Απάλυνε τον Πόνο σου...

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένας σοφός γέροντας δάσκαλος. 

Είχε βαρεθεί να ακούει τον μαθητή του να παραπονιέται συνεχώς έτσι μια μέρα αποφάσισε να τον στείλει να του φέρει λίγο αλάτι. 

Όταν εκείνος γύρισε πίσω, ο δάσκαλός του είπε να ρίξει μια γερή δόση σε ένα ποτήρι και μετά να το πιεί.

~ «Τι γεύση έχει;» ρώτησε ο δάσκαλος.

~«Πικρή» είπε ο μαθητής. 

Τότε ο δάσκαλος είπε στο νεαρό να πάρει άλλη μια χούφτα αλάτι και μετά να το ρίξει στην κοντινότερη λίμνη.

Ο μαθητής έκανε ότι του είπε. 

Έπειτα ο δάσκαλος του είπε να το δοκιμάσει, πίνοντας από το νερό της λίμνης και τον ξαναρώτησε τι γεύση έχει.

~ «Γεύση φρεσκάδας» απάντησε ο μαθητής.

~«Το αλάτι το ένοιωσες καθόλου;» ρώτησε ο δάσκαλος.

~«Όχι» απάντησε ο νέος.

Στο σημείο αυτό ο δάσκαλος έπιασε τα χέρια του μαθητή και του είπε: 

~«Ο πόνος στη ζωή είναι καθαρό αλάτι.

Η ποσότητα του πόνου παραμένει η ίδια. 

Όμως η ποσότητα της πίκρας που δοκιμάζουμε, εξαρτάται κάθε φορά από το δοχείο εκείνο, μέσα στο οποίο βάζουμε τον πόνο.

Έτσι, το μόνο πράγμα που έχεις να κάνεις, όταν υποφέρεις, είναι να διευρύνεις την αίσθηση των πραγμάτων…

..................................................................

Πάψε να είσαι το ποτήρι. Γίνε η λίμνη!»

Το Δέντρο των Ευχών

Χαμένο ανάμεσα στα άλλα, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος, υπήρχε κάποτε ένα δέντρο.

Ήταν υπεραιωνόβιο, με κορμό μεγάλο σαν σπίτι και κλαριά που θαρρούσες πως άγγιζαν τα ουράνια.

Το έλεγαν «Το Δέντρο Των Ευχών» και όχι τυχαία.

Ήταν το δώρο των θεών στους ανθρώπους. 

Οποιοσδήποτε μπορούσε να πάει εκεί και να κάνει οποιαδήποτε ευχή. 

Αν ζητούσε αυτό που ήθελε με όλη του τη δύναμη, το Δέντρο ικανοποιούσε το αίτημά του.

Στον κορμό του Δέντρου υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στο εσωτερικό του, εκεί που κάποιος έπρεπε να περάσει για να κάνει την ευχή του.

Και πάνω από την πόρτα, βρισκόταν χαραγμένη μια επιγραφή, που λίγοι πρόσεχαν.

Οι άνθρωποι, βλέπετε, ήταν γεμάτοι αγωνία να πραγματοποιηθεί η ευχή τους και τίποτε άλλο δεν τους ενδιέφερε.

Η επιγραφή έγραφε:

«Πρόσεχε την ευχή σου».

Είπαμε πως το Δέντρο πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, όποιες και αν ήταν αυτές.

Υπήρχαν άνθρωποι που εύχονταν για υγεία, άλλοι για προκοπή, κάποιοι για χρήμα, μερικοί για σύντροφο, πολλοί για μια καλή δουλειά.

Υπήρχαν κάποιοι που ζητούσαν ευτυχία, όχι για τους εαυτούς τους, αλλά για κάποιον άλλον.

Αυτοί ήταν και οι λιγότεροι και, όσο περνούσε ο καιρός, σπάνιζαν.

Υπήρχαν, τέλος, και αυτοί που εύχονταν η συμφορά να χτυπήσει τον διπλανό τους.

Όσο λιγόστευαν οι προηγούμενοι, τόσο πλήθαιναν αυτοί.

Το Δέντρο είχε Δύναμη, μα δεν είχε Κρίση.

Έτσι πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, και τις καλές και τις κακές.

Δεν ήταν έτσι από λάθος των θεών, το αντίθετο συνέβαινε.

Έδωσαν οι θεοί ένα σπάνιο δώρο στους ανθρώπους, μα και τους έστησαν παγίδα ταυτόχρονα.

Ήθελαν να δουν με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα το χρησιμοποιούσαν.

Ήθελαν να δουν αν, τελικά, το άξιζαν.

Την τελευταία μέρα που το Δέντρο υπήρξε, πολλοί άνθρωποι χτύπησαν την πόρτα στον κορμό και πέρασαν στο εσωτερικό του, πολλοί άνθρωποι ευχήθηκαν.

Μπήκε μια μάνα, που ευχήθηκε για την υγεία του παιδιού της, ένας φτωχός οικογενειάρχης που ζήτησε χρήματα, ένας πολιτικός που ευχήθηκε για υπουργικό θώκο, μια νεαρή ηθοποιός που παρακάλεσε για δόξα, ένας ματαιόδοξος που ζήτησε φήμη, ένα μικρό παιδί που ήθελε ένα ποδήλατο.

Και μια πικρή γυναίκα μπήκε, που ζήτησε δηλητήριο για να ποτίζει τους άλλους, και μια άλλη, πράσινη από ζήλια, που ζήτησε δύναμη μαγική για να φέρνει την καταστροφή, και ένας άνθρωπος που δεν ήξερε τι είναι η αγάπη, μα ήθελε να την εξαφανίσει, και ένας τέταρτος που ευχήθηκε να λέει τα πιο αισχρά ψέματα και να γίνεται πιστευτός, και ένας δολοφόνος που ζήτησε αφθονία θυμάτων, και ένας κλέφτης που παρακάλεσε να εξαφανιστούν οι κλειδαριές και τα λουκέτα, και ένας απόλυτα κακός που ευχήθηκε, μόνο, να παραμείνει έτσι.

Και το Δέντρο εισάκουσε τις ευχές όλων, δικαίων και αδίκων, γιατί έτσι ήταν φτιαγμένο.

Μα θύμωσαν οι θεοί, οργίστηκαν με τους ανθρώπους και αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτό το σπάνιο δώρο, πως δεν ήταν αντάξιοί του.

Και έστειλαν μια δέσμη κεραυνών και το έκαψαν.
Και το Δέντρο των Ευχών έπαψε να υπάρχει. 

Μόνο που, την τελευταία στιγμή, μια μικρούλα, νεαρή θεά, εκείνη που είχε το πιο όμορφο γέλιο από όλους, πρόλαβε να σώσει ένα μικρό, τρυφερό κλαράκι.

Και όταν σταμάτησαν οι κεραυνοί κατέβηκε στο δάσος. Βρήκε ένα ξέφωτο που το έλουζε ο ήλιος και φύτεψε το κλαράκι της.

Το πότισε με το γέλιο της και το κλαράκι έβγαλε ρίζες.

Έτσι, ένα καινούργιο Δέντρο των Ευχών έπιασε να μεγαλώνει μέσα στο δάσος.

Θα περάσουν πολλά-πολλά χρόνια, μέχρι το κλαράκι να γίνει δέντρο θεόρατο και να μπορεί να πραγματοποιεί ευχές.

Η θεά με το πιο όμορφο γέλιο απ' όλους, πίστευε πως, μέχρι τότε, η ανθρωπότητα θα είχε μάθει το μάθημά της,

πως οι άνθρωποι θα συνειδητοποιούσαν πως
οι ευχές πραγματοποιούνται

με τη δύναμη της αγάπης και της πίστης.

Της αγάπης για τους ανθρώπους

 και της πίστης σ' αυτούς.

ΕΛΠΙΔΑ ~ Επιλεγμένα Γνωμικά και Αποφθέγματα

"Harbor of Hope"

by Michael Cheval

«Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει κι ελπίδα.» 

Φράνσις Σκοτ Κι 

«Όσοι υποφέρουν δεν έχουν άλλη παρηγοριά απ' την ελπίδα.» 

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ

«Δεν υπάρχει πιο ανακουφιστικό αίσθημα απ' την ελπίδα.» 

Μάρκος Τούλιος Κικέρων 

«Είναι ευχάριστο να παρατείνεται η ζωή του ανθρώπου με όμορφες ελπίδες, που με χαρά και αισιοδοξία γεμίζουν την ψυχή.»

 Αισχύλος 

«Η ελπίδα ατέλειωτα ανθίζει στο ανθρώπινο στήθος.» 

Αλεξάντερ Πόουπ 

«Η ελπίδα είναι ο καλύτερος γιατρός που έχω γνωρίσει.» 

Αλέξανδρος Δουμάς ο πατήρ 

«Η ελπίδα είναι το μόνο καλό που είναι κοινό σ' όλους τους ανθρώπους. Κι εκείνοι ακόμα που δεν έχουν τίποτα την κατέχουν.»

 Θαλής ο Μιλήσιος 

«Η ελπίδα η μόνη ευνοϊκή θεότητα που έμεινε ανάμεσα στους ανθρώπους. 

Οι άλλες μας έχουν εγκαταλείψει κι ανέβηκαν στον Όλυμπο... 

Μα ο άνθρωπος, όσο βλέπει το φως του ήλιου, χαίρεται τα αγαθά της ελπίδας.» 

Θέογνις ο Μεγαρεύς 

«Η ελπίδα, όσο απατηλή κι αν είναι, μας χρειάζεται τουλάχιστον για να μας οδηγεί στο τέλος της ζωής από ένα δρόμο ευχάριστο.»

Φρανσουά Ντε Λα Ροσφουκό 

«Η μόνη μου ελπίδα είναι η απελπισία μου.» 

Ζαν Μπατίστ Ρασέν 

«Θάρρος, φίλε μου, μπορεί η αυριανή μέρα να σου είναι πιο ευνοϊκή. 

Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα. 

Ο Δίας μας στέλνει πότε μια όμορφη ηλιόλουστη ημέρα και πότε μια άλλη με θύελλα και βροχή.» 

Θεόκριτος 

«Οι περισσότερες επιθυμίες συνοδεύονται από κάποια ηδονή.

 Γιατί οι άνθρωποι, είτε γιατί θυμούνται εκείνα που απόκτησαν, είτε γιατί ελπίζουν πως θα τ' αποκτήσουν, νοιώθουν κάποια ηδονή.» 

Αριστοτέλης 

«Όσο λιγότερο αξίζει ένα πράγμα, τόσο λιγότερο τολμάει κανείς να ελπίζει.» 

Ζαν Μπατίστ Ποκελέν 

«Πάνω στην ελπίδα πρέπει οι σώφρονες να στηρίζουν τη ζωή τους.» 

Ευριπίδης 

«Ρώτησαν τον Αριστοτέλη: "Τι είναι ελπίδα;"

Κι αυτός απάντησε: "Το όνειρο ενός ξυπνητού ανθρώπου."» 

Διογένης Λαέρτιος

 «Συχνά σου έρχεται αυτό που δεν ελπίζεις, κι όχι αυτό που ήλπιζες.» 

Πλάτων 

«Το μεγαλύτερο κίνητρο για κάθε έργο που αρχίζει είναι η ελπίδα και ο έρωτας. 

Ο έρωτας δείχνει το δρόμο και η ελπίδα τον ακολουθεί από κοντά. 

Ο έρωτας σχεδιάζει τον τρόπο, με τον οποίο θα γίνει το έργο, και η ελπίδα ζητάει τη βοήθεια της τύχης. 

Αυτά τα δύο είναι η πηγή όλων των δεινών μας. 

Αν και αόρατα, είναι τρομερότερα κι απ' τους πιο μεγάλους ορατούς κινδύνους.»

 Θουκυδίδης 

«Ωραίες να 'ναι όλες οι ελπίδες σου, 

και θα 'σαι ευτυχισμένος και στην ειρήνη

και στον πόλεμο.»

Ουίλλιαμ Σαίξπηρ 

«Ως και την ώρα της απελπισίας,

δεν μένει στο βάθος της καρδιάς μια ελπίδα που σιγοκαίει;» 

Αλέξανδρος Δουμάς ο πατήρ

Η πεταλούδα ψυχή

Τα πολύ παλιά χρόνια, σε μια πόλη μακρινή, ζούσε ένας Σοφός Δάσκαλος με τους μαθητές του. 
Κάποια φορά, ένας από τους καλύτερους μαθητές του αναρωτήθηκε, αν υπήρχε ερώτηση στην οποία ο Δάσκαλος δεν θα μπορούσε να απαντήσει.

Σκέφτηκε λοιπόν να πιάσει μια πεταλούδα με το χέρι του και να ρωτήσει τον δάσκαλό του, τι κρατούσε και αν αυτό που είχε μέσα στον καρπό του ήταν ζωντανό ή νεκρό.

Ήξερε επίσης ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του εύκολα θα εύρισκε την πεταλούδα, αλλά αν ο δάσκαλός του απαντούσε ότι ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα σκότωνε την πεταλούδα, για να του αποδείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφός.

Έπιασε λοιπόν μια πεταλούδα και, αφού την έκλεισε στον καρπό του, ρώτησε τον δάσκαλό του.

~ "Δάσκαλε τι κρατώ στο χέρι μου;"

~ "Την ψυχή σου κρατάς νεαρέ μου."

Σκέφτεται ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του έχει δίκιο.

Η πεταλούδα είναι μια ψυχή, που θα μπορούσε να είναι και η δική του.

"Λοιπόν δάσκαλε" , συνεχίζει ο μαθητής , "είναι η ψυχή μου και τι είναι ζωντανή ή νεκρή;" ξαναρωτά ο μαθητής.

Απαντά ο σοφός δάσκαλος λέγοντας:

~"Από το χέρι σου εξαρτάται.....!"

Η τύχη της Ψυχής μας 

εξαρτάται από εμάς!

Η σωτηρία εξαρτάται από εμάς.

Όμηρος (περ. 850 π.χ.)

Πηγή: από το Διαδίκτυο.. 

Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί

Τζελαλαντίν Αλ Ρουμί 

(1207-1273, Πέρσης ποιητής) 

Το κύριο έργο του: «Μασνάβι».

Μια συλλογή στίχων στα Περσικά που θεωρείται το απόσταγμα της Σοφίας των Σούφι και ένα από τα σημαντικότερα έργα της μυστικιστικής ποίησης.

Κατά τους Σούφι είναι το Κοράνι στα Περσικά.

Το "Ρούμι" σημαίνει ο "Ρωμιός", 
αλλά δεν είχε μάλλον σχέση με Ελλάδα.

Οφείλεται στην καταγωγή του από το σουλτανάτο του Ρουμ των Σελτζούκων Τούρκων στη Μικρά Ασία.

Ελλάδα... 

Όλα εδώ ξεκίνησαν κι εδώ θα καταλήξουν!

 • Εσύ μπορεί να κάθεσαι, αλλά κινείσαι χωρίς να το βλέπεις και να το καταλαβαίνεις.

 • Η σοφία και η γνώση υπάρχουν για να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει τον καλό δρόμο από τον κακό.

 • Η μυρωδιά της έπαρσης, της απληστίας και της ακολασίας θα σε προδώσει - όπως το σκόρδο που έφαγες - μόλις ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις.

• Αυτό που ο κοινός άνθρωπος βλέπει σαν πέτρα, για τον άνθρωπο που ξέρει είναι μαργαριτάρι.

• Ο πραγματικά σοφός άνθρωπος μένει απαρατήρητος. 

•  Η αγάπη είναι το φάρμακο της περηφάνιας μας και της αυταρέσκειάς μας. Ο γιατρός όλων των ατελειών μας. 

•  Οι άνθρωποι νομίζουν πως ξέρουν τι είναι απόλαυση, ενώ στην πραγματικότητα ξεριζώνουν τα φτερά τους για χάρη μιας αυταπάτης.

•  Το μεγαλύτερο εμπόδιο πάνω στο Δρόμο είναι η δόξα.

•  Η σοφία και η γνώσεις υπάρχουν για να μπορεί κανείς να ξεχωρίσει τον δρόμο από τον παλιόδρομο.

•  Αυτός ο κόσμος είναι βουνά, ενώ οι πράξεις μας είναι κραυγές: η ηχώ απ' τις φωνές μας πάντα επιστρέφει σ' εμάς. 

•  Να επαναλαμβάνεις τα λόγια κάποιου δεν σημαίνει πως κατάλαβες και το νόημά τους.

•  Αυτό που ο κοινός άνθρωπος βλέπει ως πέτρα, για τον άνθρωπο που ξέρει είναι μαργαριτάρι.

•  Η σοφία και η γνώση υπάρχουν για να μπορεί κανείς να ξεχωρίζει τον καλό δρόμο απ' τον κακό. 

•  Εσύ κάθεσαι, αλλά κινείσαι χωρίς να το βλέπεις και να το καταλαβαίνεις.

•  Είναι γνωστό πως στον καθρέπτη όλα είναι ανάποδα, αλλά χωρίς αυτόν δε θα βλέπαμε τον εαυτό μας.

•  Η αγάπη είναι ο εξάντας της αλήθειας.

•  Χρυσό: το κεφάλαιο χρήσιμο για το παζάρι αυτού του κόσμου, στο κόσμο που θα ‘ρθει κεφάλαιο θα είναι η αγάπη και τα δυο μάτια γεμάτα δάκρυα .

•  Η οσμή της έπαρσης, της απληστίας και της ασελγείας θα σε προδώσει – όπως το σκόρδο που έφαγες – όταν θ’ ανοίξεις το στόμα σου για να μιλήσεις.

•  Οι περισσότεροι επιστήμονες δεν έχουν όφελος από τις γνώσεις τους: είναι αυτοί που κρατάνε τη γνώση στη μνήμη τους, αλλά δεν είναι ερωτευμένοι μαζί της.

•  Θα γνωρίσει το μυστικό του Αόρατου μόνο εκείνος που είναι ικανός να κλείσει τα χείλη του και να μείνει σιωπηλός.

•  Προσήλωσε το βλέμμα σου στα άστρα και ψάξε το Δρόμο. 
Τα λόγια εμποδίζουν να βλέπεις μακριά, τήρησε τη σιωπή.

•  Ελάτε, περάστε! Σας παρακαλώ, ελάτε κι άλλη μια φορά. 
Όποιος κι αν είστε: πιστός ή άπιστος, αιρετικός ή ειδωλολάτρης. 
Αυτή η πόρτα είναι ανοιχτή για τον καθένα.

•  Μόνο μετά, όταν θα πέσουν τα τείχη τον μιναρέδων και των τζαμιών, θα εμφανιστούν γύρω πολλοί δερβίσηδες. 
Ως που η πίστη δε γίνει αίρεση, αλλά η αίρεση πίστη, ως τότε κανένας δε θα γίνει μωαμεθανός.

•  Την επιστήμη την γνωρίζεις με την βοήθεια των λέξεων, την τέχνη με άσκηση, αλλά την αποξένωση γνωρίζεις μέσα σε μια παρέα.

Τα μαθηματικά της ζωής

Περί Έρωτος - Επιλεγμένα Γνωμικά & Αποφθέγματα

Οι υποσχέσεις του έρωτα είναι γραμμένες πάνω στην άμμο. 

 (Ρ. Νίλσεν)

Κανείς δεν μπορεί να καυχηθεί ότι δεν φοβάται καμιά περιπέτεια της ζωής,

 αν δεν έχει δοκιμάσει προηγουμένως τον ατυχή έρωτα.

(Ντε Μπωσάν)

Ο γλυκύτερος καρπός του δέντρου 

του έρωτα είναι το φιλί.

(Όσκαρ Ουάιλντ )

 Ο εραστής γελά κοιμώμενος 

και θρηνεί ξυπνώντας.

 (Πυθαγόρας)

 Ο έρωτας της φαντασίας είναι πολύ καλύτερος 

από τον έρωτα της πραγματικότητας.

(Α. Γουόρχολ)

 Οι άνθρωποι ονειρεύονται όσο καιρό είναι ερωτευμένοι 

και ξυπνούν μόλις παντρευτούν.

 (Βέγκα)

 Οι όρκοι στον έρωτα είναι 

η πολυτέλεια της ψευτιάς.

(Μυσσέ) 

 Όταν ο έρωτας κυριαρχήσει, 

τυφλώνει την ντροπή.

 (Β. Ουγκώ)

 Το κλειδί του αληθινού έρωτα 
είναι η τιμιότητα.

 Το μεγαλύτερο αμάρτημα στον έρωτα

 είναι η αδιαφορία.

(Βολταίρος) 

 Υπάρχει πολύ περισσότερος έρωτας 
στη φιλία, παρά φιλία στον έρωτα.

 Τον έρωτα δεν αξίζει τον κόπο να τον αγοράζει κανείς, 
όταν πουλιέται .

(Βολταίρος)

Από το κακό υπάρχει και χειρότερο....

Μια φορά ήταν ένας Σουλτάνος, αιμοβόρος ... και τον καταριόταν όλος ο κόσμος.

Τη νύχτα γινότανε «τεπτίλι», δηλαδή έβαζε ξένα ρούχα και γύριζε μέσα στο σοκάκια και στα μαγαζιά, για να δει τι έλεγε ο κόσμος γι’ αυτόν. 

Από παντού άκουγε κατάρες και βλαστήμιες. 

Μα δεν απελπιζότανε. 

Δύο-τρία χρόνια έβγαινε στη βόλτα, μα δεν άκουσε μήτε έναν άνθρωπο να πει καλόν λόγο για τον σουλτάνο. 

Απάνω στα τρία χρόνια, εκεί που περπατούσε ένα βράδυ σ’ έναν δρόμο, μια γριά, πολύ γριά, τον γνώρισε, κι είπε:

«Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, χρόνια να κόβει ο Αλλάχ από μένα, μέρες να σου τις δίνει».

Ο σουλτάνος παραξενεύτηκε πώς βρέθηκε άνθρωπος να τον ευχηθεί, και ρώτησε τη γριά τι καλό είχε δει από αυτόν και τον ευχιότανε.

Κι η γριά του είπε: «Εγώ θα σου πω την αλήθεια και δε με μέλει να με σκοτώσεις, γιατί είμαι γριά.

Εγώ έφτιαξα τρεις σουλτάνους, τον παππού σου, τον πατέρα σου κι εσένα». 

«Λοιπόν», της λέγει ο σουλτάνος, «τι άνθρωπος ήτανε ο παππούς μου;».

«Ο παππούς σου», λέγει η γριά, «ήτανε κακός άνθρωπος. Κρέμαγε, παλούκωνε, έσφαζε». 

«Κι ο πατέρας μου;» τη ρωτά ο σουλτάνος. 

«Ο πατέρας σου ήτανε χειρότερος από τον παππού σου», λέγει η γριά.

«Κι εγώ», τη ρωτά ο σουλτάνος, «τι άνθρωπος είμαι;». 

 «Εσύ είσαι πιο παλιάνθρωπος από τον πατέρα σου». 

«Και τότε, γιατί με πολυχρονίζεις;», τη ρωτά πάλι ο σουλτάνος.

«Σε πολυχρονίζω, επειδή ο πατέρας σου ήτανε χειρότερος από τον παππού σου, κι εσύ χειρότερος από τον πατέρα σου, παρακαλώ τον θεό να σε πολυχρονίζει, γιατί αυτός που θα ‘ρθει ύστερ’ από σένα, θα ‘ναι ακόμα χειρότερος!.."

 Από το βιβλίο 

"Ευλογημένο Καταφύγιο",

 του Φώτη Κόντογλου

"10 αποφθέγματα που μπορούν να αλλάξουν τη ζωή σας"..., Zig Ziglar

~ 1 ~

 Να περιμένεις το καλύτερο. 
Να είσαι έτοιμος για το χειρότερο. 
Να αξιοποιείς ό,τι προκύπτει.

~ 2 ~ 

 Αν ψάχνεις για ένα φίλο, 
θα ανακαλύψεις ότι είναι δυσεύρετοι. 
Αν είσαι διατεθειμένος να είσαι πραγματικός φίλος, 
θα τους βρεις παντού.

 ~ 3 ~

 Δεν μπορείς να κόψεις στα μέτρα σου 
τις καταστάσεις που αντιμετωπίζεις στη ζωή,

αλλά

 μπορεί να κόψεις στα μέτρα σου 
τη στάση και τη νοοτροπία σου

για να αντιμετωπίσεις αυτές τις καταστάσεις.

~ 4 ~

 Να είσαι προσηλωμένος στους στόχους σου.

Κανένας δεν μπορεί να βρεθεί τυχαία στο Έβερεστ,
 περιπλανώμενος άσκοπα.

 ~ 5 ~

 Οι άνθρωποι δεν αγοράζουν για λογικούς λόγους.

Αγοράζουν για συναισθηματικούς λόγους.

 ~ 6 ~

Δεν είναι δυνατό να αποδώσεις με τρόπο αναντίστοιχο

στο το πώς βλέπεις τον εαυτό σου.

 ~ 7 ~

 Οι πλούσιοι άνθρωποι έχουν μικρές τηλεοράσεις 
και μεγάλες βιβλιοθήκες, 
ενώ οι φτωχοί άνθρωποι έχουν μικρές βιβλιοθήκες
και μεγάλες τηλεοράσεις.

 ~ 8 ~ 

 Κάποια πράγματα που μπορείτε να δώσετε

και να εξακολουθήσετε να τα έχετε,
είναι τα λόγια σας, ένα χαμόγελο, 
και μια ζεστή καρδιά.

~ 9 ~

 ‎Ένας στόχος που τίθεται σωστά, 
είναι ήδη ολοκληρωμένος κατά το ήμισυ.

 ~ 10 ~

 Αν μπορείς να ονειρευτείς κάτι, 

τότε μπορείς και να το πετύχεις.