Ένας γέρος και ο γιός του, δούλευαν σε ένα μικρό κτήμα. Είχαν μόνο ένα άλογο να τους σέρνει το αλέτρι.
Μια μέρα το άλογο τό' σκασε.
"Τρομερό", είπαν οι γείτονες. "Μεγάλη κακοτυχία"
"Ποιός ξέρει αν είναι κακοτυχία, ή καλή τύχη;" απάντησε ο αγρότης.
Μια εβδομάδα αργότερα, το άλογο επέστρεψε από τα βουνά φέρνοντας μαζί του, στο σταύλο 5 άγριες φοράδες.
"Τι καλή τύχη!" είπαν οι γείτονες.
"Καλή τύχη; Κακή τύχη; ποιός ξέρει;" απάντησε ο γέρος.
Την επόμενη ημέρα, ο γιός προσπαθώντας να εξημερώσει ένα από τα άλογα, έπεσε και έσπασε το πόδι του.
"Τρομερό. Μεγάλη Κακοτυχία".
"Κακοτυχία ή Καλή Τύχη;"
Ο στρατός πέρασε από όλα τα κτήματα για να πάρει τους νεαρούς άντρες στον πόλεμο.
Ο γιός του αγρότη δεν τους ήταν χρήσιμος χτυπημένος όπως ήταν, και τον άφησαν.
"Καλό; Κακό;"
Οι αγώνες της ζωής μάς προσφέρουν τις καλύτερες στιγμές μάθησης.
Η πίστη είναι το θάρρος να ζει κανείς σαν τα πάντα να συμβαίνουν για το ανώτερο καλό μας και τη διδαχή μας.
Έτσι όποτε αντιστεκόμαστε στην πραγματικότητα ή αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, μπορούμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας:
"Καλή τύχη; Κακή τύχη; Ποιός ξέρει;"
Αυτή η προοπτική μπορεί να μας βοηθήσει να χαλαρώσουμε περισσότερο, γύρω από το θέμα της ζωής, της πίστης και του μυστηρίου.
Διότι, απλώς, δεν ξέρουμε.
Dan Millman
