Αργάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ

Η Εκκλησία στις 8 Νοεμβρίου γιορτάζει 

τη σύναξη των Παμμέγιστων Aρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ, 

καθώς και των υπολοίπων Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων.

 Πηγή: Οι Αρχάγγελοι Γαβριήλ και Μιχαήλ: 

Τι γιορτάζουμε στις 8 Νοεμβρίου

Μια ιστορία για το θυμό και όχι μόνο…..

Κάποτε υπήρχε ένα δύστροπο μικρό αγόρι, που ήταν φοβερά πεισματάρικο, οργιζόταν συχνά και έσπαγε διάφορα αντικείμενα.

Μια μέρα ο πατέρας του, τό πήρε από το χέρι και τό οδήγησε στο φράχτη, στο πίσω μέρος του κήπου τους, λέγοντας:

«Γιε μου, από δω και στο εξής, κάθε φορά που θα εκνευρίζεσαι θα μπήγεις ένα καρφί στο φράχτη. Έτσι, ύστερα από λίγο, θα μπορείς να δεις πόσες φορές έχεις εκνευριστεί. Εντάξει;» 

Το παιδί σκέφτηκε:

«Τι έχω να φοβηθώ; Θα δοκιμάσω».

Ύστερα από αυτό κάθε φορά που θύμωνε έμπηγε ένα καρφί στο φράχτη και, όταν μια μέρα αργότερα πήγε να δει, ένιωσε λίγο ενοχλημένο:

«Ω, πόσα καρφιά! Ολόκληρος σωρός!»

Ο πατέρας του του είπε:

«Βλέπεις; Πρέπει να ελέγχεις τον εαυτό σου. Αν καταφέρεις να μη θυμώσεις για μια ολόκληρη μέρα, μπορείς να βγάλεις ένα από τα καρφιά στο φράχτη.

Το αγόρι σκέφτηκε:

«Αν θυμώσω μια φορά, θα πρέπει να μπήξω ένα καρφί, αλλά για να βγάλω ένα θα πρέπει να περάσω όλη τη μέρα χωρίς να οργιστώ. Αυτό είναι δύσκολο!» 
Κι όμως, για να βγάλει τα καρφιά, αναγκάστηκε να κρατά σταθερά τον εαυτό του υπό έλεγχο.

Στην αρχή το αγόρι δυσκολεύτηκε πολύ, αλλά με τον καιρό έβγαλε όλα τα καρφιά από το φράχτη και ξαφνικά αντιλήφθηκε ότι είχε μάθει να ελέγχει τον εαυτό του.

Πήγε χαρούμενο στον πατέρα του λέγοντας:

«Μπαμπά, έλα γρήγορα να δεις, δεν υπάρχουν πια καρφιά στο φράχτη κι εγώ δεν οργίζομαι πια».

Ο πατέρας πήγε μαζί με το αγόρι στο φράχτη και είπε με βαθυστόχαστη φωνή:

«Κοίτα, γιε μου, τα καρφιά στο φράχτη έχουν βγει όλα, αλλά οι τρύπες θα μείνουν εκεί για πάντα.

Κάθε φορά που οργίζεσαι με την οικογένειά σου, ο θυμός σου ανοίγει μια τρύπα στην καρδιά μας.

Όταν βγει το καρφί, μπορείς να ζητήσεις συγγνώμη, αλλά δεν μπορείς να κάνεις την τρύπα να εξαφανιστεί».

_______________________________________

Σκεφτείτε περισσότερο, 
ακούστε περισσότερα, 
δείτε περισσότερα, 

φανείτε συνετοί, 
στα λόγια και στις πράξεις σας.

Το όφελος θα είναι ότι θα μετανιώσετε λίγες φορές. 
Κανένας στον κόσμο δεν πουλάει φάρμακο για τις τύψεις.

Μόλις ένα άτομο αναγνωρίσει ότι έχει προβεί σε μια λανθασμένη πράξη, η πράξη αυτή είναι ήδη τετελεσμένη και δεν υπάρχει τρόπος να την επανορθώσει. 

"Ο γέρος και η ευτυχία ".....

Σ' ένα χωριό ζούσε ένας γέρος και θεωρούσε πως ήταν από τους πιο δυστυχισμένους ανθρώπους του κόσμου. 

Όλο το χωριό τον απέφευγε. 

Πάντα ήταν σκυθρωπός, πάντα είχε παράπονα, πάντα με κακή διάθεση…

Όσο περισσότερο ζούσε, τόσο πιο πικρόχολος γινόταν, τόσο περισσότερο φαρμάκι είχαν τα λόγια του. 
Όμως μια φορά, όταν έγινε ογδόντα ετών, συνέβηκε το απίστευτο.

Η φήμη στιγμιαίως διαδόθηκε σ' όλο το χωριό:

"Ο γέρος είναι ευτυχισμένος, δεν παραπονιέται πια, χαμογελάει, άλλαξε και το πρόσωπό του, έγινε αγνώριστος".

Τότε μαζεύτηκε όλο το χωριό και ρώτησέ το γέρο:

- "Τι έγινε; Τι έπαθες;"

- "Τίποτα", απάντησε ο γέρος, "ογδόντα χρόνια προσπαθούσα να γίνω ευτυχισμένος και δε μου βγήκε.
Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να ζήσω χωρίς ευτυχία. 
Γι' αυτό και είμαι ευτυχισμένος".

"Το μαγαζί της Αλήθειας"

"Ο άνθρωπος περπατούσε σ' εκείνα τα σοκάκια της επαρχιακής πόλης.

Είχε χρόνο και γι' αυτό κοντοστεκόταν για λίγο μπροστά σε κάθε βιτρίνα, σε κάθε κατάστημα, σε κάθε πλατεία.

Στρίβοντας σε μια γωνία βρέθηκε άξαφνα μπροστά σε ένα ταπεινό κατάστημα που η ταμπέλα του ήταν λευκή.

Περίεργος, πλησίασε στη βιτρίνα και κόλλησε το πρόσωπο του στο κρύσταλλο για να καταφέρει να δεί μέσα στο σκοτάδι...

Το μόνο που φαινόταν ήταν ένα αναλόγιο μ' ένα χειρόγραφο καρτελάκι που έγραφε:

 "Το μαγαζί της Αλήθειας"

Ο άνθρωπος έμεινε έκπληκτος.

Σκέφτηκε, ότι αν και διέθετε ανεπτυγμένη φαντασία, του ήταν αδύνατον να φανταστεί τί μπορεί να πουλούσαν. 

Μπήκε.

Πλησίασε την κοπέλα που στεκόταν στον πρώτο πάγκο και τη ρώτησε: 

"Συγνώμη. Αυτό είναι το μαγαζί της αλήθειας;"

"Μάλιστα κύριε. Τί λογής αλήθεια θέλετε; Αλήθεια μερική, αλήθεια σχετική, αλήθεια στατιστική, πλήρη αλήθεια;"

Ώστε, λοιπόν, πουλούσαν αλήθεια.

Ποτέ δεν είχε φανταστεί οτι ήταν δυνατόν κάτι τέτοιο.

Να πηγαίνεις σ' ένα μέρος και να παίρνεις την αλήθεια, ήταν υπέροχο.

"Θέλω πλήρη αλήθεια" αποκρίθηκε ο άνθρωπος χωρίς ταλάντευση. 

"Είμαι τόσο απαυδισμένος από τα ψέματα και τις πλαστογραφίες" σκέφτηκε 

"Δε θέλω άλλες γενικεύσεις, ούτε δικαιολογίες, δε θέλω απάτες, ούτε κοροϊδίες."

"Απόλυτη αλήθεια" διόρθωσε.

"Μάλιστα κύριε. Ακολουθήστε με."

Η κοπέλα συνόδευσε τον πελάτη σ' ένα άλλο μέρος του καταστήματος και δείχνοντας έναν πωλητή με αυστηρό ύφος, είπε: "Ο κύριος θα σας εξυπηρετήσει."

Ο πωλητής πλησίασε και περίμενε τον πελάτη να μιλήσει.

"Ήρθα να αγοράσω την απόλυτη αλήθεια."

"Αχα. Συγνώμη, γνωρίζετε την τιμή;"

"Όχι. Πόσο κοστίζει;" αποκρίθηκε τυπικά.

 Στην πραγματικότητα ήξερε οτι θα πλήρωνε όσο όσο για να έχει όλη την αλήθεια.

"Για όλη την αλήθεια", είπε ο πωλητής "το αντίτιμο είναι οτι ποτέ πιά δε θα έχετε την ησυχία σας."

Ένα ρίγος διέτρεξε τη ράχη του ανθρώπου. Ποτέ δεν είχε φανταστεί ότι το κόστος θα ήταν τόσο υψηλό.

"Ε..ευχαριστώ... Συγνώμη..." ψέλλισε. 

Έκανε μεταβολή και βγήκε από το κατάστημα κοιτώντας το έδαφος.

Ένιωσε λίγο θλιμμένος, όταν κατάλαβε ότι δεν ήταν ακόμα προετοιμασμένος για την απόλυτη αλήθεια, ότι ακόμα χρειαζόταν ορισμένα ψέματα για να βρίσκει ανάπαυση, ορισμένους μύθους και εξιδανικεύσεις για να καταφεύγει, ότι ήθελε κάποιες δικαιολογίες για να μην αντιμετωπίζει τον ίδιο του τον εαυτό...

"Ίσως αργότερα..." σκέφτηκε.

 ΧΟΡΧΕ ΜΠΟΥΚΑΪ – JORGE BUCAY

Οι καλοί τρόποι....

Δίνοντας μαθήματα καλής συμπεριφοράς, ο Ναστραδίν Χότζας έλεγε στα παιδιά πως η καλή ανατροφή απαιτεί, όταν φτερνίζεται ο δάσκαλος, οι μαθητές να χτυπάνε παλαμάκια και να λένε:

~ Χαίρ ολά, Χότζα, χαίρ ολά!
(Με τις υγείες σου, δάσκαλε, με τις υγείες σου!)

Έτσι, όχι σπάνια, και οι μαθητές διασκέδαζαν χειροκροτώντας κι ο Ναστραδίν χαιρόταν.

Μια μέρα έπεσε ο κουβάς στο πηγάδι.

Ο Χότζας κατέβηκε να τον πάρει και μετά τα παιδιά τραβούσαν το σκοινί να τον βγάλουν.

Για κακή του μοίρα όμως, σαν έφτασε στο χείλος του πηγαδιού, χωρίς να θέλει φτερνίστηκε.

Μονομιάς ασυναίσθητα τα παιδιά αφήνουν το σκοινί και, συνηθισμένα καθώς ήταν, άρχισαν τα παλαμάκια, φωνάζοντας:

~ Χαίρ ολά, Χότζα, χαίρ ολά!

Το αποτέλεσμα ήταν να κατρακυλήσει ο δάσκαλος στο πηγάδι και να σπάσει κεφάλι και πόδια.

Όταν, σε κακά χάλια, τον έβγαλαν έξω, μουρμούρισε:

~Τι την ήθελα την ευγένεια;