Ραντεβού το Σεπτέμβη!

Το καλάθι

Τα παλιά χρόνια, σε κάποιες περιοχές, είχαν ένα συνήθειο.

Τους γέρους, όταν τους έπαιρναν πολύ τα χρόνια, τους ανέβαζαν σ'έναν ψηλό βράχο, τους έβαζαν σ' ένα καλάθι και τους γκρέμιζαν από την κορφή στη θάλασσα.

Μια φορά, ένας γέρος, εκεί που τον έβαλε ο γιος του στο καλάθι, του λέει:
"Φύλαξε αυτό το καλάθι, γιε μου, γιατί θα χρειαστεί στα παιδιά σου όταν γεράσεις".

Αυτά τα λόγια του γέρου, τα συλλογίστηκε καλά ο γιος και δεν γκρέμισε τον πατέρα του.

Το ίδιο κάνανε κι άλλοι, κι από τότε σταμάτησε εκείνη η συνήθεια.

Αγάπη και Φόβος !!!

Κάποτε ζούσαν μέσα σε μια υπέροχη κοιλάδα δύο Υπάρξεις.

Την μία την έλεγαν Φόβο και την άλλη Αγάπη.

Κάποια ημέρα ο Φόβος είπε στην Αγάπη:

«Είμαι ο πιο δυνατός. Όλα μπροστά μου υποχωρούν και τρέπονται σε φυγή».

Η Αγάπη γέλασε.

«Μα δεν έχεις προσέξει όμως, ότι μόλις εμφανίζομαι εγώ, παύουν όλοι να σε φοβούνται…».

Τότε ο Φόβος αναψοκοκκίνισε από θυμό και της είπε να παίξουν ένα παιχνίδι για να μετρήσουν την δύναμη τους….

Έφερε 7 ορυκτούς κρυστάλλους, που έμοιαζαν με καθρέπτες και είπε στην Αγάπη, ότι θα κρυβόταν σε ένα από αυτούς. 

Αν κατάφερνε να τον εντοπίσει τότε θα παραδεχόταν την δύναμη της για πάντα.

Στη στιγμή χάθηκε μέσα στους καθρέφτες!!!

Η Αγάπη πλησίασε τον πρώτο καθρέφτη και τότε παρατήρησε μία φιγούρα.

«Είμαι η απληστία», της είπε. 

Πλησίασε τον δεύτερο καθρέφτη. 

«Είμαι ο εγωισμός», της είπε.

Πλησίασε τον τρίτο καθρέφτη, ήταν ο θυμός.

Ο τέταρτος καθρέφτης ήταν το ψέμα.

Ο πέμπτος καθρέφτης ήταν η λαιμαργία.

O έκτος καθρέφτης ήταν η λαγνεία και 

O έβδομος καθρέφτης, ήταν η αλαζονεία.

Η Αγάπη κατάλαβε, ότι ο Φόβος είχε διασπαστεί σε πολλές εκδηλώσεις για να την μπερδέψει, ώστε να ξεγελαστεί και να μη τον βρει…..

Τότε εκείνη έστρεψε το βλέμμα της στον Ήλιο και λούσθηκε από το Φως.

Πλησίασε στον πρώτο καθρέφτη και η προηγούμενη εικόνα άλλαξε με μιας, η απληστία έγινε γενναιοδωρία, ο δεύτερος καθρέφτης μόλις πλησίασε η Αγάπη έγινε αλτρουισμός, ο τρίτος καθρέφτης έγινε συμπόνια, ο τέταρτος καθρέφτης έγινε αλήθεια, ο πέμπτος καθρέφτης έγινε εγκράτεια, ο έκτος καθρέφτης έγινε αγνότητα και ο έβδομος καθρέφτης έγινε ταπεινότητα.

Στέλνοντας Φως σε όλους τους καθρέφτες, η Αγάπη τούς μετάλλαξε και με μιάς έσπασαν όλοι σε άπειρα κομμάτια.

Ο Φόβος ξεπρόβαλλε τότε, μέσα από αυτούς, άφωνος.

Είδε ότι, όπως στέκονταν και οι δύο στο Φως, εκείνος ήταν η σκιά της Αγάπης.

Τότε εκείνη του είπε:
«Τα κομμάτια που έσπασαν τα πήρε ο άνεμος και σκορπίστηκαν στον κόσμο.

Όμως να ξέρεις ότι δεν είσαι πια δυνατός, γιατί όποιος επικαλείται την Αγάπη και το Φως, όλα τα κομμάτια του φόβου θα μεταστοιχειώνονται σε Θεϊκές Αρετές.

Εσύ θα είσαι πάντα η πολικότητα της Αγάπης».

Η παρηγοριά για το Γάιδαρο

Σαν πέθανε η γυναίκα του, οι φίλοι έτρεξαν να τον παρηγορήσουν:

«Μη λυπάσαι, Χότζα», του είπαν. 

«Έτσι ήταν το κισμέτι του Αλλάχ. Θα σου βρούμε άλλη γυναίκα, πιο όμορφη».

Τώρα, που ψόφησε ο γάιδαρός του, πάλι πήγαν οι φίλοι του:

«Χότζα, τι 'ναι αυτό που βλέπουμε; Συ λυπήθηκες πιο πολύ για το ζώο, παρά για τη γυναίκα σου».

Κι ο Ναστραδίν Χότζας εξήγησε:

«Κοίταξε να δεις. Όταν πέθανε η γυναίκα μου ήρθατε όλοι και με παρηγορούσατε λέγοντάς μου: «Μη στενοχωριέσαι. Θα σου βρούμε άλλη γυναίκα, πιο όμορφη». 

Τώρα που ψόφησε ο γάιδαρός μου, κανείς δε μου 'πε:

«Θα σου φέρω εγώ ένα γάιδαρο».

«Δεν έχω, λοιπόν, δίκιο»;

Η ιστορία του Πέπε

 

Ο Πέπε είναι το είδος του ανθρώπου που ο καθένας θα ήθελε να είναι. 

Πάντα χαρούμενος, είχε πάντα κάτι θετικό να πει.

Όταν κάποιος τον ρωτούσε πως είναι, πάντα έλεγε :

«Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα»!

Eίχε αλλάξει πολλές φορές δουλειά και αρκετοί από τους συναδέλφους του τον ακολουθούσαν.

Ο λόγος που τον ακολουθούσαν ήταν η στάση του. 

Ήταν γεννημένος ηγέτης. 

Αν ένας από τους υπαλλήλους είχε μια κακή μέρα, αυτός ήταν πάντα εκεί για να του δείξει την θετική πλευρά της κατάστασης.

Μια μέρα πήγα να τον δω και του ρώτησα:
"Δεν καταλαβαίνω. Δεν μπορεί να είσαι πάντα τόσο σίγουρος".

Ο Πέπε μου απάντησε:

"Κάθε πρωί ξυπνάω και λέω στον εαυτό μου: 

Πέπε, έχεις δύο επιλογές τώρα: Μπορεί να είσαι σε καλή ή σε κακή διάθεση. Διαλέγω να είμαι σε καλή".

"Κάθε φορά που κάτι πάει στραβά, μπορώ να επιλέξω να το παίξω θύμα ή να μάθω κάτι, από την εμπειρία.

Διαλέγω να μάθω".

- "Πως το κάνεις"; ξαναρώτησα.

-"Κάθε φορά που κάποιος έρχεται να μού παραπονεθεί, μπορώ να δεχθώ τα παράπονά του ή να τού δείξω την θετική πλευρά της ζωής. Επιλέγω να του δείξω την θετική πλευρά".

- "Ναι, φυσικά, αλλά δεν είναι τόσο εύκολο", απάντησα.

- "Si, είναι", δήλωσε ο Πέπε​​.
"Τα πάντα στη ζωή είναι θέμα επιλογών. Αν απλοποιήσεις την όλη κατάσταση αυτή συνοψίζεται σε μια επιλογή. Μπορείς να επιλέξεις πώς να αντιδράσεις σε κάθε περίπτωση, μπορείς να επιλέξεις, πώς οι άλλοι επηρεάζουν τις διαθέσεις σου, μπορείς να επιλέξεις να είσαι σε καλή ή κακή διάθεση. 

Σε περίληψη:  

"Εσύ επιλέγεις πώς θα ζήσεις την ζωή σου".

Σκέφτηκα πολύ αυτά που μου είπε ο Πέπε.

Επειδή αλλάξαμε σπίτι, χάσαμε επαφή, αλλά σκεφτόμουν συχνά τον Πεπέ, όταν είχα να πάρω μιαν απόφαση.

Χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο Πέπε έκανε κάτι που ποτέ δεν πρέπει να κάνεις.

Άφησε την πόρτα ξεκλείδωτη και τρεις οπλισμένοι ληστές μπήκαν να τον ληστέψουν.

Όταν ο Πέπε, τρέμοντας από φόβο, προσπάθησε να ανοίξει το χρηματοκιβώτιο, το χέρι του γλίστρησε. Οι ληστές πανικοβλήθηκαν και τον πυροβόλησαν.

Ο Πεπέ βρέθηκε σχετικά γρήγορα.
Μετά από 8 δύσκολες ώρες χειρουργείο και εβδομάδες αποκατάστασης, ο Πέπε βγήκε από το νοσοκομείο με αρκετές σφαίρες στο σώμα του.

Μετά από έξι μήνες συνάντησα τον Πέπε και τον ρώτησα πως είναι. 
Η απάντηση ήταν όπως πάντα. "Δεν θα μπορούσα να είμαι καλύτερα"!

Όταν τον ρώτησα, τι τού πέρασε από το μυαλό την μέρα της ληστείας, μου είπε:
"Όταν βρέθηκα πληγωμένος ξάπλα στο πάτωμα, σκέφθηκα πως είχα δύο επιλογές: Να ζήσω ή να πεθάνω. 
Διάλεξα να ζήσω".

- «Δεν φοβήθηκες;» τον ρώτησα.

Ο Πέπε απάντησε:
"Οι γιατροί ήταν θαυμάσιοι. Δεν κουράζονταν να επαναλαμβάνουν ότι, όλα θα πάνε καλά. 
Αλλά όταν με πήγαν στο χειρουργείο και όταν είδα την έκφραση στα πρόσωπά τους τότε πραγματικά φοβήθηκα.
Διάβαζα στα μάτια τους 'Αυτός τώρα είναι νεκρός'.
Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να πάρω μιαν απόφαση".

«Και τι έκανες;» Τον ρώτησα.

 Ο Πέπε μου απάντησε: «Όταν ο γιατρός με ρώτησε αν ήμουν αλλεργικός σε κάτι, πήρα μια βαθιά ανάσα και φώναξα:

«Si, γαμώτο!».

Ενώ αυτοί γελούσαν, εγώ τους είπα: "Διαλέγω να ζήσω. Εγχειρήστε με σαν να είμαι ζωντανός, όχι πεθαμένος".

Ο Πέπε επέζησε χάρη στους γιατρούς, αλλά κυρίως χάρη στην εκπληκτική στάση του. 

Είχε μάθει ότι, κάθε μέρα, έχουμε την επιλογή να ζήσουμε πλήρως ή όχι. 

Τελικά, η στάση, αυτό είναι που μετράει.

 Τελικά :

Το τί είσαι

Το πώς αισθάνεσαι

Το πώς σε βλέπουν οι άλλοι

Το πώς ζεις 

Είναι δική σου απόφαση!!!