι!

Από τα πιο γνωστά πανελλαδικά έθιμα, 

που διατηρούνται αυτούσια ως τις μέρες μας, είναι το γαϊτανάκι.

Το γαϊτανάκι είναι ένας χορός που δένει απόλυτα με το χρώμα και το κέφι της απόκριας.

Δεκατρία άτομα χρειάζονται γι’ αυτόν το χορό.

Ο ένας κρατά ένα μεγάλο στύλο στο κέντρο,
από την κορυφή του οποίου κρέμονται 12 μακριές κορδέλες, διαφορετικού χρώματος η καθεμιά.

Οι κορδέλες αυτές λέγονται γαϊτάνια 
και δίνουν το όνομά τους στο έθιμο.

Οι υπόλοιποι δώδεκα χορευτές κρατούν
 από ένα γαϊτάνι και χορεύουν σε ζευγάρια.

Καθώς κινούνται γύρω από το στύλο, 
κάθε χορευτής εναλλάσσεται με το ταίρι του
 κι έτσι πλέκουν τις κορδέλες πάνω του
 δημιουργώντας χρωματιστούς συνδυασμούς.

Όταν πια οι κορδέλες τυλιχτούν στο στύλο 

και οι χορευτές χορεύουν όλο και πιο κοντά σε αυτόν, 

τότε ο χορός τελειώνει 
και το στολισμένο γαϊτανάκι μένει 
να θυμίζει το αποκριάτικο πνεύμα.

~Ζεϊμπέκικο~

Το ζεϊμπέκικο ή ζεϊμπέκικος, είναι παραδοσιακός ελληνικός χορός με αρχαιοελληνικές ρίζες.

Στην πραγματικότητα πρόκειται για κατεξοχήν αρχαίο Ελληνικό - Θρακικό χορό που τον μετέφεραν στην Ασία οι αρχαίοι Αργείοι-Θράκες, όταν ίδρυσαν αποικία στις Τράλλεις της Μικράς Ασίας.

Η Λέξη είναι σύνθετη και σύμφωνα με την επικρατέστερη θεωρία, προέρχεται από το Ζεί Ζεύς και το Μπέκ, μπέκος που σημαίνει ψωμί, κατά τον Ηρόδοτο, δηλαδή τον αρχαίο λαό που κατά τους αρχαίους χρόνους υμνούσε το Δία και χορεύοντας, προσευχόταν για γήινη γονιμότητα και ψωμί.

Άλλη μία εκδοχή, είναι πως προέρχεται από τους ίδιους Έλληνες, πρόσφυγες της Μικράς Ασίας, που ονομαζόταν και ζεϊμπέκοι ή αλλιώς ζεϊμπέκηδες.

Ο ζεϊμπέκικος, ως αρχαίος ελληνικός χορός, είναι κυρίως αντρικός, γι αυτό και ορισμένες φορές αποκαλείται εξαιτίας των χορευτικών του κινήσεων από άνδρες, ως "χορός του αετού", διότι μιμούνται τον αετό, το ιερό πουλί του Δία.

Ο ρυθμός ακολουθεί το βυζαντινό μέτρο που είναι στα 9/8,

ενώ η συνηθισμένη ρυθμική του διάταξη είναι:

 2/4+2/4+2/4+3/4 ή 4/4+2/4+3/4.

Ο χαρακτήρας του χορού, εκπέμπει συναισθήματα μοναξιάς, θλίψης, νοσταλγίας, ψυχικού βασανισμού και μελαγχολίας, ενώ ο χορευτής κοιτάζει αγέλαστος τη γη.

Αντιπροσωπευτικότερο ζεϊμπέκικο σήμερα θεωρείται το "ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας".

πηγή: Βικιπαίδεια

Χασάπικο ή Χασάπικος Χορός

Το Χασάπικο ή Χασάπικος είναι χορός και τύπος των τραγουδιών των Ελλήνων από την Κωνσταντινούπολη.

Οι ρίζες του ανάγονται στη βυζαντινή περίοδο, όταν αποτελούσε χορευτική μίμηση μάχης με σπαθιά από τη συντεχνία των Ελλήνων χασάπηδων στην Κωνσταντινούπολη.

Η πρώτη σειρά κρατούσε μαχαίρια, ραβδιά και μαστίγια, ενώ η δεύτερη δεν είχε όπλα.

Η ονομασία προέρχεται από την τουρκικής προέλευσης λέξη kasap, που σημαίνει κρεοπώλης, ενώ η αντίστοιχη ελληνική ονομασία ήταν μακελάρικος.

Ο όρος στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε για να υποδηλώσει μόνο τη γρήγορη εκδοχή του χασάπικου, γνωστή επίσης και ως χασαποσέρβικο.

Μορφές του χορού αυτού ήταν γνωστές από παλαιότερα χρόνια σε αρκετά μέρη του ελληνικού ή Ελληνόφωνου Χριστιανικού χώρου, περισσότερο όμως στην Κωνσταντινούπολη και την ευρύτερη περιοχή της. Αντρικός χορός, τώρα χορεύεται σε ευθεία γραμμή κυρίως από άνδρες (σπάνια από γυναίκες).

Παλιότερα, για να χορέψει κάποιος χασάπικο, έπρεπε να φοράει τραγιάσκα με σηκωμένο γείσο, κάνοντας το ίδιο βήμα σαν να είναι όλοι ένα σώμα.

Τα βήματα και η περιγραφή έμοιαζαν και μοιάζουν με την παράθεση τελετουργικών κινήσεων σε μια προσπάθεια σύνδεσης του χορού με την αρχαιότητα, με τον τρόπο στάσης και τακτικής κίνησης, στο στρατό του Μεγάλου Αλεξάνδρου ή την αναπαράσταση των στάσεων των πολεμιστών του.

Επί Τουρκοκρατίας, χόρευαν το συγκεκριμένο ελληνικό χορό εκτός από τους Μακελάρηδες και γενίτσαρους και οι αρναούτηδες, γι' αυτό λεγόταν και αρναούτικο, ανάλογα με τις κοινωνικές ομάδες που διαβιούσαν στην περιοχή.

H κυρία Ελισάβετ Λομάκα-Σενιέ (μητέρα του Γάλλου ποιητή Αντρέ Σενιέ), τον θεωρούσε χορό αρχαίο (που συμβολιζε την εκστρατεία του Μέγα Αλέξανδρου κατά του Δαρείου). Αναφορά γίνεται στις επιστολές της Μαντάμ Σενιέ (Ελισάβετ Σάντη-Λουμάκη) στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα, η οποία αναφέρεται στο χορό ως Αρναούτικο (συγκεκριμένα περιγράφεται ως χορός που χορευόταν στην Κωνσταντινούπολη κυρίως τις ημέρες του Πάσχα) που τον χόρευαν οι Έλληνες χασάπηδες της Πόλης, οι Μακελλάρηδες του Βυζαντίου κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου.

Υπάρχουν πολλά είδη «χασάπικου», που χωρίζονται σε 2 μεγάλες κατηγορίες: τους αργούς και τους γρήγορους.

Το χασάπικο αποτέλεσε βάση για το συρτάκι (δημοφιλές από την ταινία "Αλέξης Ζορμπάς") κι έτσι στο εξωτερικό θεωρείται ο αντιπροσωπευτικότερος ελληνικός χορός.

Πηγή: Βικιπαίδεια

Ρόδο ~ Χοροί της Κρήτης

Xορός της επαρχίας Κισσάμου Χανίων.

Ανήκει στην κατηγορία των συρτών χορών.

Στις μέρες μας αποδίδεται κυρίως από γυναίκες,

παλαιότερα όμως ήταν μικτός χορός.

Το μουσικό μέτρο του είναι 2/4, τα βήματά του 17 και η λαβή από τις παλάμες στο ύψος των ώμων.

Χορεύεται σε κύκλο.

Το όνομά του συνδέεται με τις πάμπολλες μαντινάδες
με αναφορά στο ρόδο, που τραγουδιούνται κατά την εκτέλεση του χορού.

Παρακάτω, αναφέρουμε ορισμένες σχετικές παλαιές μαντινάδες:

  ~Ρόδο μου μη μαραίνεσαι, 

μη χάνεις τη θωριά σου, 

κράτα τη δροσεράδα σου, 

την τόση ομορφιά σου.

~Ρόδα και τριαντάφυλλα 

κι άνθη του παραδείσου

εσύναξεν ο έρωτας 

κι έφτιαξεν το κορμί σου.

~Ρόδο και ‘συ, ρόδο κι εγώ, 

μαζί να φυτευτούμε, 

να σμίξουμε τους κλώνους μας

να σφιχταγκαλιαστούμε.