Σελίδες

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2012

Μάρτιος - ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ


ΕΘΙΜΑ-ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:

«ΜΕΡΟΜΗΝΙΑ». 
Οι πρώτες μέρες του Μάρτη.
Μέρες δηλαδή που από τις καιρικές συνθήκες τους μπορούν να γίνουν σχετικές προγνώσεις για όλο το χρόνο.

«ΜΑΡΤΗΣ» 
Πανελλήνιο έθιμο της πρωτομαρτιάς.

Είναι η συνήθεια να δένουν οι μητέρες στο χέρι ή στο πόδι των παιδιών τον λεγόμενο «Μάρτη», κορδόνι από λευκό και κόκκινο νήμα, για να τα προφυλάξουν από τις ακτίνες του μαρτιάτικου ήλιου, οι οποίες θεωρούνται πολύ επικίνδυνες. Για ν' αποτρέψουν την επίδραση του ήλιου έδεναν στον καρπό του χεριού ή και στο μεγάλο δάχτυλο του ποδιού τον «μάρτη», δηλαδή μια λινή κλωστή, άσπρη και κόκκινη ή και χρυσή, στριμμένη, αφού πριν την κρέμαγαν σε κλώνους τριανταφυλλιάς και την εκθέσουν τη νύχτα στα άστρα.
Τον «μάρτη» τον φορούσαν ως την Ανάσταση. 
Τότε τον έβγαζαν και τον έδεναν στην τριανταφυλλιά, για να πάρουν το χρώμα της. Αλλού τα παιδιά κρατούν τον «μάρτη» μέχρι να πρωτοδούν χελιδόνι ή πελαργό.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ:
«Μάρτης γδάρτης και παλιός παλουκοκαύτης».
«Το Μάρτη ξύλα φύλαγε, μη κάψεις τα παλούκια».
«Από Μάρτη καλοκαίρι και από Αύγουστο χειμώνα».
«Ο Μάρτης ο πεντάγνωμος πέντε φορές εχιόνισε και πάλι το μετάνιωσε που δεν εξαναχιόνισε».
«Του Μάρτη ο ήλιος βάφει και 5 μήνες δεν ξεβάφει».
«Οπόχει κόρη ακριβή το Μάρτη ο ήλιος μη τη δει».
«Ο ήλιος του Μαρτιού τρυπά το κέρατο βοδιού».
«Μάρτη χιόνι βούτυρο και σαν παγώσει μάρμαρο».
«Ο Μάρτης μία κλαίει και μια γελά».
«Κάλλιο Μάρτης στις γωνιές, παρά Μάρτης στις αυλές».


Διαβάστε περισσότερα http://ektiesthisi.blogspot.com/2012/03/k.html#ixzz1nqwBTDV8

Παρασκευή 24 Φεβρουαρίου 2012

Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό, δεν κοίταξε όσο χρειάζεται ψηλά.




«Όποιος δεν έπαιξε ποτέ του με χαρταετό, δεν κοίταξε όσο χρειάζεται ψηλά. 
Όποιος δεν ένιωσε την αντίσταση του μεγάλου σπάγκου, δεν εκατάλαβε τη δύναμη του αέρα. 
Κι όποιος δεν εφώναξε με την ευθύνη και την πρωτοβουλία του παιδιού που βλέπει να κινδυνεύει στο ψηλό μετεώρισμά του ο αετός, δεν ένιωσε τη χαρά του να τα βγάζεις πέρα μόνος σου με τη Φύση ».


Με αυτά τα λόγια ο λαογράφος Δημήτρης Λουκάτος δίνει μια άλλη διάσταση στο χαρταετό, το αγαπημένο παιχνίδι έθιμο της Καθαράς Δευτέρας.



Η ιστορία του χαρταετού ξεκινά από την Κίνα πριν 2.500 χρόνια περίπου. 
Ο χαρταετός ταξίδεψε σε όλη την Ασία και έφτασε στην Ευρώπη μετά το 10ο μ.Χ. αιώνα. 

Προτού γίνει παιγνίδι, ο χαρταετός δοκιμάστηκε από διάφορους ερευνητές σε επιστημονικά πειράματα, όπως συνέβη με τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, ο οποίος το 1752 διαπίστωσε χρησιμοποιώντας τεχνητό αετό, τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας και του κεραυνού και κατασκεύασε το αλεξικέραυνο.

Ο χαρταετός κατασκευάζεται από χαρτί, καλάμια και σπάγκο, το σχήμα του μπορεί να είναι επίπεδο, σπειροειδές ή κυβικό, με διακοσμήσεις που πολλές φορές αποτελούν έργα τέχνης.





Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

Εύκολος Γύρος του Κόσμου!!!


Σας προτείνουμε το Γύρο του Κόσμου, 
όχι σε 80 ημέρες, 
αλλά άνετα,
μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή σας . 

Πώς το βλέπετε;
Υπάρχουν εδώ όλα τα απαιτούμενα συστατικά του καλού ταξιδιού και θα έχετε στη διάθεσή σας: μουσική, φωτογραφίες, . . .  
Μόνο, μην το παρακάνετε !!!!
Κάνετε αριστερό κλικ στις Χώρες παρακάτω, 
μετά στις πόλεις κάθε Χώρας 
και . . . . . αυτό είναι, απολαύστε το . .


Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2012

Νέφτι, το θαυματουργό!


Κάποτε ο Χότζας πήρε το γάιδαρό του και τράβηξε για το βουνό. 
Όπου να ‘ναι έφτανε ο χειμώνας. 
Έπρεπε να είχανε τα ξύλα τους για το τζάκι και τις καβαλίνες για το ταντούρι.

Αφού έκοψε και ετοίμασε τα ξύλα στο δάσος, τά φόρτωσε στο ζώο του και οι δύο μαζί πήρανε το δρόμο της επιστροφής.
Είτε γιατί το φορτίο ήτανε πολύ βαρύ, είτε γιατί το ζώο είχε πείσματα, είτε γιατί ήταν πραγματικά κουρασμένο…. ο γάιδαρος δεν έλεγε να προχωρήσει.

Και νταχ και τσους και νταχ και τσούς, όμως τίποτα.
«Πάμε» τού έλεγε ο Χότζας, «θα μάς πιάσει η νύχτα»… τίποτα ο γάιδαρος.

Τον είδε ένας άνθρωπος και τον λυπήθηκε:
«Μωρέ Χότζα, τι κουράζεσαι τόσο. Βάλε λίγο νέφτι κάτω από την ουρά του και θα δεις πως θα τρέξει»!
«Πρόσεχε όμως μη βάλεις πολύ, για τι θα το χάσεις ύστερα και δεν θα μπορέσεις να το προφτάσεις.

Ο Χότζας έκανε όπως του είπε ο γνωστός του. Και πραγματικά ο γάιδαρος του άρχισε να πιλαλάει.

Βλέποντας ο Χότζας ότι, δεν θα μπορέσει να το προφτάσει, άγγιξε λιγάκι νέφτη και στο δικό του πισινό. 
Τότε τον έπιασε και αυτόν μια ανείπωτη τρεχάλα. Και έτρεχε τόσο, που αφού προσπέρασε το γάιδαρό του, έφτασε πρώτος στο σπίτι του.

Μα και εκεί δεν είχε ησυχία. Έτρεχε από κάμαρη σε κάμαρη. Δεν είχε σωτηρία. Έπρεπε να πάει να πέσει στη λίμνη, να σβήσει την κάψα του.

Η γυναίκα του, που τον είδε να τρέχει έτσι, ασίγαστος και φουρτουνιασμένος, τόλμησε να το ρωτήσει.

O Xότζας ήτανε απλησίαστος  και της φώναξε:
«Μωρή γυναίκα, αν έρθει ο γάιδαρος, να πάει να βρει μόνος του τον τσαρέ του. Εγώ πάω στη λίμνη, αν θες να με προφτάσεις, βάλε και εσύ λιγάκι νέφτι στον πισινό σου, αλλιώς δεν με προφταίνεις μήτε σήμερα, μήτε αύριο!!


Δευτέρα 16 Ιανουαρίου 2012

Το κομμάτι που λείπει συναντά το μεγάλο Ο

του Σελ Σιλβερστάιν


Το Κομμάτι-που-λείπει καθόταν μοναχό του… περιμένοντας κάποιον να έρθει να το πάει κάπου.

Κάποιοι του ταίριαζαν… αλλά δε μπορούσαν να κυλήσουν.
Άλλοι μπορούσαν να κυλήσουν, αλλά δε του ταίριαζαν.
Ένας δεν είχε ιδέα τι σημαίνει ταίριασμα.
Και ένας άλλος δεν ήξερε τίποτα από οτιδήποτε.
Ένας ήταν πολύ ευαίσθητος.
Ένας άλλος το ανέβασε σε βάθρο… και το άφησε εκεί.
Σε κάποιους έλειπαν πολλά κομμάτια.
Και, τέλος πάντων, κάποιοι άλλοι είχαν παραπάνω κομμάτια.

Έμαθε να κρύβεται από τους πεινασμένους.
Ήρθαν κι άλλοι.
Μερικοί το κοίταξαν από πολύ κοντά.
Άλλοι κυλούσαν και το ξεπερνούσαν χωρίς να το αντιληφθούν.
Προσπάθησε να γίνει πιο ελκυστικό…
Άδικος κόπος…
Προσπάθησε να γίνει πιο φανταχτερό… αλλά το μόνο που κατόρθωσε ήταν να φοβίσει τους ντροπαλούς.

Τελικά ήρθε κι ένας που του ταίριαζε απόλυτα.
Ξαφνικά… το Κομμάτι-που-λείπει άρχισε να μεγαλώνει…
Και να μεγαλώνει!
“Δεν ήξερα ότι θα μεγαλώσεις”.
“Ούτε κι εγώ το ήξερα”, είπε το Κομμάτι-που-λείπει.
“Ψάχνω για το κομμάτι που μου λείπει, ένα κομμάτι που δε θα μεγαλώσει…”, είπε κι έφυγε…
Ώσπου μια μέρα, ήρθε κάποιος που φαινόταν διαφορετικός.
“Τι θέλεις από μένα;” ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει.
“Τίποτα”.
“Τι έχεις ανάγκη να σου δώσω;”
“Τίποτα”.

“Ποιος είσαι;” ρώτησε το Κομμάτι-που-λείπει
“Είμαι το Μεγάλο Ο” είπε το Μεγάλο Ο.
“Νομίζω πως αυτός που περίμενα είσαι εσύ”, είπε το Κομμάτι-που-λείπει.
“Μήπως είμαι το κομμάτι που σου λείπει;”
“Όμως, δε μου λείπει κανένα κομμάτι” είπε το Μεγάλο Ο. “Δεν υπάρχει χώρος που θα μπορούσες να ταιριάξεις…”
“Κρίμα…” είπε το Κομμάτι-που-λείπει, “ήλπιζα πως θα μπορούσα να κυλήσω μαζί σου…”
“δε μπορείς να κυλήσεις μαζί μου” είπε το Μεγάλο Ο. 
“Αλλά ίσως να μπορέσεις να κυλήσεις μόνο σου”
Μόνο μου; ένα Κομμάτι-που-λείπει δεν μπορεί να κυλήσει μόνο του”.
“Αλήθεια, προσπάθησες ποτέ;” ρώτησε το Μεγάλο Ο.
“Οι γωνίες μου είναι πολύ μυτερές” είπε το Κομμάτι-που-λείπει. “Δεν είμαι φτιαγμένο για να κυλάω μόνο μου!”
“Οι γωνίες και τα σχήματα αλλάζουν” είπε το Μεγάλο Ο.
“Τέλος πάντων, πρέπει να σε αποχαιρετήσω. Ίσως να ξανασυναντηθούμε κάποια μέρα”.
Και κύλησε μακριά.
Το Κομμάτι-που-λείπει έμεινε πάλι μόνο του.
Για πολύ καιρό απλώς καθόταν…
Μετά σιγά-σιγά, σηκώθηκε στη μια του γωνία…
…Και έπειτα σωριάστηκε πάλι.
Μετά, σήκω-τράβα-πέσε… άρχισε να προχωράει…
Σύντομα οι γωνίες του άρχισαν να στρογγυλεύουν…
Σήκω-τράβα-πέσε, σήκω-τράβα-πέσε…
Και το σχήμα του άρχισε να αλλάζει…
και συνάμα να τινάζεται αντί να σέρνεται…
και έπειτα να αναπηδάει αντί να τινάζεται…
και στο τέλος να κυλάει αντί να αναπηδάει…
Δεν ήξερε προς τα που πήγαινε, και δε το ένοιαζε.
Κυλούσε!

Like the Post? Do share with your Friends.