"Ο γέρος και η ευτυχία ".....

Σ' ένα χωριό ζούσε ένας γέρος και θεωρούσε πως ήταν από τους πιο δυστυχισμένους ανθρώπους του κόσμου. 

Όλο το χωριό τον απέφευγε. 

Πάντα ήταν σκυθρωπός, πάντα είχε παράπονα, πάντα με κακή διάθεση…

Όσο περισσότερο ζούσε, τόσο πιο πικρόχολος γινόταν, τόσο περισσότερο φαρμάκι είχαν τα λόγια του. 
Όμως μια φορά, όταν έγινε ογδόντα ετών, συνέβηκε το απίστευτο.

Η φήμη στιγμιαίως διαδόθηκε σ' όλο το χωριό:

"Ο γέρος είναι ευτυχισμένος, δεν παραπονιέται πια, χαμογελάει, άλλαξε και το πρόσωπό του, έγινε αγνώριστος".

Τότε μαζεύτηκε όλο το χωριό και ρώτησέ το γέρο:

- "Τι έγινε; Τι έπαθες;"

- "Τίποτα", απάντησε ο γέρος, "ογδόντα χρόνια προσπαθούσα να γίνω ευτυχισμένος και δε μου βγήκε.
Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να ζήσω χωρίς ευτυχία. 
Γι' αυτό και είμαι ευτυχισμένος".

"Το μαγαζί της Αλήθειας"

"Ο άνθρωπος περπατούσε σ' εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης.

Είχε χρόνο και γι' αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.

Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή.

Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δεί μέσα στο σκοτάδι...

Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ' ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε:

 "Το μαγαζί της Αλήθειας"

Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος.

Σκέφτηκε, ότι αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τί μπορεί να πουλούσαν. 

Μπήκε.

Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε: 

"Συγνώμη. Αυτό είναι το μαγαζί της αλήθειας;"

"Μάλιστα κύριε. Τί λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;"

Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια.

Ποτέ δεν είχε φανταστεί οτι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο.

Να πηγαίνεις σ' ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.

"Θέλω πλήρη αλήθεια" αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση. 

"Είμαι τόσο απαυδισμένος από τα ψέματα και τις πλαστογραφίες" σκέφτηκε 

"Δε θέλω άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δε θέλω απάτες, ούτε κοροϊδίες."

"Απόλυτη αλήθεια" διόρθωσε.

"Μάλιστα κύριε. Ακολουθήστε με."

Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ' ένα άλλο μέρος του καταστήματος και δείχνοντας έναν πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε: "Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει."

Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.

"Ήρθα να αγοράσω την απόλυτη αλήθεια."

"Αχα. Συγνώμη, γνωρίζετε την τιμή;"

"Όχι. Πόσο κοστίζει;" αποκρίθηκε τυπικά.

 Στην πραγματικότητα ήξερε οτι θα πλήρωνε όσο όσο για να έχει όλη την αλήθεια.

"Για όλη την αλήθεια", είπε ο πωλητής "το αντίτιμο είναι οτι ποτέ πιά δε θα έχετε την ησυχία σας."

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.

"Ε..ευχαριστώ... Συγνώμη..." ψέλλισε. 

Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα κοιτώντας το έδαφος.

Ένιωσε λίγο θλιμμένος, όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για την απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμα χρειαζόταν ορισμένα ψέματα για να βρίσκει ανάπαυση, ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό...

"Ίσως αργότερα..." σκέφτηκε.

 ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ – JORGE BUCAY

Οι καλοί τρόποι....

Δίνοντας μαθήματα καλής συμπεριφοράς, ο Ναστραδίν Χότζας έλεγε στα παιδιά πως η καλή ανατροφή απαιτεί, όταν φτερνίζεται ο δάσκαλος, οι μαθητές να χτυπάνε παλαμάκια και να λένε:

~ Χαίρ ολά, Χότζα, χαίρ ολά!
(Με τις υγείες σου, δάσκαλε, με τις υγείες σου!)

Έτσι, όχι σπάνια, και οι μαθητές διασκέδαζαν χειροκροτώντας κι ο Ναστραδίν χαιρόταν.

Μια μέρα έπεσε ο κουβάς στο πηγάδι.

Ο Χότζας κατέβηκε να τον πάρει και μετά τα παιδιά τραβούσαν το σκοινί να τον βγάλουν.

Για κακή του μοίρα όμως, σαν έφτασε στο χείλος του πηγαδιού, χωρίς να θέλει φτερνίστηκε.

Μονομιάς ασυναίσθητα τα παιδιά αφήνουν το σκοινί και, συνηθισμένα καθώς ήταν, άρχισαν τα παλαμάκια, φωνάζοντας:

~ Χαίρ ολά, Χότζα, χαίρ ολά!

Το αποτέλεσμα ήταν να κατρακυλήσει ο δάσκαλος στο πηγάδι και να σπάσει κεφάλι και πόδια.

Όταν, σε κακά χάλια, τον έβγαλαν έξω, μουρμούρισε:

~Τι την ήθελα την ευγένεια;

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2014

Θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι χειρότερο

Ο Νασραντίν ερέθιζε συνεχώς τους φίλους του με την αιώνια αισιοδοξία του.
Όσο άσχημη κι αν ήταν μια κατάσταση, εκείνος έλεγε πάντοτε:

«Θα μπορούσε να είχε συμβεί κάτι χειρότερο.»

Για να τον θεραπεύσουν από αυτή του την ενοχλητική συνήθεια, οι φίλοι του αποφάσισαν να του στήσουν μια κατάσταση τόσο μαύρη, τόσο ζοφερή, που να μην μπορούσε ο Νασραντίν να βρει καμία ελπίδα σ' αυτήν.

Μια μέρα, ένας απ' αυτούς τον πλησίασε στο μπαρ και του είπε:

«Νασραντίν, άκουσες τι συνέβη στο Γιώργο; Χθες βράδυ, πήγε στο σπίτι του, βρήκε τη γυναίκα του στο κρεβάτι με έναν άλλο άντρα, τους σκότωσε και τους δύο κι ύστερα αυτοκτόνησε.»

«Τρομερό,» είπε ο Νασραντίν, 
«θα μπορούσε όμως να είχε συμβεί κάτι χειρότερο.»

«Τι στα κομμάτια θα μπορούσε να είχε συμβεί, που να ήταν χειρότερο απ' αυτό;»

«Αν είχε συμβεί προχθές, τώρα θα μπορούσα να είμαι εγώ ο σκοτωμένος.»