Το βλέμμα του Έρωτα

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που ήταν ερωτευμένος με τη Σαμπρίνα, μια γυναίκα ταπεινής καταγωγής, που την έκανε τελευταία του γυναίκα. 

Ένα απόγευμα, ενώ ο βασιλιάς έλειπε στο κυνήγι, ήρθε ένας αγγελιοφόρος να ειδοποιήσει ότι, η μητέρα της Σαμπρίνας ήταν άρρωστη.

Ο βασιλιάς της είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιεί την προσωπική του άμαξα κι αν παραβίαζε την εντολή του, θα το πλήρωνε με το κεφάλι της.

Ωστόσο, η Σαμπρίνα μπήκε στην άμαξα κι έτρεξε στο πλευρό της μητέρας της.

Οταν γύρισε ο βασιλιάς έμαθε τα καθέκαστα.

“Μα δεν είναι θαυμάσια;” είπε.

“Αυτό είναι αληθινή αγάπη της κόρης προς τη μητέρα. Δεν την ένοιαξε να διακινδυνεύσει το κεφάλι της για να φροντίσει τη μητέρα της. Είναι υπέροχη!” .

Την άλλη μέρα, ενώ η Σαμπρίνα καθόταν στον κήπο του παλατιού κι έτρωγε φρούτα, ήρθε ο βασιλιάς. 

Τον χαιρέτησε και μετά δάγκωσε το τελευταίο ροδάκινο που είχε το καλάθι.

“Φαίνονται γλυκά!” είπε ο βασιλιάς.

“Πράγματι” είπε η βασίλισσα.

Και απλώνοντας το χέρι της, έδωσε στον αγαπημένο της το τελευταίο ροδάκινο.

“Πόσο με αγαπάει!” σχολίασε ο βασιλιάς.

“Στερήθηκε την απόλαυσή της για να μου δώσει εμένα το τελευταίο ροδάκινο του καλαθιού. Δεν είναι καταπληκτική;”

Πέρασαν ορισμένα χρόνια και - ποιός ξέρει γιατί - ο έρωτας και το πάθος έσβησαν από την καρδιά του βασιλιά.

Καθόταν μαζί μ’ έναν στενό του φίλο και του έλεγε:

“Ποτέ δεν φέρθηκε σαν βασίλισσα. Μια φορά, μάλιστα, παράκουσε τη διαταγή μου να μη χρησιμοποιήσει τη βασιλική άμαξα και θυμάμαι μια μέρα που μου έδωσε να φάω ένα δαγκωμένο φρούτο”.

 ******************************************

Η πραγματικότητα είναι πάντα η ίδια. 

Κι είναι αυτό που είναι.

Ωστόσο, όπως στο παραμύθι, ο άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύσει μια κατάσταση με τον έναν τρόπο ή με ακριβώς τον αντίθετο, ανάλογα με την ψυχική διάθεση που έχει εκείνη τη στιγμή.

Πρόσεχε τι αντιλαμβάνεσαι… 

Αν ό,τι βλέπεις, ταιριάζει “γάντι” 

με την πραγματικότητα 

που περισσότερο σε βολεύει. τότε

ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ !!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το κοσμικό Δέντρο

Οι πρόγονοι παρακολουθούν

από τα αστέρια πάνω,

ενώ ο κόσμος γυρίζει και τον ήλιο 
και το φεγγάρι πρακτική αιώνιο χορό τους,

ανάμεσα στο φως και σκοτάδι
δημιουργώντας τους χρόνους όριο
 για τη μαγεία.

Το φίδι βρίσκεται στις ρίζες 
του μεγάλου δέντρου κόσμο 
στον κάτω κόσμο,

εκεί από την αρχή του χρόνου.

Yggdrassil - The Worldby ~Lolair

Ένας Λαγός … Πεσκέσι!!!

Κάποια μέρα, ένας χωρικός πήγε, πεσκέσι, στο Ναστραδίν Χότζα, ένα λαγό.

«Σε τιμάω», του 'πε, «και τον έφερα στην αφεντιά σου».

Ο Ναστραδίν δέχτηκε το δώρο, με πολλή χαρά.

Δεν πέρασαν όμως πολλές μέρες, ο χωρικός ξαναπήγε στην πόλη και το βράδυ, μια και δυο στο σπίτι του Χότζα:

«Ποιος είναι;» ρωτάει από μέσα ο Ναστραδίν.

«Ο άνθρωπος που σου 'φερε το λαγό», αποκρίνεται εκείνος.

Ανοίγει ο Χότζας την πόρτα και τον φιλοξενεί, μ' όλη του την καρδιά.

Πέρασαν μερικές μέρες και άλλοι χωρικοί χτυπάνε την πόρτα του:

«Είμαστε οι γείτονες, εκείνου που σου 'φερε το λαγό», λένε.

Ο Ναστραδίν πνίγει την οργή του, και περιποιείται κι αυτούς!!

Μα δεν πέρασε εβδομάδα καλά καλά, να κι άλλοι χωριάτες:

«Είμαστε γείτονες, των γειτόνων, εκείνου που σού έφερε το λαγό»!!

Τους πέρασε στον οντά και να σου, βάζει σε λίγο, πάνω στο τραπέζι μια σουπιέρα γεμάτη νερό.

Περίεργοι εκείνοι, κοιτάζουν ο ένας τον άλλο.

Και ο Ναστραδίν Χότζας, μόλις συγκρατώντας την αγανάκτησή του:

«Είναι το ζουμί, του ζουμιού,
του λαγού»!!!

Το "άχρηστο" δέντρο!!

Μια φορά ο Λάο Τσε με τους μαθητές του περνούσε μέσα από το δάσος, όπου οι υλοτόμοι έκοβαν δέντρα.

Εκατό υλοτόμοι χτυπούσαν τα δέντρα με τσεκούρια και το δάσος ήταν γεμάτο με πεσμένα δέντρα.

Εδώ ο Λάο Τσε αντιλήφθηκε ένα δέντρο που δεν το έκοψαν οι υλοτόμοι. Το δέντρο είχε λοξό, καμπύλο κορμό με πολλά κλαδιά.

Ο Δάσκαλος έστειλε τους μαθητές να ρωτήσουν, γιατί δεν έκοψαν αυτό το δέντρο.

- Είναι άχρηστο, απάντησε ο παλιότερος υλοτόμος, απ' αυτό το δέντρο δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ούτε καυσόξυλα.

Όταν την απάντηση μετέφεραν στον Λάο Τσε εκείνος είπε στους μαθητές του:

- Να είστε σαν αυτό το δέντρο, να μάθετε να είστε άχρηστοι, τότε κανένας δε θα σας πειράζει. Αυτό το δέντρο είναι σοφό.

Κοιτάξτε γύρω του τα πεσμένα δέντρα, ήταν ίσια, λυγερά και ψηλά.

"Φαίνεται πως αυτά, τα ψηλά δέντρα, ήταν υπερήφανα για τον εαυτό τους και έγιναν για κάποιους χρήσιμα.

Να είστε ανώφελοι και άχρηστοι, δηλαδή μην γίνεστε εμπόρευμα, πράμα το οποίο μπορεί κανείς να το πουλήσει και να το αγοράσει."

Το φαινόμενο του 100ου πιθήκου

Το λεγόμενο "Φαινόμενο του εκατοστού πιθήκου" έχει να κάνει με ένα ξαφνικό, αυθόρμητο "άλμα συνείδησης", το οποίο επιτυγχάνεται όταν ξεπεραστεί ένα συγκεκριμένο σημείο καμπής, που αναφέρεται αλλιώς και ως "κρίσιμο σημείο".

Η ιδέα του φαινομένου του εκατοστού πιθήκου προέρχεται από τον Δρ. Lyall Watson στο βιβλίο του Lifetide (Παλίρροια της ζωής, 1979) στο οποίο περιγράφεται ένα πείραμα που έλαβε χώρα στη Ιαπωνία το 52.

«Οι επιστήμονες παρακολουθούσαν τη συμπεριφορά πιθήκων που ζούσαν εκεί. 

Κάποια στιγμή έδωσαν στους πιθήκους ως τροφή γλυκοπατάτες γεμάτες λάσπες. 

Εκείνοι ανταποκρίθηκαν με χαρά αφού τους άρεσε πολύ η γεύση της γλυκοπατάτας αλλά όχι το χώμα. 

Ένα μικρό όμως θηλυκό πιθηκάκι δοκίμασε και έπλυνε στη θάλασσα τη γλυκοπατάτα της και την έφαγε πολύ πιο ευχάριστα. 

Αυτό το δίδαξε στη μητέρα της και στις φίλες της και σιγά-σιγά από το 1952 έως το 1958 σχεδόν όλοι οι πίθηκοι στο νησί είχαν μάθει πώς να ξεπλένουν τις γλυκοπατάτες, προτού τις φάνε.

Βέβαια οι επιστήμονες δεν ήξεραν τον ακριβή αριθμό των πιθήκων που γνώριζαν αυτή τη διαδικασία και υπέθεσαν πως ήταν 99.

Μόλις λοιπόν και ο εκατοστός πίθηκος έμαθε πώς να ξεπλένει τη γλυκοπατάτα του προτού τη φάει, τότε συνέβη ένα μεγάλο άνοιγμα συνείδησης. 

Παρατήρησαν λοιπόν οι επιστήμονες πως πίθηκοι σε άλλα μέρη του κόσμου, μίλια μακριά από το συγκεκριμένο νησί των πιθήκων, στο οποίο γινόταν το πείραμα, αυτόματα άρχιζαν να καθαρίζουν τις γλυκοπατάτες τους, ενώ μέχρι τότε δεν το έκαναν. 

Το συμβάν αυτό ονομάστηκε 

«ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ του ΕΚΑΤΟΣΤΟΥ ΠΙΘΗΚΟΥ». 

Μπορεί οι επιστήμονες να μην γνώριζαν τότε, τον ακριβή αριθμό των πρώτων πιθήκων, πως οδήγησαν το είδος τους σε αυτή τη συνειδησιακή αλλαγή και να υπέθεσαν πως ήταν 100, ωστόσο αναγνώρισαν την ύπαρξη αυτής της φυσικής αλήθειας, του συντονισμού συγκεκριμένου αριθμού ατόμων, που μπορεί να οδηγήσει σε συνειδησιακά άλματα.

Ύστερα από αυτό λοιπόν το πείραμα οι επιστήμονες συμπέραναν πως, όταν λίγοι άνθρωποι ανακαλύπτουν κάτι νέο αλλά, δεν το διαδίδουν προς τα έξω, αυτή η γνώση μένει στον κύκλο των λίγων.

Όταν όμως αρχίζει να αυξάνει ο αριθμός των ανθρώπων, που γνωρίζουν και δημιουργηθεί ένα κρίσιμο πλήθος, τότε δημιουργείται μία δύναμη και η γνώση των λίγων γίνεται γνώση για όλους.» 

 Πηγή: http://kinisiideon.blogspot.gr/