Το Δέντρο των Ευχών

Χαμένο ανάμεσα στα άλλα, μέσα σ' ένα πυκνό δάσος, υπήρχε κάποτε ένα δέντρο.

Ήταν υπεραιωνόβιο, με κορμό μεγάλο σαν σπίτι και κλαριά που θαρρούσες πως άγγιζαν τα ουράνια.

Το έλεγαν «Το Δέντρο Των Ευχών» και όχι τυχαία.

Ήταν το δώρο των θεών στους ανθρώπους. 

Οποιοσδήποτε μπορούσε να πάει εκεί και να κάνει οποιαδήποτε ευχή. 

Αν ζητούσε αυτό που ήθελε με όλη του τη δύναμη, το Δέντρο ικανοποιούσε το αίτημά του.

Στον κορμό του Δέντρου υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στο εσωτερικό του, εκεί που κάποιος έπρεπε να περάσει για να κάνει την ευχή του.

Και πάνω από την πόρτα, βρισκόταν χαραγμένη μια επιγραφή, που λίγοι πρόσεχαν.

Οι άνθρωποι, βλέπετε, ήταν γεμάτοι αγωνία να πραγματοποιηθεί η ευχή τους και τίποτε άλλο δεν τους ενδιέφερε.

Η επιγραφή έγραφε:

«Πρόσεχε την ευχή σου».

Είπαμε πως το Δέντρο πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, όποιες και αν ήταν αυτές.

Υπήρχαν άνθρωποι που εύχονταν για υγεία, άλλοι για προκοπή, κάποιοι για χρήμα, μερικοί για σύντροφο, πολλοί για μια καλή δουλειά.

Υπήρχαν κάποιοι που ζητούσαν ευτυχία, όχι για τους εαυτούς τους, αλλά για κάποιον άλλον.

Αυτοί ήταν και οι λιγότεροι και, όσο περνούσε ο καιρός, σπάνιζαν.

Υπήρχαν, τέλος, και αυτοί που εύχονταν η συμφορά να χτυπήσει τον διπλανό τους.

Όσο λιγόστευαν οι προηγούμενοι, τόσο πλήθαιναν αυτοί.

Το Δέντρο είχε Δύναμη, μα δεν είχε Κρίση.

Έτσι πραγματοποιούσε όλες τις ευχές, και τις καλές και τις κακές.

Δεν ήταν έτσι από λάθος των θεών, το αντίθετο συνέβαινε.

Έδωσαν οι θεοί ένα σπάνιο δώρο στους ανθρώπους, μα και τους έστησαν παγίδα ταυτόχρονα.

Ήθελαν να δουν με ποιο τρόπο οι άνθρωποι θα το χρησιμοποιούσαν.

Ήθελαν να δουν αν, τελικά, το άξιζαν.

Την τελευταία μέρα που το Δέντρο υπήρξε, πολλοί άνθρωποι χτύπησαν την πόρτα στον κορμό και πέρασαν στο εσωτερικό του, πολλοί άνθρωποι ευχήθηκαν.

Μπήκε μια μάνα, που ευχήθηκε για την υγεία του παιδιού της, ένας φτωχός οικογενειάρχης που ζήτησε χρήματα, ένας πολιτικός που ευχήθηκε για υπουργικό θώκο, μια νεαρή ηθοποιός που παρακάλεσε για δόξα, ένας ματαιόδοξος που ζήτησε φήμη, ένα μικρό παιδί που ήθελε ένα ποδήλατο.

Και μια πικρή γυναίκα μπήκε, που ζήτησε δηλητήριο για να ποτίζει τους άλλους, και μια άλλη, πράσινη από ζήλια, που ζήτησε δύναμη μαγική για να φέρνει την καταστροφή, και ένας άνθρωπος που δεν ήξερε τι είναι η αγάπη, μα ήθελε να την εξαφανίσει, και ένας τέταρτος που ευχήθηκε να λέει τα πιο αισχρά ψέματα και να γίνεται πιστευτός, και ένας δολοφόνος που ζήτησε αφθονία θυμάτων, και ένας κλέφτης που παρακάλεσε να εξαφανιστούν οι κλειδαριές και τα λουκέτα, και ένας απόλυτα κακός που ευχήθηκε, μόνο, να παραμείνει έτσι.

Και το Δέντρο εισάκουσε τις ευχές όλων, δικαίων και αδίκων, γιατί έτσι ήταν φτιαγμένο.

Μα θύμωσαν οι θεοί, οργίστηκαν με τους ανθρώπους και αποφάσισαν πως δεν μπορούσαν να διαχειριστούν αυτό το σπάνιο δώρο, πως δεν ήταν αντάξιοί του.

Και έστειλαν μια δέσμη κεραυνών και το έκαψαν.
Και το Δέντρο των Ευχών έπαψε να υπάρχει. 

Μόνο που, την τελευταία στιγμή, μια μικρούλα, νεαρή θεά, εκείνη που είχε το πιο όμορφο γέλιο από όλους, πρόλαβε να σώσει ένα μικρό, τρυφερό κλαράκι.

Και όταν σταμάτησαν οι κεραυνοί κατέβηκε στο δάσος. Βρήκε ένα ξέφωτο που το έλουζε ο ήλιος και φύτεψε το κλαράκι της.

Το πότισε με το γέλιο της και το κλαράκι έβγαλε ρίζες.

Έτσι, ένα καινούργιο Δέντρο των Ευχών έπιασε να μεγαλώνει μέσα στο δάσος.

Θα περάσουν πολλά-πολλά χρόνια, μέχρι το κλαράκι να γίνει δέντρο θεόρατο και να μπορεί να πραγματοποιεί ευχές.

Η θεά με το πιο όμορφο γέλιο απ' όλους, πίστευε πως, μέχρι τότε, η ανθρωπότητα θα είχε μάθει το μάθημά της,

πως οι άνθρωποι θα συνειδητοποιούσαν πως
οι ευχές πραγματοποιούνται

με τη δύναμη της αγάπης και της πίστης.

Της αγάπης για τους ανθρώπους

 και της πίστης σ' αυτούς.

Ιστορίες για το Σ/Κ

Η γούνα του Χότζα

Μια μέρα ο Νασρεντίν πήγε σε τραπέζι γάμου. Επειδή τα φορέματα του ήταν παλιά, δεν τον περιποιήθηκαν.
Ο Νασρεντίν τότε πηγαίνοντας στο σπίτι του και φορώντας μια γούνα του, επιστρέφει.
Ο νοικοκύρης προϋπάντησε τον Χότζα με πολλές φιλοφρονήσεις και τον βάζει στην τιμητική θέση του τραπεζιού λέγοντας:
- Ορίστε, ορίστε, Χότζα μου.

Και ο Νασρεντίν, πιάνοντας το μανίκι της γούνας, της λέει:
- Ορίστε, γούνα μου, ορίστε.

Οι παρευρισκόμενοι τότε τον ρώτησαν:
- Τι κάνεις εκεί;

Και ο Νασρεντίν απαντά:
- Αφού όλες οι φιλοφρονήσεις γίνονται για την γούνα, αυτή ας καθίσει και ας φάει.


Συνταγή για ψητό συκώτι….

Ο Νασρεντίν μια μέρα αγόρασε συκώτι και ενώ πήγαινε σπίτι του, τον συναντά κάποιος φίλος του και τον ρωτάν πως θα το ψήσει.
Ο Νασρεντίν είπε ότι θα το ψήσει όπως συνήθως όλος ο κόσμος το ψήνει.
- Α! Όχι, του λέει φίλος του. Υπάρχει και ένα άλλος τρόπος να το ψήσεις και τότε να δεις τι νόστιμο που θα γίνει.

Τότε ο Νασρεντίν είπε:
- Επειδή δεν μπορώ να κρατήσω στη μνήμη μου αυτό τον τρόπο, σε παρακαλώ να τον γράψεις σε ένα χαρτί, και διαβάζοντας, να το ψήσω.

Ο Νασρεντίν με εκείνη την όρεξη, ενώ έτρεχε στο σπίτι του, ένα γεράκι αρπάζει το συκώτι από τα χέρια του και πετάει ψιλά. Χωρίς να στενοχωρηθεί, δείχνοντας στο γεράκι την συνταγή του φίλου του είπε:
- Άδικα κοπιάζεις, δεν θα καταλάβεις τίποτα από το φαγητό. Μου πήρες το συκώτι αλλά όχι και την συνταγή!

Ο Οντάς ήταν μικρός.....

Κάποτε ο Ναστραδίν Χότζας αποφάσισε να πάει στον σουλτάνο για να εκφράσει τα παραπονά του για τη σκληρή καθημερινότητα της ζωής του.

Αφού, λοιπόν, έκανε έναν βαθύτατο τεμενά, ξεκίνησε:

-- Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, δεν πάει άλλο! Η γυναίκα μου, τα επτά παιδιά μου κι εγώ ζούμε σ' έναν οντά 2x3. Κοντεύουμε να σκάσουμε. Έχουμε κάνει αίτηση στην πολεοδομία για να τον επεκτείνουμε αλλά ακόμα να εγκριθεί. Κάτι πρέπει να γίνει!

-- Μπρε, μπας και δεν είναι μικρός ο οντάς; Μήπως να βγάλουμε κανένα απ' τα παιδιά έξω;

-- Μα τι λες, πολυχρονεμένε μου; Τα παιδιά μου να βγάλω έξω;

-- Καλά... Για δοκίμασε να βάλεις μέσα τη γελάδα τότε.

-- Και θα είμαστε πιο άνετα με τη γελάδα μέσα στον οντά;

-- Βάλ' την εσύ μέσα και θα δεις.

Τι να κάνει ο Χότζας; Μια και δυο πάει στο σπίτι, βάζει την αγελάδα μέσα αλλά τα πράγματα είναι τρις χειρότερα.
Μετά από καμιά βδομάδα, εμφανίζεται και πάλι μπροστά στο σουλτάνο. Μετά τον καθιερωμένο τεμενά:

-- Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, έβαλα τη γελάδα μέσα στον οντά αλλά τα πράγματα είναι χειρότερα από πριν. Αφού σ' το 'πα... χρειαζόμαστε εκείνη την επέκταση.

-- Έτσι, ε; Καλά... Για δοκίμασε να βάλεις μέσα και το βόδι τώρα.

-- Μα τι λες τώρα πολυχρονεμένε μου; Και θα είμαστε πιο άνετα με το βόδι μέσα στον οντά;

-- Βάλ' το εσύ μέσα και θα δεις.

Τι να κάνει ο Χότζας; Μια και δυο πάει στο σπίτι, βάζει και το βόδι μέσα αλλά τα πράγματα γίνονται τραγικά.
Μετά από καμιά βδομάδα, εμφανίζεται και πάλι μπροστά στο σουλτάνο. Όπως πάντα, ρίχνει έναν ξεγυρισμένο τεμενά και:

-- Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, δε γίνεται τίποτε. Εκτός του ότι είμαστε πλέον ο ένας πάνω στον άλλον, γίνονται και ακατονόμαστα πράγματα μέσα στον οντά και μάλιστα μπροστά στα μάτια των παιδιών! Δε χωράμε, μουσουλμάνε μου, αφού σου το 'χω πει. Πρέπει να χτίσουμε εκείνη την επέκταση άμεσα.

-- Έτσι, ε; Καλά... Για δοκίμασε να βάλεις μέσα και το μουλάρι τώρα.

-- Μα τι λες τώρα πολυχρονεμένε μου; Και θα βελτιωθεί έτσι η κατάσταση;

-- Βάλ' το εσύ μέσα και θα δεις.

Ε, να μην τα πολυλογούμε. Σε μια βδομάδα ο Χότζας ήταν και πάλι πίσω στο σουλτάνο. Κατάμαυρος, με σκισμένα ρούχα... ένα ερήπιο. Αφού σύρθηκε λίγο στο πάτωμα είπε:

-- Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, όπως βλέπεις, δεν πάει άλλο! Εκτός του ότι η γελάδα συνηθίζει πλέον να κοιμάται πάνω μου και το μουλάρι με κλωτσάει στην πρώτη ευκαιρία, χθες το βράδι μου 'ριξε κι ένα λούτσο το βόδι.

-- Τι μου λες, βρε παιδί μου. Σοβαρολογείς; Καλά! Για βγάλε τώρα τη γελάδα, το βόδι και το μουλάρι απ' τον οντά κι έλα μετά από μια βδομάδα να μου πεις αν έχει βελτιωθεί η κατάσταση.
Καταχαρούμενος ο Χότζας τρέχει και βγάζει τα ζωντανά έξω. Μετά από μια βδομάδα, επιστρέφει και καταχαρούμενος αγκαλιάζει και φιλά το σουλτάνο.

-- Πολυχρονεμένε μου σουλτάνε, μας έσωσες! Πραγματικά τώρα είμαστε πάρα πολύ άνετα!

-- Είδες βρε που σου τα 'λεγα; Δεν ήταν ο οντάς μικρός. Εσείς ήσασταν πάρα πολλοί!