"Ο βασιλιάς έχει κερατάκι!" ~ Κάποτε ριζώνουν και τα λόγια

Μια φορά ήταν ένας βασιλιάς και είχε στο κεφάλι του ένα κερατάκι.

Το είχε πολύ κρυφό, μα πώς να το κρύψει και από τον κουρέα του;

Κάθε φορά όμως που πήγαινε να του κόψει τα μαλλιά, ο βασιλιάς τον φοβέριζε να μην το πει σε κανένα, γιατί θα του πάρει το κεφάλι.

Άλλος κανένας δεν το ήξερε εκτός από τον κουρέα του βασιλιά.

Ο κουρέας δεν μπορούσε να βαστάξει το μυστικό, μα φοβόταν πάλι. 

Τι να κάνει; Πού να το ειπεί; 

Πήγε σ’ ένα πηγάδι, έσκυψε από πάνω και φώναξε μ’ όλη του την καρδιά: "

- "Ο βασιλιάς έχει κερατάκι! Ο βασιλιάς έχει κερατάκι!" 

Ύστερα από λίγον καιρό το πηγάδι ξεράθηκε και φύτρωσε μέσα μια καλαμιά. 

Η καλαμιά μεγάλωσε και μια μέρα πέρναγε ένας τσοπάνης, έκοψε την καλαμιά κι έκανε μια φλογέρα και την έπαιζε. 

Μα η φλογέρα έλεγε: Μπι, μπι, ο βασιλιάς έχει κερατάκι, ο βασιλιάς έχει κερατάκι! 

Το άκουσεν ένας, το άκουσεν άλλος, το έμαθεν όλη η χώρα, έφτασε και στ’ αυτιά του βασιλιά. 

Στέλνει ο βασιλιάς, φωνάζει τον κουρέα.

- "Πού τον είπες αυτόν το λόγο;", τον ρωτάει.

Ο καημένος ο κουρέας ορκιζόταν πώς δεν το είπε σε κανένα.

Μόνο μια φορά, λέει, δε βάσταξα και πήγα και το είπα μέσα στο πηγάδι. 

Φωνάζουν και τον τσοπάνη κι αυτός μαρτύρησε πώς τη φλογέρα την έκαμε από ένα καλάμι που βγήκε μέσα στο πηγάδι. 

Έτσι φανερώθηκε πως 

Κάποτε ριζώνουν και τα Λόγια.

Ο στύλος της Γης (...και οι Καλλικάντζαροι)

Κάτω από τη γη υπάρχει ένα μεγάλο δένδρο, ωσάν στύλος, πελώριος και γερός, και βαστάει τη γη.

Έτσι έλεγαν οι παλαιότεροι.

Εκεί κάτω ευρίσκονται όλο το χρόνο οι Καλικάντζαροι και δουλεύουν νύκτα και ημέρα.

Προσπαθούν να κόψουν το στυλό. πού βαστάει τη γη. γιατί θέλουν να την δουν να γκρεμίζεται και να γελούν.

Κτυπούν λοιπόν με μικρά τσεκουράκια και πριονίζουν με πριονάκια.

Κάθε χρόνο, μόλις ζυγώνουν να το κόψουν, να σου και έρχονται και τα Χριστούγεννα.

-"Άιντε, πάμε τώρα να γλεντήσαμε λίγο επάνω στη γη, πειράζοντας τους ανθρώπους, γιορτές ημέρες πού ήρθαν. Πάμε, και στο γυρισμό μας το υποσκάβομε."

Έρχονται λοιπόν κοντά μας.

Στο γυρισμό τους όμως ευρίσκουν το δένδρο να έχει θρέψει.

Και τότε αρχίζουν πάλι από την αρχή.

Ευτυχώς πού είναι κουτούτσικοι οι Καλικάντζαροι, για τούτο, κάθε χρόνο πάντα τα ιδία κάμνουν και πάντα τα ίδια παθαίνουν με τούτο το θεόρατο δένδρο, πού κρατάει τη γη ολόκληρη με τα χωριά της και με τις πολιτείες της.

εικόνα από Αναγνωστικό Δ' Δημοτικού, 1964

Οι Καλικάντζαροι

Οι καλικάντζαροι είναι μαυριδεροί, τριχωτοί, με ουρά και μακριά χέρια.

Ζουν στα έγκατα της γης και με ένα μεγάλο πριόνι αγωνίζονται να κόψουν τον τεράστιο ξύλινο στύλο που κρατά στη θέση της τη γη.

Ο στύλος όμως είναι πολύ χοντρός και γι αυτό χρειάζεται μεγάλη και μακρόχρονη προσπάθεια.

Οι καλικάντζαροι ξετρυπώνουν στην επιφάνειά της από κάθε τρύπα.

Φοβούνται πολύ το φως και γι' αυτό τη μέρα κρύβονται. Βγαίνουν όμως από τους κρυψώνες τους τη νύχτα και πειράζουν τους ανθρώπους.

Μικρά και ευκίνητα, καθώς είναι, μπαίνουν στα σπίτια απ' όπου βρουν.

Από τις καμινάδες, τις κλειδαρότρυπες, τις χαραμάδες των πορτών και των παραθυριών.

Τους αρέσει να πλατσουρίζουν μέσα στα δοχεία που έχουν οι νοικοκυρές το λάδι..... 

 Η ονομασία Καλικάντζαροι προέρχεται από το επίθετο «καλός» και από το «κάνθαρος».

Μεγάλη Πέμπτη

H Εκκλησία θυμάται τον Μυστικό Δείπνο.

Το Θείο Δράμα κορυφώνεται και η υμνογραφία της ημέρας είναι σχετική με τα Πάθη του Χριστού, τη Σταύρωση και το θάνατό Του.

Το βράδυ ψάλλεται ο όρθρος της Μεγάλης Παρασκευής και διαβάζονται τα 12 Ευαγγέλια.

Ανάμεσα στο 5ο και 6ο ψάλλεται το αντίφωνο «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου…» και ο Εσταυρωμένος λιτανεύεται από τους ιερείς.

12 Ευαγγέλια:

Διαβάζονται περικοπές κυρίως από τα κατά Ιωάννη και κατά Ματθαίον:

Τελευταίες νουθεσίες του Ιησού στους μαθητές του… «Αγαπάτε Αλλήλους». 

Ο τελευταίος αποχαιρετισμός.

Προσευχή του Ιησού. 

Προδοσία του από τον Ιούδα. 

Σύλληψη του Ιησού. «Από τον Άννα στον Καϊάφα». 

Δίκη του Ιησού από τους αρχιερείς.

Άρνηση Πέτρου («Πριν αλέκτορα φωνήσαι, τρις απαρνήση με»).

Ενώπιον του Πιλάτου, στο Πραιτώριο.

Προσπάθεια να απολύση τον Κύριον, αλλά εμπρός στην αποφασιστικότητα των Φαρισαίων υποχωρεί. «Βαραβάν ή Χριστόν»; 

Ο Πιλάτος «Νίπτει τας χείρας του». 

Ο Ιούδας μεταμεληθείς επιστρέφει τα «τριάκοντα αργύρια» στους Αρχιερείς, οι οποίοι τα έβαλαν στο Κορβανά (Ταμείο του Ναού).

Απαγχονισμός Ιούδα.

Πορεία προς τον Γολγοθά.

Σταύρωση του Ιησού.

Αφήνει το πνεύμα επί του Σταυρού. 

Οι δύο ληστές. 
Μεταμέλεια του ενός, που ζητά από τον Κύριο να τον θυμηθεί στη βασιλεία των Ουρανών.

Ο Ιωσήφ ο από Αριμαθείας ζητά από τον Πιλάτο το Σώμα του για να το θάψει.

Ταφή του Ιησού και Σφράγιση του Τάφου του από τους Αρχιερείς και Φαρισαίους.

Πηγή: http://www.sansimera.gr/articles/87/6#ixzz2S7FeqKVx