Ο Δημήτριος γεννήθηκε γύρω στο 280 στη Θεσσαλονίκη, επί αυτοκράτορος Μαξιμιανού, και καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια. 

Σε νεαρή ηλικία κατατάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό και έφτασε ως το βαθμό του χιλίαρχου, σε ηλικία μόλις 22 ετών. 

Φύση φιλομαθής και ερευνητική αναζητούσε το υψηλό και το αληθινό και το βρήκε στη χριστιανική πίστη, της οποίας έγινε διαπρύσιος κήρυκας στη Θεσσαλονίκη. 

Σχημάτισε ένα κύκλο νεαρών μαθητών και τους δίδασκε την Αγία Γραφή στις υπόγειες στοές κοντά στα δημόσια λουτρά της πόλης. Κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας συνάθροισης, οι ειδωλολάτρες τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν ενώπιον του αυτοκράτορα Μαξιμιανού, που παρεπιδημούσε στη Θεσσαλονίκη. 

Όταν ο αυτοκράτορας του ζήτησε να απαρνηθεί την πίστη του, ο Δημήτριος του απάντησε: «Τω Χριστώ μου πιστεύω μόνον». 

Ο Μαξιμιανός εξοργισμένος από τη θαρραλέα στάση του αξιωματικού του διέταξε να τον φυλακίσουν. Εν τω μεταξύ, ένας από τους μαθητές του Δημητρίου, ο Νέστορας, παρουσιάστηκε στο στάδιο της Θεσσαλονίκης, όπου ο Μαξιμιανός διοργάνωνε αθλητικούς αγώνες και ζήτησε να αγωνιστεί εξ ονόματος των χριστιανών με τον θηριώδη και ακατανίκητο παλαιστή Λυαίο, ειδωλολάτρη καταγόμενο από το Σίρμιο της Πανονίας (σημερινή Μητροβίτσα Σερβίας). 

Με την πεποίθηση ότι έχει τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, ο Νέστορας μπήκε στην παλαίστρα και όχι μόνο νίκησε τον Λυαίο, αλλά τον σκότωσε, όπως ο Δαυίδ τον Γολιάθ στην Παλαιά Διαθήκη. 

Οργισμένος ο Μαξιμιλιανός από την ήττα του εκλεκτού του, διέταξε τον αποκεφαλισμό του Νέστορα και τη θανάτωση του Δημητρίου με λογχισμούς. Ο Δημήτριος τάφηκε στον τόπο του μαρτυρίου του, όπου αργότερα χτίστηκε περίβλεπτος ναός προς τιμήν του. 

Από τον τάφο του ανάβλυζε μύρο, εξού και η ονομασία Μυροβλήτης. 

Σπάνια ένας άγιος έχει ταυτισθεί τόσο στενά με μία πόλη, όσο ο Άγιος Δημήτριος με τη Θεσσαλονίκη. Θεωρήθηκε ανέκαθεν από τους Έλληνες ο φρουρός της πόλης, που μαζί με το λαό αγωνίζεται εναντίον των Σλάβων, Αβάρων, Αράβων, Νορμανδών, Φράγκων, Τούρκων και άλλων βαρβάρων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ελληνικός στρατός απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη ανήμερα της εορτής του Αγίου Δημητρίου (26 Οκτωβρίου 1912), γεγονός που θεωρήθηκε θαύμα.

Απολυτίκιο

Μέγαν εύρατο εν τοις κινδύνοις, σε υπέρμαχον η οικουμένη. 
Αθλοφόρε τα έθνη τροπούμενον. 
Ως ουν Λυαίου καθείλες την έπαρσιν εν τω σταδίω θάρρυνας τον Νέστορα, ούτως
`Αγιε Μεγαλομάρτυς, Δημήτριε,
Χριστόν τον Θεόν ικέτευε δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.


Μετάφραση 

Εσένα η οικουμένη βρήκε μεγάλο προστάτη στους κινδύνους. 
Νικητή, εσύ που νικούσες τους ειδωλολάτρες. Διότι όπως του Λυαίου γκρέμισες την περηφάνια, αφού έδωσες θάρρος στο Νέστορα, έτσι
‘Αγιε Μεγαλομάρτυρα, Δημήτριε, 
να παρακαλείς το Χριστό, το Θεό μας, για να μας δίνει το μεγάλο του έλεος.

Κοίμηση της Θεοτόκου

Ἐν τῇ Γεννήσει τήν παρθενίαν ἐφύλαξας, 

ἐν τῇ Κοιμήσει τόν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε·

 μετέστης πρός τήν ζωήν,

 μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, 

καί ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, 

ἐκ θανάτου τάς ψυχάς ἡμῶν.

Τρείς εσείς, τρεις κι΄εμείς, Κύριε ελέησον ημάς!

Η τρίτη πράξη της Λευκορωσικής ταινίας «Παροιμίες και παραβολές 2» που οπτικοποιεί γνωστή ιστορία από το γεροντικό.

Μετάφραση από τα ρωσικά: Ευγενία Τελιζένκο.

Happy Mother's Day 2018

 

Buttefly 88

Στον Αμαζόνιο ζουν συνήθως οι «Buttefly 88».

Δεν θα μπορούσαν να δηλώσουν το όνομά τους με πιο προφανή τρόπο...

Ο λόγος για τις πεταλούδες που φέρουν ~ στην κυριολεξία ~ την ονομασία «Butterfly 88», αφού το νούμερο 88 διαγράφεται στις φτερούγες τους.

Η επιστημονική τους ονομασία είναι Diaethria, ζουν συνήθως στον Αμαζόνιο και αποτελούν το πιο σπάνιο είδος της οικογένειας Callicorini. 

Και γιατί να μην είναι, άλλωστε.

Η «πεταλούδα 88» είναι μία από τις πιο εξωτικές του είδους της, με έντονες μαύρες ραβδώσεις και έντονες κόκκινες λεπτομέρειες που τραβούν τα βλέμματα.

Ζουν κυρίως σε δασώδεις περιοχές, στις όχθες ποταμών και στους κορμούς δέντρων, ενώ συχνά μπορεί να τις βρει κάποιος κοντά σε κατοικίες.

Μεταξύ άλλων είναι και πολύ δραστήριες, καθώς διαταράσσονται εύκολα και σπάνια εγκαθίστανται για περισσότερο από λίγα δευτερόλεπτα σε ένα σημείο, αλλά σίγουρα επιστρέφουν ξανά στο ίδιο μέρος.

Οι ιθαγενείς του Αμαζονίου τις θεωρούν σημάδι καλοτυχίας και συνήθως εμπνέονται από τα χρώματα και τα σχέδια των φτερών τους στα φυλαχτά που φτιάχνουν. 

Κάποιοι μάλιστα, τις θεωρούν "θεόσταλτες".

Το μόνο βέβαιο είναι ότι, αποτελούν ένα μικρό «θησαυρό» των υποτροπικών δασών και των Άνδεων, απόδειξη του μεγαλείου της φύσης που συγκεντρώνεται σε τόσο μικρή «συσκευασία».

άρθρο από

http://www.newsbeast.gr/environment/arthro/512008/oi-petaloudes-me-ton-arithmo-88/