Μια φορά, δανείστηκε ο Ναστραδίν Χότζας, από τη γειτόνισσά του, ένα καζάνι.
Ύστερα, πήγε η γειτόνισσα, πήρε το καζάνι της και μαζί κι ένα μικρό καζάνι του Χότζα.
Το γύρεψε μετά ο Ναστραδίν το καζάνι του, εδώ κι εκεί, τίποτα.
Το βρήκε τελικά στη γειτόνισσα και το ζήτησε πίσω.
«Όχι», του λέει.
«Αυτό το πήρα απ' το σπίτι σου, αλλά βγήκε από το δικό μου, το μεγάλο καζάνι, που το γέννησε στο διάστημα που το 'χες κοντά σoυ.»
Ο πονηρός Χότζας έκανε πως το παραδέχτηκε κι έφυγε.
Μετά από καιρό, ξαναδανείζεται το καζάνι της γειτόνισσας. Το κρατάει μέρες εκείνη περιμένει να της το πάει, τίποτα! Πάει πάλι στου Χότζα.
Ούτε καζάνι μεγάλο, ούτε μικρό αυτή τη φορά.
Το ζητάει από το Χότζα επίμονα.
«Ψόφησε» απαντάει με απάθεια ο Χότζας.
«Πώς;» του λέει εκείνη. «Το καζάνι ψοφάει;»
Κι ο Ναστραδίν:
Το πράμα που γεννά, ψοφά!
