Hello December ~ Καλό Μήνα!

"Η ιστορία ενός μολυβιού", Paolo Coelho

Το παιδί κοιτούσε τη γιαγιά του που έγραφε ένα γράμμα. Κάποια στιγμή τη ρώτησε:

- "Γράφεις μια ιστορία που συνέβη σε εμάς; Και μήπως είναι μια ιστορία για μένα;"

Η γιαγιά σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στον εγγονό της:

- "Όντως γράφω για σένα, Ωστόσο, αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιώ. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό."

Το παιδί, περίεργο, κοιταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο.

- "Αφού είναι το ίδιο με όλα τα μολύβια που έχω δει στη ζωή μου!"

- "Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε ιδιότητες, τις οποίες αν καταφέρεις να διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο."

Πρώτη ιδιότητα:

Μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε «Θεό» και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα, σύμφωνα με το θέλημά Του.

Δεύτερη ιδιότητα:

Πότε-πότε πρέπει να σταματάω να γράφω και να χρησιμοποιώ την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.

Τρίτη ιδιότητα:

Το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου.

Τέταρτη ιδιότητα:

Αυτό που έχει στην ουσία σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου.

Τέλος, η πέμπτη ιδιότητα του μολυβιού:

Αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις ότι ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

Ο Τυχερός Αριθμός............ 7

 

Εκείνη τη μέρα, στο πρωινό, ο σερβιτόρος του έφερε ένα δίσκο που, αντί για τις συνηθισμένες έξι φέτες ψωμί που συνόδευαν τη μαρμελάδα του, περιείχε επτά.

Το γεγονός θα είχε βουλιάξει στη λήθη, αν δεν ήταν το εισιτήριο του λεωφορείου που είχε πάρει βγαίνοντας από το σπίτι και είχε αριθμό 07070707.

Ο κύριος Πέρες κατάλαβε ότι όλα αυτά ήταν κάτι περισσότερο από σύμπτωση.

Ήταν κάποιο είδος οιωνού.

Παράξενος οιωνός, κυρίως όταν, με μια ελαφριά άσκηση μνήμης, θυμήθηκε ότι και ο ίδιος είχε γεννηθεί κάποια εβδόμη Ιουλίου.

Για να διώξει αυτές τις παράξενες σκέψεις, άνοιξε την εφημερίδα στην τύχη, όχι συμπτωματικά στη σελίδα 7.

Εκεί, στο κέντρο της σελίδας, βρήκε τη φωτογραφία ενός αλόγου με το περίεργο όνομα «Τυχεροπετάλιππος», που θα αγωνιζόταν με το νούμερο επτά στην έβδομη ιπποδρομία της επόμενης μέρας, επτά του μηνός.

Ο κύριος Πέρες μέτρησε τα γράμματα του ονόματος του αλόγου. Ήταν 16, και άθροισε: 1+6=7.

Και, αντανακλαστικά, σήκωσε το βλέμμα στον ουρανό ως σημάδι ευγνωμοσύνης.

Το επόμενο πρωί πήγε στην τράπεζα και σήκωσε όλες του τις καταθέσεις. Επειδή, όμως, του φάνηκαν ισχνές, έβαλε υποθήκη το σπίτι του και κατάφερε να πάρει ένα δάνειο.

Μετά πήρε ένα ταξί του οποίου η πινακίδα τελείωνε, φυσικά, σε επτά. Έφτασε στον ιππόδρομο και στοιχημάτισε όλα του τα χρήματα στο άλογο με το νούμερο επτά στην έβδομη ιπποδρομία.

Συμπτωματικά - αν και αυτή τη φορά με δική του παρέμβαση -, στοιχημάτισε τα λεφτά του στο ταμείο επτά.

Μετά, πήγε και κάθισε - θα μπορούσε να ορκιστεί ότι έγινε χωρίς να το επιδιώξει- στη θέση νούμερο επτά, στην έβδομη σειρά. Και περίμενε.

Όταν ξεκίνησε η έβδομη ιπποδρομία, στις κερκίδες ξέσπασε αναστάτωση και οι θεατές σηκώθηκαν όρθιοι, αλλά αυτός παρέμεινε γαλήνιος.

Το άλογο με το νούμερο επτά πήρε το προβάδισμα από το ξεκίνημα και πέρασε μπροστά απ’ τις κερκίδες, ανάμεσα στα χτυπήματα από τα κράνη, το σύννεφο σκόνης και τις κραυγές του πλήθους.

Η κούρσα τελείωσε ακριβώς στις επτά 

και το άλογο με το νούμερο επτά… 

της κούρσας επτά… 

όπως όλα έδειχναν… 

είχε τερματίσει 

έβδομο

Ιστορία από το βιβλίο 

"ΒΑΣΙΣΟΥ ΠΑΝΩ ΜΟΥ" 

του Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay)

Το βλέμμα του Έρωτα

 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας βασιλιάς που ήταν ερωτευμένος με τη Σαμπρίνα, μια γυναίκα ταπεινής καταγωγής, που την έκανε τελευταία του γυναίκα. 

Ένα απόγευμα, ενώ ο βασιλιάς έλειπε στο κυνήγι, ήρθε ένας αγγελιοφόρος να ειδοποιήσει ότι, η μητέρα της Σαμπρίνας ήταν άρρωστη.

Ο βασιλιάς της είχε απαγορεύσει να χρησιμοποιεί την προσωπική του άμαξα κι αν παραβίαζε την εντολή του, θα το πλήρωνε με το κεφάλι της.

Ωστόσο, η Σαμπρίνα μπήκε στην άμαξα κι έτρεξε στο πλευρό της μητέρας της.

Οταν γύρισε ο βασιλιάς έμαθε τα καθέκαστα.

“Μα δεν είναι θαυμάσια;” είπε.

“Αυτό είναι αληθινή αγάπη της κόρης προς τη μητέρα. Δεν την ένοιαξε να διακινδυνεύσει το κεφάλι της για να φροντίσει τη μητέρα της. Είναι υπέροχη!” .

Την άλλη μέρα, ενώ η Σαμπρίνα καθόταν στον κήπο του παλατιού κι έτρωγε φρούτα, ήρθε ο βασιλιάς. 

Τον χαιρέτησε και μετά δάγκωσε το τελευταίο ροδάκινο που είχε το καλάθι.

“Φαίνονται γλυκά!” είπε ο βασιλιάς.

“Πράγματι” είπε η βασίλισσα.

Και απλώνοντας το χέρι της, έδωσε στον αγαπημένο της το τελευταίο ροδάκινο.

“Πόσο με αγαπάει!” σχολίασε ο βασιλιάς.

“Στερήθηκε την απόλαυσή της για να μου δώσει εμένα το τελευταίο ροδάκινο του καλαθιού. Δεν είναι καταπληκτική;”

Πέρασαν ορισμένα χρόνια και - ποιός ξέρει γιατί - ο έρωτας και το πάθος έσβησαν από την καρδιά του βασιλιά.

Καθόταν μαζί μ’ έναν στενό του φίλο και του έλεγε:

“Ποτέ δεν φέρθηκε σαν βασίλισσα. Μια φορά, μάλιστα, παράκουσε τη διαταγή μου να μη χρησιμοποιήσει τη βασιλική άμαξα και θυμάμαι μια μέρα που μου έδωσε να φάω ένα δαγκωμένο φρούτο”.

 ******************************************

Η πραγματικότητα είναι πάντα η ίδια. 

Κι είναι αυτό που είναι.

Ωστόσο, όπως στο παραμύθι, ο άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύσει μια κατάσταση με τον έναν τρόπο ή με ακριβώς τον αντίθετο, ανάλογα με την ψυχική διάθεση που έχει εκείνη τη στιγμή.

Πρόσεχε τι αντιλαμβάνεσαι… 

Αν ό,τι βλέπεις, ταιριάζει “γάντι” 

με την πραγματικότητα 

που περισσότερο σε βολεύει. τότε

ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ !!!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Το κοσμικό Δέντρο

Οι πρόγονοι παρακολουθούν

από τα αστέρια πάνω,

ενώ ο κόσμος γυρίζει και τον ήλιο 
και το φεγγάρι πρακτική αιώνιο χορό τους,

ανάμεσα στο φως και σκοτάδι
δημιουργώντας τους χρόνους όριο
 για τη μαγεία.

Το φίδι βρίσκεται στις ρίζες 
του μεγάλου δέντρου κόσμο 
στον κάτω κόσμο,

εκεί από την αρχή του χρόνου.

Yggdrassil - The Worldby ~Lolair