Η πεταλούδα ψυχή

Τα πολύ παλιά χρόνια, σε μια πόλη μακρινή, ζούσε ένας Σοφός Δάσκαλος με τους μαθητές του. 
Κάποια φορά, ένας από τους καλύτερους μαθητές του αναρωτήθηκε, αν υπήρχε ερώτηση στην οποία ο Δάσκαλος δεν θα μπορούσε να απαντήσει.

Σκέφτηκε λοιπόν να πιάσει μια πεταλούδα με το χέρι του και να ρωτήσει τον δάσκαλό του, τι κρατούσε και αν αυτό που είχε μέσα στον καρπό του ήταν ζωντανό ή νεκρό.

Ήξερε επίσης ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του εύκολα θα εύρισκε την πεταλούδα, αλλά αν ο δάσκαλός του απαντούσε ότι ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα σκότωνε την πεταλούδα, για να του αποδείξει ότι δεν ήταν και τόσο σοφός.

Έπιασε λοιπόν μια πεταλούδα και, αφού την έκλεισε στον καρπό του, ρώτησε τον δάσκαλό του.

~ "Δάσκαλε τι κρατώ στο χέρι μου;"

~ "Την ψυχή σου κρατάς νεαρέ μου."

Σκέφτεται ο μαθητής ότι ο δάσκαλός του έχει δίκιο.

Η πεταλούδα είναι μια ψυχή, που θα μπορούσε να είναι και η δική του.

"Λοιπόν δάσκαλε" , συνεχίζει ο μαθητής , "είναι η ψυχή μου και τι είναι ζωντανή ή νεκρή;" ξαναρωτά ο μαθητής.

Απαντά ο σοφός δάσκαλος λέγοντας:

~"Από το χέρι σου εξαρτάται.....!"

Η τύχη της Ψυχής μας 

εξαρτάται από εμάς!

Η σωτηρία εξαρτάται από εμάς.

Όμηρος (περ. 850 π.χ.)

Πηγή: από το Διαδίκτυο.. 

Ραντεβού στη Σαμάρα

Ένας μύθος από τη Μέση Ανατολή λέει ότι

είναι στο ριζικό μας να πεθάνουμε μια συγκεκριμένη στιγμή.

Ένας Υπηρέτης ψώνιζε σε ένα παζάρι στη Βαγδάτη, όταν - προς μεγάλο του τρόμο - έπεσε επάνω στον Θάνατο.

Ο Θάνατος τον κοίταξε με τόσο διεισδυτικό βλέμμα, ώστε εκείνος έτρεξε πίσω στον αφέντη του πανικόβλητος και του ζήτησε να του δανείσει ένα άλογο, ώστε να φύγει γρήγορα από τη Βαγδάτη και να φτάσει στη Σαμάρα πριν νυχτώσει. 

Ο Αφέντης του συμφώνησε και ο Υπηρέτης έφυγε καλπάζοντας.

Λίγο αργότερα, ο αφέντης πήγε στο παζάρι και είδε τον Θάνατο, που ακόμη στεκόταν μέσα στο πλήθος. 

Τον ρώτησε, χωρίς φόβο, γιατί είχε τρομοκρατήσει τον υπηρέτη του.

"Ξαφνιάστηκα που τον είδα εδώ", απάντησε ο Θάνατος.

"Έχω ραντεβού μαζί του στη Σαμάρα, απόψε".

Αγία Αικατερίνη

Αγία Αικατερίνη

"Η καταγωγή μου είναι γνωστή σε όλη την Αλεξάνδρεια.

Οι γονείς μου είναι από τους ευγενέστερους της αυτοκρατορίας σου.

Επέρασα τη νεότητά μου αναζητώντας την αλήθεια.

Όσο μελετούσα, τόσο έβλεπα την ματαιότητα των ειδώλων. Έτσι έγινα χριστιανή και πιστεύω στην μόνη αληθινή θρησκεία.

Όλη μου η δόξα και το καύχημά μου είναι να φανώ αντάξια χριστιανή και νύμφη του Ιησού Χριστού...".

Είναι τα λόγια που είπε μπροστά στον αυτοκράτορα η αγία μεγαλομάρτυς και πάνσοφος Αικατερίνα, της οποίας η Εκκλησία σήμερα τιμά και γιορτάζει την μνήμη.

Από τα λόγια της, που είναι γεμάτα πίστη και χριστιανική αξιοπρέπεια, ξεχωρίζομε την ομολογία της, ότι όσο μελετούσε, τόσο έβλεπε την ματαιότητα των ειδώλων.

Μόνο οι ημιμαθείς και οι αδιάβαστοι κάνουν τους αθέους, οι πραγματικά σοφοί ομολογούν και κηρύττουν:

"Κύριε, ο Κύριος ημών, ως θαυμαστόν...

... το όνομά σου εν πάση τη γη!".

Βιογραφία

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής.

Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, αλλά και ήταν άρτια καταρτισμένη και στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.

Όταν επί Μαξεντίου διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός.

Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της.

Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε.

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.

Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. 

Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. 

Πέθανε στον τροχό, ύστερα από διαταγή του έπαρχου.

28η Οκτωβρίου ~ Εθνική Επέτειος

 

https://apps.apple.com/app/apple-store/id917932200?pt=39040802&ct=Media1GIFV2&mt=8

ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟΣ

Έμαθαν μια μέρα ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.

Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.

Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.

Όλοι τότε την περιγελούσαν και της έλεγαν «εμείς πάντα το λέγαμε ότι μόνο η αγάπη δεν φτάνει».

Αγέρωχη, με ψηλά το κεφάλι, παρά τα δάκρυα που θόλωναν το βλέμμα της, βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μία λαμπρή θαλαμηγό και τον ρωτάει:

«Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,

«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος.

«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της μ’ ένα εντυπωσιακό σκάφος.

«Σε παρακαλώ βοήθησε με» είπε η Αγάπη.

«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου», της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Ευδαιμονία πέρασε μπροστά από την Αγάπη, αλλά κι αυτή δεν της έδωσε σημασία. Χαμένη, στον γυάλινο κόσμο της, ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.

«Λύπη, άφησε με να έρθω μαζί σου»..

«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη, που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.

Το Μίσος έριχνε άγριες ματιές στην Αγάπη και η Ειρωνεία μισογελούσε και της μόρφαζε, ενώ συνέχιζαν να κάνουν βόλτες με μια γρήγορη θαλαμηγό, απολαμβάνοντας το θέαμα: το νησί βούλιαζε κι η αγάπη μόνη στ’ ακρογιάλι…

Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή:

«Αγάπη, έλα εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ήταν ένας ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε.

Όταν έφτασαν ασφαλείς στην στεριά, ο κύριος την άφησε στο πανέμορφο «λιμανάκι της αγκάλης» και συνέχισε αργά και σίγουρα το δρόμο του.

Η Αγάπη ένοιωσε γεμάτη ευγνωμοσύνη για τον άγνωστο, αλλά ήταν τόση η ταραχή της, που ξέχασε να τον ρωτήσει το όνομά του.

Γνωρίζοντας πόσα τού χρωστούσε, που τή βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:

« Γνώση, ποιός με βοήθησε;»

« Ο Χρόνος», τής απάντησε η Γνώση.

«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»

Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία της είπε:

«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».