Η ιστορία του Πέπε

 

Ο Πέπε είναι το είδος του ανθρώπου που ο καθένας θα ήθελε να είναι. 

Πάντα χαρούμενος, είχε πάντα κάτι θετικό να πει.

Όταν κάποιος τον ρωτούσε πως είναι, πάντα έλεγε :

«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα»!

Eίχε αλλάξει πολλές φορές δουλειά και αρκετοί από τους συναδέλφους του τον ακολουθούσαν.

Ο λόγος που τον ακολουθούσαν ήταν η στάση του. 

Ήταν γεννημένος ηγέτης. 

Αν ένας από τους υπαλλήλους είχε μια κακή μέρα, αυτός ήταν πάντα εκεί για να του δείξει την θετική πλευρά της κατάστασης.

Μια μέρα πήγα να τον δω και του ρώτησα:
"Δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορεί να είσαι πάντα τόσο σίγουρος".

Ο Πέπε μου απάντησε:

"Κάθε πρωί ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου: 

Πέπε, έχεις δύο επιλογές τώρα: Μπορεί να είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Διαλέγω να είμαι σε καλή".

"Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά, μπορώ να επιλέξω να το παίξω θύμα ή να μάθω κάτι, από την εμπειρία.

Διαλέγω να μάθω".

- "Πως το κάνεις"; ξαναρώτησα.

-"Κάθε φορά που κάποιος έρχεται να μού παραπονεθεί, μπορώ να δεχθώ τα παράπονά του ή να τού δείξω την θετική πλευρά της ζωής. Επιλέγω να του δείξω την θετική πλευρά".

- "Ναι, φυσικά, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο", απάντησα.

- "Si, είναι", δήλωσε ο Πέπε​​.
"Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών. Αν απλοποιήσεις την όλη κατάσταση αυτή συνοψίζεται σε μια επιλογή. Μπορείς να επιλέξεις πώς να αντιδράσεις σε κάθε περίπτωση, μπορείς να επιλέξεις, πώς οι άλλοι επηρεάζουν τις διαθέσεις σου, μπορείς να επιλέξεις να είσαι σε καλή ή κακή διάθεση. 

Σε περίληψη:  

"Εσύ επιλέγεις πώς θα ζήσεις την ζωή σου".

Σκέφτηκα πολύ αυτά που μου είπε ο Πέπε.

Επειδή αλλάξαμε σπίτι, χάσαμε επαφή, αλλά σκεφτόμουν συχνά τον Πεπέ, όταν είχα να πάρω μιαν απόφαση.

Χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο Πέπε έκανε κάτι που ποτέ δεν πρέπει να κάνεις.

Άφησε την πόρτα ξεκλείδωτη και τρεις οπλισμένοι ληστές μπήκαν να τον ληστέψουν.

Όταν ο Πέπε, τρέμοντας από φόβο, προσπάθησε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του γλίστρησε. Οι ληστές πανικοβλήθηκαν και τον πυροβόλησαν.

Ο Πεπέ βρέθηκε σχετικά γρήγορα.
Μετά από 8 δύσκολες ώρες χειρουργείο και εβδομάδες αποκατάστασης, ο Πέπε βγήκε από το νοσοκομείο με αρκετές σφαίρες στο σώμα του.

Μετά από έξι μήνες συνάντησα τον Πέπε και τον ρώτησα πως είναι. 
Η απάντηση ήταν όπως πάντα. "Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα"!

Όταν τον ρώτησα, τι τού πέρασε από το μυαλό την μέρα της ληστείας, μου είπε:
"Όταν βρέθηκα πληγωμένος ξάπλα στο πάτωμα, σκέφθηκα πως είχα δύο επιλογές: Να ζήσω ή να πεθάνω. 
Διάλεξα να ζήσω".

- «Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.

Ο Πέπε απάντησε:
"Οι γιατροί ήταν θαυμάσιοι. Δεν κουράζονταν να επαναλαμβάνουν ότι, όλα θα πάνε καλά. 
Αλλά όταν με πήγαν στο χειρουργείο και όταν είδα την έκφραση στα πρόσωπά τους τότε πραγματικά φοβήθηκα.
Διάβαζα στα μάτια τους 'Αυτός τώρα είναι νεκρός'.
Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση".

«Και τι έκανες;» Τον ρώτησα.

 Ο Πέπε μου απάντησε: «Όταν ο γιατρός με ρώτησε αν ήμουν αλλεργικός σε κάτι, πήρα μια βαθιά ανάσα και φώναξα:

«Si, γαμώτο!».

Ενώ αυτοί γελούσαν, εγώ τους είπα: "Διαλέγω να ζήσω. Εγχειρήστε με σαν να είμαι ζωντανός, όχι πεθαμένος".

Ο Πέπε επέζησε χάρη στους γιατρούς, αλλά κυρίως χάρη στην εκπληκτική στάση του. 

Είχε μάθει ότι, κάθε μέρα, έχουμε την επιλογή να ζήσουμε πλήρως ή όχι. 

Τελικά, η στάση, αυτό είναι που μετράει.

 Τελικά :

Το τί είσαι

Το πώς αισθάνεσαι

Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι

Το πώς ζεις 

Είναι δική σου απόφαση!!!

La légende de Dame Carcas

L'occupation sarrasine a inspiré aux auteurs du Moyen Age une de nos plus célèbres légendes.

Charlemagne en est bien sûr le héros !

Dame Carcas

L'empereur Charlemagne fait le siège de Carcassonne sur laquelle règne le roi sarrasin BALLAK. A la mort de celui-ci, son épouse "Dame Carcas" lui succède à la tête de la Cité Médiévale.

Le siège de la Cité dure depuis déjà 5 ans lorsque la famine a raison des derniers défenseurs. Seule, du haut de ses remparts, Dame Carcas veille. Pour faire croire à une garde toujours nombreuse, elle dispose des mannequins de paille habillés en soldat et décoche des tirs d'arbalète, visant l'armée assiégeante.

Il ne reste plus dans la ville qu'un petit cochon et une mesure de blé pour nourrir la population. Dame Carcas gave alors cet ultime cochon avec le reste de blé et le jette du haut du rempart. Le cochon, en touchant le sol, éclate et de son ventre déchiré s'échappe un flot de bon grain.

Devant ce spectacle, Charlemagne fait aussitôt lever le siège devenu inutile : on avait tellement de blé à Carcassonne qu'on en nourrissait les pourceaux !

Avant que la grande armée ne disparaisse, Dame Carcas fit sonner les cloches de la ville à toute volée pour annoncer la bonne nouvelle aux alentours.

C’est alors que l’un des vassaux aurait dit à Charlemagne 

« Sire, Carcas sonne »

Καλή Tύχη, Κακή Τύχη;

Ένας γέρος και ο γιός του, δούλευαν σε ένα μικρό κτήμα. Είχαν μόνο ένα άλογο να τους σέρνει το αλέτρι.

Μια μέρα το άλογο τό' σκασε.

"Τρομερό", είπαν οι γείτονες. "Μεγάλη κακοτυχία"

"Ποιός ξέρει αν είναι κακοτυχία, ή καλή τύχη;" απάντησε ο αγρότης.

Μια εβδομάδα αργότερα, το άλογο επέστρεψε από τα βουνά φέρνοντας μαζί του, στο σταύλο 5 άγριες φοράδες.

"Τι καλή τύχη!" είπαν οι γείτονες.

"Καλή τύχη; Κακή τύχη; ποιός ξέρει;" απάντησε ο γέρος.

Την επόμενη ημέρα, ο γιός προσπαθώντας να εξημερώσει ένα από τα άλογα, έπεσε και έσπασε το πόδι του.

"Τρομερό. Μεγάλη Κακοτυχία".

"Κακοτυχία ή Καλή Τύχη;"

Ο στρατός πέρασε από όλα τα κτήματα για να πάρει τους νεαρούς άντρες στον πόλεμο.

Ο γιός του αγρότη δεν τους ήταν χρήσιμος χτυπημένος όπως ήταν, και τον άφησαν.

"Καλό; Κακό;"

Οι αγώνες της ζωής μάς προσφέρουν τις καλύτερες στιγμές μάθησης.

Η πίστη είναι το θάρρος να ζει κανείς σαν τα πάντα να συμβαίνουν για το ανώτερο καλό μας και τη διδαχή μας.

Έτσι όποτε αντιστεκόμαστε στην πραγματικότητα ή αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, μπορούμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας:

"Καλή τύχη; Κακή τύχη; Ποιός ξέρει;" 

Αυτή η προοπτική μπορεί να μας βοηθήσει να χαλαρώσουμε περισσότερο, γύρω από το θέμα της ζωής, της πίστης και του μυστηρίου.

Διότι, απλώς, δεν ξέρουμε.

Dan Millman

Kαλό Πάσχα!!!

Ο μπάρμπα Μυτούσης, ο Κλούβιος και η Σουβλίτσα

 

Όσοι έχουν περάσει τα σαράντα σίγουρα θυμούνται τον «Μπάρμπα Μυτούση» 

και τα δύο ανίψια του τον αγαθό Κλούβιο και την πονηρή Σουβλίτσα.

Ήταν η πρώτη παιδική σειρά που βγήκε στον αέρα της τηλεόρασης της ΕΙΡ την 1η Νοεμβρίου 1966.

Για πολλά χρόνια το «Κουκλοθέατρο Αθηνών» της ζωγράφου Ελένης Θεοχάρη Πετράκη παρουσίαζε τις ιστορίες που καθήλωναν το παιδικό κοινό.

Ο Μπάρμπα Μυτούσης ήταν μιά γλυκιά φιγούρα. Χαρούμενος, κεφάτος ήταν έτοιμος να προσφέρει τις γνώσεις του και την υποστήριξή του στα δύο ανηψάκια του, τον τεμπέλη και γκρινιάρη Κλούβιο και την έξυπνη και καπάτσα Σουβλίτσα.

Η σειρά, πέρα από τον ψυχαγωγικό της χαρακτήρα, είχε και τον εκπαιδευτικό, αφού οι ήρωες μάθαιναν από τον αγαπημένο τους θείο αρκετά πράγματα.

Οι ηθοποιοί Ελένη Κοτσίρη, Εφη Πρωτονοτάριου και Κούλα Κατσούρη δάνειζαν τις φωνές τους.

Η σκηνογραφία ήταν της Ανθούλας Ξανθού - Σταυριανού.

Τα επεισόδια είχαν 15λέπτη διάρκεια στο ξεκίνημά τους για να γίνουν σύντομα ημίωρα.