Merry Christmas!

«Η Βασίλισσα του χιονιού»

Πρωταγωνιστές σ' αυτό το παραμύθι είναι

η δύναμη της εξουσίας και η δύναμη της αγάπης.

Ο Καρλ και η Γκέλντα είναι οι καλύτεροι φίλοι.

Όμως, η Βασίλισσα του Χιονιού προσπαθεί πάντα να παγώσει τον κόσμο, με κάθε ευκαιρία.

Όταν βλέπει την αγάπη των παιδιών να αναπτύσσεται, μπαίνει στη μέση με σκοπό να χαλάσει τη σχέση αυτή.

Χρησιμοποιεί έναν χαλασμένο μαγικό καθρέφτη, που κάνει τον κόσμο να φαίνεται άσχημος και παγωμένος.

Ρίχνει κομμάτια από τον καθρέφτη στον Καρλ, για να βλέπει μια άλλη, ψυχρή πραγματικότητα.

Έτσι αλλάζουν τα μάτια του Καρλ και κρυώνει η καρδιά του για την Γκέλντα.

Με αυτό το μαγικό τέχνασμα, η Βασίλισσα κλέβει το αγόρι και χαλάει τη σχέση τους.

Έτσι ξεκινάει μια μεγάλη περιπέτεια και ένας αγώνας, όταν η Γκέλντα προσπαθεί να ξαναβρεί τον φίλο της.

Πρέπει στο ταξίδι να έχει υπομονή, να προσέχει για να μην μπερδευτεί - να μην ξεχαστεί!

Να μην φοβηθεί!

Η αγάπη της θα την βοηθήσει τελικά, να βρει όλη την δύναμη που χρειάζεται για να φτάσει στον φίλο της - και αυτό θα βοηθήσει και τους καινούργιους, ταλαίπωρους φίλους της, που συνάντησε στο ταξίδι, να πιστέψουν στη δύναμη της αγάπης και ακόμα και να τους δώσει δύναμη να προσπεράσουν φόβους που αντιμετωπίζουν.

"Η Βασίλισσα του Χιονιού» 

μιλάει 

για την μεγάλη δύναμη της Αγάπης - 

και τη σύγκρουση του καλού με το κακό".

Παραμύθι

του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν

Νεράιδες (β' μέρος)

Στα αγγλικά η νεράιδα λέγετε “fairy”

και προέρχεται από το μεσαιωνικό γαλλικό “faerie”

Και το λατινικό “fata”, που σημαίνει μοίρα

και στα αγγλικά είναι “fate”.

Τις νεράιδες τις συναντάμε σε διάφορα μέρη 
και με διάφορα ονόματα:

"Αερικά, Νύμφες, σειρήνες, Ξιοθιές, Νηρηίδες, 
Σαμαντίβα, Φέι, Φάτα, Αναράδινα".

Στην Ελληνική ύπαιθρο και στα χωριά μας
ακούμε διάφορα ονόματα όπως:

"Αγερικά, Αιθέριες, Καλομοίρες, Ξωνέρια, Καλούδες, Ανεμικές, Καλές Κυράδες, ακόμα και Ξωτικά".

Οι όμορφες Νεράιδες, 
με μακριά μαλλιά και λευκά φορέματα,
είναι καλόγνωμες, αν και μπορούν να γίνουν επικίνδυνες. 

 

Οι άσχημες και μαυροντυμένες είναι πάντα κακές. 

Για τους Σαρακατσάνους, 
οι λευκοντυμένες Νεράιδες ζουν στις πηγές και τα ρέματα 
και το σούρουπο, 
μπορεί να ακούσει κανείς τις φωνές και τα γέλια τους. 

Οι μαυροφορεμένες κατοικούν 

σε σκοτεινά μέρη και στις χαράδρες.

Λέγεται μάλιστα ότι μόνο οι Σαββατογεννημένοι και οι ''αλαφροΐσκιωτοι'' μπορούν να τις αντιλαμβάνονται και να τις βλέπουν να χορεύουν και να τραγουδούν. 

Αν κάποιος ωστόσο τολμήσει να τις αντικρίσει ή να πιει απ' την πηγή τους χάνει τη μιλιά του ή γίνεται νεραιδοπαρμένος, παθαίνει δηλαδή επιληψίες και χάνει τα λογικά του.

Ο μόνος τρόπος λέει η παράδοση, 
να κάνει κανείς δική του μια Νεράιδα, 
είναι να της κλέψει το μαντήλι και 
τότε εκείνη θα του δοθεί ολοκληρωτικά, 
θα γίνει καλή μάνα και σύζυγος, 
αλλά με το πέρασμα των χρόνων,
θα θέλει πίσω το μαντήλι της,
που θα την καταστήσει και πάλι ελεύθερη.

Σε όλες τις ιστορίες για Νεράιδες, 
γίνεται αναφορά για τραγούδια και συζητήσεις, 
ανάμεσα στα πλάσματα αυτά και σε μαγεμένους οδοιπόρους,
που έτυχε να ακούσουν το κάλεσμα τους, 
περιπλανώμενοι μέσα στο δάσος.

 

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, αν η φωνή των Νεραϊδών, 

μοιάζει με την ανθρώπινη 

ή 

πλησιάζει περισσότερο την γλώσσα των ζώων.

Σύμφωνα με την ελληνική παράδοση, 

τα πανέμορφα αυτά πλάσματα, μιλούν τη δική τους γλώσσα, τα λεγόμενα «γεραγιδίστικα».

Με το πρώτο άκουσμα, αυτή η περίεργη ομιλία, 
μοιάζει σαν μια συγκεχυμένη σύνθεση φωνηέντων (κυρίως του άλφα), 
και συμφώνων (κυρίως του χι ,του σίγμα και του μι), 
τα οποία σχεδόν σφυρίζουν, 
αλλά όσο την ακούει κανείς διαπιστώνει ότι,
μέσα στο κεφάλι του (σχεδόν σαν μια διανοητική επικοινωνία) την καταλαβαίνει.

Aγαπούν το χορό και τον καλλωπισμό,

περισσότερο από τις συζητήσεις, 

τους αρέσει να καλούν περαστικούς, 

αλλά αν κάποιος ξεγελαστεί και τους απαντήσει,

του παίρνουν τη φωνή,

ενώ χρησιμοποιούν τις θεραπευτικές τους ικανότητες 

μόνο σε όσους προσέρχονται σιωπηλοί και με φόβο.

 

Είναι φανερό ότι αγαπούν να τραγουδούν και

σύμφωνα με την ελληνική λαογραφία, 

αυτό πραγματοποιείτο, υπό τη συνοδεία μιας περίεργης μουσικής που θυμίζει «βιολιά και κλαρίνα».

Πολλοί παλιότεροι χωρικοί λένε ότι κατάφεραν να δουν νεράιδες και να ακούσουν τη φωνή και τα τραγούδια τους, «έμοιαζαν με πανέμορφες γυναίκες , αλλά ήταν πλάσματα ενός άλλου κόσμου», παραδέχονται.

Στα βουνά των Τρικάλων βρίσκεται ένα χωριό, 
το οποίο παλιότερα ονομαζόταν Γρεβενό και σήμερα μετονομάστηκε σε Νεράιδα, 
εξαιτίας των αμέτρητων ιστοριών των κατοίκων για Νεράιδες,
που ζούσαν στο δάσος και έρχονταν σε επαφή με βοσκούς.

Λένε ότι οι φωνές τους και κυρίως τα γέλια τους ακούγονταν παντού, αλλά σπάνια δεχόντουσαν να ανταλλάξουν κουβέντες με ανθρώπους, που, όταν συχνά αντίκριζαν, τους άφηναν κι από ένα κουσούρι.

Οι λέξεις που έβγαιναν απ' το στόμα τους,

σχημάτιζαν μια στιγμιαία ηχώ, 

σαν να ακούγονταν από κάπου βαθιά στη γη, 

ενώ δεν χρειαζόταν να κουνάν πάντα το στόμα τους,

για να επικοινωνήσουν,

αφού μπορούσαν να το κάνουν και τηλεπαθητικά.

Σε άλλες ιστορίες,

οι νεράιδες εξαφανίζονταν και πείραζαν τους ανθρώπους,

ψιθυρίζοντας τους στο αυτί σε μια περίεργη γλώσσα,

που έμοιαζε με σφυριχτούς ήχους,

ενώ όταν έπαιρναν ξανά μορφή μιλούσαν τη γλώσσα των ανθρώπων.

Άλλοι τις παρουσιάζουν αμίλητες, 

μοναχικές προστάτιδες της φύσης και λάτρεις των τεχνών,

που επικοινωνούσαν μόνο με το μυαλό,

αλλά αυτή η εκδοχή είναι και η πιο σπάνια.

Πέρα από όλες τις άλλες ιδιότητες τους, οι νύμφες είχαν το χάρισμα της μαντείας και ενέπνεαν ενθουσιασμό σε ποιητές και μουσικούς, αφού αποτελούσαν έμπνευση γι αυτούς.

Τα χαρίσματα αυτά τα κληρονόμησαν στη συνέχεια και οι Νεράιδες οι οποίες, μέσα απ' τις ιστορίες και τα παραμύθια, εμφανίζονταν ως σύμβολα των τεχνών.

Νεράιδες

Οι νεράιδες είναι υπερφυσικά, μικροσκοπικά πλάσματα,
με ανθρώπινη μορφή,
που κατέχουν την τέχνη της μαγείας και της γοητείας
και έχουν στην πλάτη τους φτερά,
εύθραυστα σαν της πεταλούδας.

Οι νεράιδες δεν θέλουν να γίνονται αντικείμενο προσοχής

και απεχθάνονται οποιαδήποτε επέμβαση στην ζωή τους
κι αυτούς που το κάνουν τους τιμωρούν.

Λατρεύουν την τάξη και την καθαριότητα.

Οι νεράιδες εμφανίζονται και κρύβονται
μέσα σε μια λαμπερή αχλή,
που κατασκευάζουν με τις μαγικές τους δυνάμεις.

Πολλές φορές
βοηθούν τους ανθρώπους.

Εμφανίζονται ξαφνικά εμπρός τους
και δίνουν λύσεις με τα μαγικά τους,
σε διάφορα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν.

Δεν είναι ορατές σε όλους τους ανθρώπους.
Λίγοι έχουν το χάρισμα να τις βλέπουν.

Συμφωνα με τις παραδόσεις,
μόνο οι σαββατογεννημένοι και οι “αλαφροΐσκιωτοι” 
μπορούν να τις αντιλαμβάνονται
και να τις βλέπουν να χορεύουν!!!

Πολλοί διαβάτες, που περνάνε από πυκνά δάση και πηγές,
έχουν αναφέρει ότι έχουν συναντήσει νεράιδες,
που οι φήμες αναφέρουν ότι πάντα,
αφού γλεντούσαν μαζί τους τους,
άφηναν ανεπανόρθωτες βλάβες όταν έφευγαν.

Πέρα από τις λαϊκές δοξασίες των λαών,

μεγάλοι παραμυθάδες και συγγραφείς

έχουν ασχοληθεί με την συγγραφή ιστοριών,

που έφεραν πιο κοντά στο ευρύ κοινό τις νεράιδες.

Γ' Γυμνασίου - Σχολικά Βοηθήματα

Τα καρύδια και τα καρπούζια....

Ο Νασρεντίν ξεκουραζόταν κάτω από μια καρυδιά.

Μπροστά του ήταν ένα μποστάνι με καρπούζια.

Κοίταζε ο Νασρεντίν τις καρπουζιές με τα λεπτά βλαστάρια και τα πελώρια καρπούζια, κοίταζε και την καρυδιά με τον χοντρό κορμό και τα μικρά καρύδια και μονολογούσε:

- "Αχ, Αλλάχ, πώς τα 'φτιαξες έτσι τα πράγματα; 
Ανάποδα τα 'φτιαξες. Ένα τόσο δα βλασταράκι δίνει καρπό, που δεν χωρά στην αγκαλιά και ένα τόσο χοντρό δέντρο φτιάχνει κάτι καρυδάκια μια σταλιά. Αν αυτό δεν είναι ανάποδο, τότε τι είναι;"


Δεν προλαβαίνει να αποσώσει την κουβέντα του και ένα καρύδι πέφτει από ψηλά στο κεφάλι του.

- "Ωχ!", κάνει ο Χότζας και πετάγεται όρθιος.

Τρίβει το κεφάλι του, κοιτάζει το καρύδι που είχε πέσει χάμω, κοιτάζει και τα καρπούζια λίγο παρακάτω και λέει:

- "Δόξα να 'χει ο Αλλάχ! Ήξερε αυτός τι έκανε. Για φαντάσου να έσκαγε το καρπούζι στο κεφάλι μου!"

Γαλλικό Βοήθημα ..... French Interactive Readings!

http://www.languageguide.org/french/readings/

Τα καραγκιοζάκια πάνε σχολείο...

Κρυφό Σχολειό 2012 μ.Χ.

Καλή Σχολική Χρονιά!

Ραντεβού το Σεπτέμβη!

Το καλάθι

Τα παλιά χρόνια, σε κάποιες περιοχές, είχαν ένα συνήθειο.

Τους γέρους, όταν τους έπαιρναν πολύ τα χρόνια, τους ανέβαζαν σ'έναν ψηλό βράχο, τους έβαζαν σ' ένα καλάθι και τους γκρέμιζαν από την κορφή στη θάλασσα.

Μια φορά, ένας γέρος, εκεί που τον έβαλε ο γιος του στο καλάθι, του λέει:
"Φύλαξε αυτό το καλάθι, γιε μου, γιατί θα χρειαστεί στα παιδιά σου όταν γεράσεις".

Αυτά τα λόγια του γέρου, τα συλλογίστηκε καλά ο γιος και δεν γκρέμισε τον πατέρα του.

Το ίδιο κάνανε κι άλλοι, κι από τότε σταμάτησε εκείνη η συνήθεια.

Αγάπη και Φόβος !!!

Κάποτε ζούσαν μέσα σε μια υπέροχη κοιλάδα δύο Υπάρξεις.

Την μία την έλεγαν Φόβο και την άλλη Αγάπη.

Κάποια ημέρα ο Φόβος είπε στην Αγάπη:

«Είμαι ο πιο δυνατός. Όλα μπροστά μου υποχωρούν και τρέπονται σε φυγή».

Η Αγάπη γέλασε.

«Μα δεν έχεις προσέξει όμως, ότι μόλις εμφανίζομαι εγώ, παύουν όλοι να σε φοβούνται…».

Τότε ο Φόβος αναψοκοκκίνισε από θυμό και της είπε να παίξουν ένα παιχνίδι για να μετρήσουν την δύναμη τους….

Έφερε 7 ορυκτούς κρυστάλλους, που έμοιαζαν με καθρέπτες και είπε στην Αγάπη, ότι θα κρυβόταν σε ένα από αυτούς. 

Αν κατάφερνε να τον εντοπίσει τότε θα παραδεχόταν την δύναμη της για πάντα.

Στη στιγμή χάθηκε μέσα στους καθρέφτες!!!

Η Αγάπη πλησίασε τον πρώτο καθρέφτη και τότε παρατήρησε μία φιγούρα.

«Είμαι η απληστία», της είπε. 

Πλησίασε τον δεύτερο καθρέφτη. 

«Είμαι ο εγωισμός», της είπε.

Πλησίασε τον τρίτο καθρέφτη, ήταν ο θυμός.

Ο τέταρτος καθρέφτης ήταν το ψέμα.

Ο πέμπτος καθρέφτης ήταν η λαιμαργία.

O έκτος καθρέφτης ήταν η λαγνεία και 

O έβδομος καθρέφτης, ήταν η αλαζονεία.

Η Αγάπη κατάλαβε, ότι ο Φόβος είχε διασπαστεί σε πολλές εκδηλώσεις για να την μπερδέψει, ώστε να ξεγελαστεί και να μη τον βρει…..

Τότε εκείνη έστρεψε το βλέμμα της στον Ήλιο και λούσθηκε από το Φως.

Πλησίασε στον πρώτο καθρέφτη και η προηγούμενη εικόνα άλλαξε με μιας, η απληστία έγινε γενναιοδωρία, ο δεύτερος καθρέφτης μόλις πλησίασε η Αγάπη έγινε αλτρουισμός, ο τρίτος καθρέφτης έγινε συμπόνια, ο τέταρτος καθρέφτης έγινε αλήθεια, ο πέμπτος καθρέφτης έγινε εγκράτεια, ο έκτος καθρέφτης έγινε αγνότητα και ο έβδομος καθρέφτης έγινε ταπεινότητα.

Στέλνοντας Φως σε όλους τους καθρέφτες, η Αγάπη τούς μετάλλαξε και με μιάς έσπασαν όλοι σε άπειρα κομμάτια.

Ο Φόβος ξεπρόβαλλε τότε, μέσα από αυτούς, άφωνος.

Είδε ότι, όπως στέκονταν και οι δύο στο Φως, εκείνος ήταν η σκιά της Αγάπης.

Τότε εκείνη του είπε:
«Τα κομμάτια που έσπασαν τα πήρε ο άνεμος και σκορπίστηκαν στον κόσμο.

Όμως να ξέρεις ότι δεν είσαι πια δυνατός, γιατί όποιος επικαλείται την Αγάπη και το Φως, όλα τα κομμάτια του φόβου θα μεταστοιχειώνονται σε Θεϊκές Αρετές.

Εσύ θα είσαι πάντα η πολικότητα της Αγάπης».

Η παρηγοριά για το Γάιδαρο

Σαν πέθανε η γυναίκα του, οι φίλοι έτρεξαν να τον παρηγορήσουν:

«Μη λυπάσαι, Χότζα», του είπαν. 

«Έτσι ήταν το κισμέτι του Αλλάχ. Θα σου βρούμε άλλη γυναίκα, πιο όμορφη».

Τώρα, που ψόφησε ο γάιδαρός του, πάλι πήγαν οι φίλοι του:

«Χότζα, τι 'ναι αυτό που βλέπουμε; Συ λυπήθηκες πιο πολύ για το ζώο, παρά για τη γυναίκα σου».

Κι ο Ναστραδίν Χότζας εξήγησε:

«Κοίταξε να δεις. Όταν πέθανε η γυναίκα μου ήρθατε όλοι και με παρηγορούσατε λέγοντάς μου: «Μη στενοχωριέσαι. Θα σου βρούμε άλλη γυναίκα, πιο όμορφη». 

Τώρα που ψόφησε ο γάιδαρός μου, κανείς δε μου 'πε:

«Θα σου φέρω εγώ ένα γάιδαρο».

«Δεν έχω, λοιπόν, δίκιο»;

Η ιστορία του Πέπε

 

Ο Πέπε είναι το είδος του ανθρώπου που ο καθένας θα ήθελε να είναι. 

Πάντα χαρούμενος, είχε πάντα κάτι θετικό να πει.

Όταν κάποιος τον ρωτούσε πως είναι, πάντα έλεγε :

«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα»!

Eίχε αλλάξει πολλές φορές δουλειά και αρκετοί από τους συναδέλφους του τον ακολουθούσαν.

Ο λόγος που τον ακολουθούσαν ήταν η στάση του. 

Ήταν γεννημένος ηγέτης. 

Αν ένας από τους υπαλλήλους είχε μια κακή μέρα, αυτός ήταν πάντα εκεί για να του δείξει την θετική πλευρά της κατάστασης.

Μια μέρα πήγα να τον δω και του ρώτησα:
"Δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορεί να είσαι πάντα τόσο σίγουρος".

Ο Πέπε μου απάντησε:

"Κάθε πρωί ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου: 

Πέπε, έχεις δύο επιλογές τώρα: Μπορεί να είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Διαλέγω να είμαι σε καλή".

"Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά, μπορώ να επιλέξω να το παίξω θύμα ή να μάθω κάτι, από την εμπειρία.

Διαλέγω να μάθω".

- "Πως το κάνεις"; ξαναρώτησα.

-"Κάθε φορά που κάποιος έρχεται να μού παραπονεθεί, μπορώ να δεχθώ τα παράπονά του ή να τού δείξω την θετική πλευρά της ζωής. Επιλέγω να του δείξω την θετική πλευρά".

- "Ναι, φυσικά, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο", απάντησα.

- "Si, είναι", δήλωσε ο Πέπε​​.
"Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών. Αν απλοποιήσεις την όλη κατάσταση αυτή συνοψίζεται σε μια επιλογή. Μπορείς να επιλέξεις πώς να αντιδράσεις σε κάθε περίπτωση, μπορείς να επιλέξεις, πώς οι άλλοι επηρεάζουν τις διαθέσεις σου, μπορείς να επιλέξεις να είσαι σε καλή ή κακή διάθεση. 

Σε περίληψη:  

"Εσύ επιλέγεις πώς θα ζήσεις την ζωή σου".

Σκέφτηκα πολύ αυτά που μου είπε ο Πέπε.

Επειδή αλλάξαμε σπίτι, χάσαμε επαφή, αλλά σκεφτόμουν συχνά τον Πεπέ, όταν είχα να πάρω μιαν απόφαση.

Χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο Πέπε έκανε κάτι που ποτέ δεν πρέπει να κάνεις.

Άφησε την πόρτα ξεκλείδωτη και τρεις οπλισμένοι ληστές μπήκαν να τον ληστέψουν.

Όταν ο Πέπε, τρέμοντας από φόβο, προσπάθησε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του γλίστρησε. Οι ληστές πανικοβλήθηκαν και τον πυροβόλησαν.

Ο Πεπέ βρέθηκε σχετικά γρήγορα.
Μετά από 8 δύσκολες ώρες χειρουργείο και εβδομάδες αποκατάστασης, ο Πέπε βγήκε από το νοσοκομείο με αρκετές σφαίρες στο σώμα του.

Μετά από έξι μήνες συνάντησα τον Πέπε και τον ρώτησα πως είναι. 
Η απάντηση ήταν όπως πάντα. "Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα"!

Όταν τον ρώτησα, τι τού πέρασε από το μυαλό την μέρα της ληστείας, μου είπε:
"Όταν βρέθηκα πληγωμένος ξάπλα στο πάτωμα, σκέφθηκα πως είχα δύο επιλογές: Να ζήσω ή να πεθάνω. 
Διάλεξα να ζήσω".

- «Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.

Ο Πέπε απάντησε:
"Οι γιατροί ήταν θαυμάσιοι. Δεν κουράζονταν να επαναλαμβάνουν ότι, όλα θα πάνε καλά. 
Αλλά όταν με πήγαν στο χειρουργείο και όταν είδα την έκφραση στα πρόσωπά τους τότε πραγματικά φοβήθηκα.
Διάβαζα στα μάτια τους 'Αυτός τώρα είναι νεκρός'.
Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση".

«Και τι έκανες;» Τον ρώτησα.

 Ο Πέπε μου απάντησε: «Όταν ο γιατρός με ρώτησε αν ήμουν αλλεργικός σε κάτι, πήρα μια βαθιά ανάσα και φώναξα:

«Si, γαμώτο!».

Ενώ αυτοί γελούσαν, εγώ τους είπα: "Διαλέγω να ζήσω. Εγχειρήστε με σαν να είμαι ζωντανός, όχι πεθαμένος".

Ο Πέπε επέζησε χάρη στους γιατρούς, αλλά κυρίως χάρη στην εκπληκτική στάση του. 

Είχε μάθει ότι, κάθε μέρα, έχουμε την επιλογή να ζήσουμε πλήρως ή όχι. 

Τελικά, η στάση, αυτό είναι που μετράει.

 Τελικά :

Το τί είσαι

Το πώς αισθάνεσαι

Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι

Το πώς ζεις 

Είναι δική σου απόφαση!!!

La légende de Dame Carcas

L'occupation sarrasine a inspiré aux auteurs du Moyen Age une de nos plus célèbres légendes.

Charlemagne en est bien sûr le héros !

Dame Carcas

L'empereur Charlemagne fait le siège de Carcassonne sur laquelle règne le roi sarrasin BALLAK. A la mort de celui-ci, son épouse "Dame Carcas" lui succède à la tête de la Cité Médiévale.

Le siège de la Cité dure depuis déjà 5 ans lorsque la famine a raison des derniers défenseurs. Seule, du haut de ses remparts, Dame Carcas veille. Pour faire croire à une garde toujours nombreuse, elle dispose des mannequins de paille habillés en soldat et décoche des tirs d'arbalète, visant l'armée assiégeante.

Il ne reste plus dans la ville qu'un petit cochon et une mesure de blé pour nourrir la population. Dame Carcas gave alors cet ultime cochon avec le reste de blé et le jette du haut du rempart. Le cochon, en touchant le sol, éclate et de son ventre déchiré s'échappe un flot de bon grain.

Devant ce spectacle, Charlemagne fait aussitôt lever le siège devenu inutile : on avait tellement de blé à Carcassonne qu'on en nourrissait les pourceaux !

Avant que la grande armée ne disparaisse, Dame Carcas fit sonner les cloches de la ville à toute volée pour annoncer la bonne nouvelle aux alentours.

C’est alors que l’un des vassaux aurait dit à Charlemagne 

« Sire, Carcas sonne »

Καλή Tύχη, Κακή Τύχη;

Ένας γέρος και ο γιός του, δούλευαν σε ένα μικρό κτήμα. Είχαν μόνο ένα άλογο να τους σέρνει το αλέτρι.

Μια μέρα το άλογο τό' σκασε.

"Τρομερό", είπαν οι γείτονες. "Μεγάλη κακοτυχία"

"Ποιός ξέρει αν είναι κακοτυχία, ή καλή τύχη;" απάντησε ο αγρότης.

Μια εβδομάδα αργότερα, το άλογο επέστρεψε από τα βουνά φέρνοντας μαζί του, στο σταύλο 5 άγριες φοράδες.

"Τι καλή τύχη!" είπαν οι γείτονες.

"Καλή τύχη; Κακή τύχη; ποιός ξέρει;" απάντησε ο γέρος.

Την επόμενη ημέρα, ο γιός προσπαθώντας να εξημερώσει ένα από τα άλογα, έπεσε και έσπασε το πόδι του.

"Τρομερό. Μεγάλη Κακοτυχία".

"Κακοτυχία ή Καλή Τύχη;"

Ο στρατός πέρασε από όλα τα κτήματα για να πάρει τους νεαρούς άντρες στον πόλεμο.

Ο γιός του αγρότη δεν τους ήταν χρήσιμος χτυπημένος όπως ήταν, και τον άφησαν.

"Καλό; Κακό;"

Οι αγώνες της ζωής μάς προσφέρουν τις καλύτερες στιγμές μάθησης.

Η πίστη είναι το θάρρος να ζει κανείς σαν τα πάντα να συμβαίνουν για το ανώτερο καλό μας και τη διδαχή μας.

Έτσι όποτε αντιστεκόμαστε στην πραγματικότητα ή αντιμετωπίζουμε προκλήσεις, μπορούμε να θυμίζουμε στον εαυτό μας:

"Καλή τύχη; Κακή τύχη; Ποιός ξέρει;" 

Αυτή η προοπτική μπορεί να μας βοηθήσει να χαλαρώσουμε περισσότερο, γύρω από το θέμα της ζωής, της πίστης και του μυστηρίου.

Διότι, απλώς, δεν ξέρουμε.

Dan Millman