Ραντεβού το Σεπτέμβη!

Το καλάθι

Τα παλιά χρόνια, σε κάποιες περιοχές, είχαν ένα συνήθειο.

Τους γέρους, όταν τους έπαιρναν πολύ τα χρόνια, τους ανέβαζαν σ'έναν ψηλό βράχο, τους έβαζαν σ' ένα καλάθι και τους γκρέμιζαν από την κορφή στη θάλασσα.

Μια φορά, ένας γέρος, εκεί που τον έβαλε ο γιος του στο καλάθι, του λέει:
"Φύλαξε αυτό το καλάθι, γιε μου, γιατί θα χρειαστεί στα παιδιά σου όταν γεράσεις".

Αυτά τα λόγια του γέρου, τα συλλογίστηκε καλά ο γιος και δεν γκρέμισε τον πατέρα του.

Το ίδιο κάνανε κι άλλοι, κι από τότε σταμάτησε εκείνη η συνήθεια.

Αγάπη και Φόβος !!!

Κάποτε ζούσαν μέσα σε μια υπέροχη κοιλάδα δύο Υπάρξεις.

Την μία την έλεγαν Φόβο και την άλλη Αγάπη.

Κάποια ημέρα ο Φόβος είπε στην Αγάπη:

«Είμαι ο πιο δυνατός. Όλα μπροστά μου υποχωρούν και τρέπονται σε φυγή».

Η Αγάπη γέλασε.

«Μα δεν έχεις προσέξει όμως, ότι μόλις εμφανίζομαι εγώ, παύουν όλοι να σε φοβούνται…».

Τότε ο Φόβος αναψοκοκκίνισε από θυμό και της είπε να παίξουν ένα παιχνίδι για να μετρήσουν την δύναμη τους….

Έφερε 7 ορυκτούς κρυστάλλους, που έμοιαζαν με καθρέπτες και είπε στην Αγάπη, ότι θα κρυβόταν σε ένα από αυτούς. 

Αν κατάφερνε να τον εντοπίσει τότε θα παραδεχόταν την δύναμη της για πάντα.

Στη στιγμή χάθηκε μέσα στους καθρέφτες!!!

Η Αγάπη πλησίασε τον πρώτο καθρέφτη και τότε παρατήρησε μία φιγούρα.

«Είμαι η απληστία», της είπε. 

Πλησίασε τον δεύτερο καθρέφτη. 

«Είμαι ο εγωισμός», της είπε.

Πλησίασε τον τρίτο καθρέφτη, ήταν ο θυμός.

Ο τέταρτος καθρέφτης ήταν το ψέμα.

Ο πέμπτος καθρέφτης ήταν η λαιμαργία.

O έκτος καθρέφτης ήταν η λαγνεία και 

O έβδομος καθρέφτης, ήταν η αλαζονεία.

Η Αγάπη κατάλαβε, ότι ο Φόβος είχε διασπαστεί σε πολλές εκδηλώσεις για να την μπερδέψει, ώστε να ξεγελαστεί και να μη τον βρει…..

Τότε εκείνη έστρεψε το βλέμμα της στον Ήλιο και λούσθηκε από το Φως.

Πλησίασε στον πρώτο καθρέφτη και η προηγούμενη εικόνα άλλαξε με μιας, η απληστία έγινε γενναιοδωρία, ο δεύτερος καθρέφτης μόλις πλησίασε η Αγάπη έγινε αλτρουισμός, ο τρίτος καθρέφτης έγινε συμπόνια, ο τέταρτος καθρέφτης έγινε αλήθεια, ο πέμπτος καθρέφτης έγινε εγκράτεια, ο έκτος καθρέφτης έγινε αγνότητα και ο έβδομος καθρέφτης έγινε ταπεινότητα.

Στέλνοντας Φως σε όλους τους καθρέφτες, η Αγάπη τούς μετάλλαξε και με μιάς έσπασαν όλοι σε άπειρα κομμάτια.

Ο Φόβος ξεπρόβαλλε τότε, μέσα από αυτούς, άφωνος.

Είδε ότι, όπως στέκονταν και οι δύο στο Φως, εκείνος ήταν η σκιά της Αγάπης.

Τότε εκείνη του είπε:
«Τα κομμάτια που έσπασαν τα πήρε ο άνεμος και σκορπίστηκαν στον κόσμο.

Όμως να ξέρεις ότι δεν είσαι πια δυνατός, γιατί όποιος επικαλείται την Αγάπη και το Φως, όλα τα κομμάτια του φόβου θα μεταστοιχειώνονται σε Θεϊκές Αρετές.

Εσύ θα είσαι πάντα η πολικότητα της Αγάπης».

Η παρηγοριά για το Γάιδαρο

Σαν πέθανε η γυναίκα του, οι φίλοι έτρεξαν να τον παρηγορήσουν:

«Μη λυπάσαι, Χότζα», του είπαν. 

«Έτσι ήταν το κισμέτι του Αλλάχ. Θα σου βρούμε άλλη γυναίκα, πιο όμορφη».

Τώρα, που ψόφησε ο γάιδαρός του, πάλι πήγαν οι φίλοι του:

«Χότζα, τι 'ναι αυτό που βλέπουμε; Συ λυπήθηκες πιο πολύ για το ζώο, παρά για τη γυναίκα σου».

Κι ο Ναστραδίν Χότζας εξήγησε:

«Κοίταξε να δεις. Όταν πέθανε η γυναίκα μου ήρθατε όλοι και με παρηγορούσατε λέγοντάς μου: «Μη στενοχωριέσαι. Θα σου βρούμε άλλη γυναίκα, πιο όμορφη». 

Τώρα που ψόφησε ο γάιδαρός μου, κανείς δε μου 'πε:

«Θα σου φέρω εγώ ένα γάιδαρο».

«Δεν έχω, λοιπόν, δίκιο»;