Ζούσε κάποτε σε ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι ένας γεωργός.
Κάποια μέρα ανακάλυψε ότι η αγελάδα του είχε φύγει από το λιβάδι και εξαφανίστηκε.
Καθώς άρχισε να την ψάχνει, συνάντησε το γείτονά του, που τον ρώτησε πού πήγαινε.
Όταν απάντησε πως χάθηκε η αγελάδα του, ο γείτονας κούνησε το κεφάλι του και είπε:
"Αυτό είναι κακή τύχη!"
"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε το δρόμο του.
Έξω, πάνω στους λόφους, πέρα από την καλλιεργημένη γη, βρήκε την αγελάδα του να τρώει χορτάρι δίπλα σ' ένα όμορφο άλογο. Κι όταν πήρε την αγελάδα του να γυρίσουν στο σπίτι, το άλογο ακολούθησε πίσω της.
Το άλλο πρωί, ήρθε ο γείτονας του να μάθει για την αγελάδα. Βλέποντας την πάλι στο λιβάδι και δίπλα της ένα όμορφο άλογο, ρώτησε το γεωργό τι συνέβη. Εκείνος του εξήγησε ότι το άλογο ακολούθησε την αγελάδα του στο σπίτι και ο γείτονας του είπε:
"Αυτό είναι καλή τύχη!"
"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε το δρόμο του.
Την επόμενη μέρα, ο γιος του γεωργού γύρισε στο σπίτι με άδεια από το στρατό. Αμέσως, προσπάθησε να καβαλήσει το όμορφο άλογο, αλλά έπεσε στο έδαφος και έσπασε το πόδι του. Περνώντας από εκεί ο γείτονας, για να πάει στην αγορά, είδε τον νεαρό να κάθεται στη βεράντα με το πόδι του σε νάρθηκα, ενώ ο πατέρας του σκάλιζε τον κήπο, και ρώτησε τι έγινε. Όταν άκουσε, κούνησε το κεφάλι του:
"Αυτό είναι κακή τύχη!"
"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε να σκαλίζει τον κήπο του.
Την άλλη μέρα, η μονάδα του παιδιού πέρασε παρελαύνοντας κάτω στο δρόμο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, είχε ξεσπάσει πόλεμος και πήγαιναν στο μέτωπο. Ο γιος του γεωργού δεν μπόρεσε να πάει μαζί τους και ο γείτονας, σκύβοντας πάνω από το φράχτη και απευθυνόμενος στο γεωργό, που βρισκόταν στο χωράφι του, σχολίασε ότι, τουλάχιστον, ο πατέρας γλίτωσε από τον κίνδυνο να χάσει το γιο του στον πόλεμο.
"Αυτό είναι καλή τύχη!"
"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε να οργώνει.
Το σούρουπο ο γεωργός και ο γιος του κάθισαν να φάνε το βραδινό τους. Μετά από λίγες μπουκιές, ο γιος κατάπιε ένα κόκαλο από το κοτόπουλο και πέθανε.
Στην κηδεία ο γείτονας έβαλε το χέρι του στον ώμο του γεωργού και είπε λυπημένα.
"Αυτό είναι κακή τύχη!"
"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός αφήνοντας ένα μπουκέτο λουλούδια δίπλα στο φέρετρο.
Αργότερα, μέσα στην επόμενη εβδομάδα, ήρθε ο γείτονας να πει στον γεωργό τα νέα, ότι ολόκληρη η μονάδα του γιού του είχε κατακρεουργηθεί.
"Τουλάχιστον, εσύ ήσουν μαζί με το γιο σου, όταν πέθανε..
"Αυτό είναι καλή τύχη!" είπε ο γείτονας.
"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε το δρόμο του προς την αγορά.
και πάει λέγοντας.....
Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σαν το γείτονα σ'αυτό το παραμυθάκι.
Κάθε αντίδραση και κάθε κρίση που έχουμε βασίζεται πάνω σ'εκείνο που συμβαίνει σ' ένα ορισμένο σημείο μέσα στην εκτυλισσόμενη ιστορία μας.
Είναι ένα συγκεκριμένο γεγονός ευλογία ή κατάρα;
Συνήθως αφήνουμε τα συναισθήματά μας να αποφασίσουν.
Αν, όμως με κάποιο τρόπο, ελευθερωνόμασταν από το συναίσθημα - ιδιαίτερα το φόβο, κάθε φορά που εμφανίζεται στη ζωή μας μια αντιξοότητα - τότε δεν θα ονομάζαμε καν αυτό το γεγονός "αντιξοότητα".
Θα το αποκαλούσαμε απλώς "αλλαγή", επειδή αυτό είναι που μας προσφέρει οποιοδήποτε απρόβλεπτο συμβάν ή κατάσταση - το ότι σε κάποιο βαθμό, αλλάζουμε.
(απόσπασμα από το βιβλίο
"Γιατί σ'εμένα, γιατί αυτό, γιατί τώρα;",
της Robin Norwood)
