Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΙΑΣ

Η πασχαλιά λέγετε πως ήταν το δένδρο που πρόσφερε την δροσιά και τον ίσκιο του στην Παναγία και τον Ιωσήφ, όταν εκείνοι όδευαν προς την Αίγυπτο στην προσπάθεια τους να σώσουν τον Χριστό από την δολοφονική μανία του Ηρώδη.

Τότε η Παναγία το ευλόγησε να είναι πάντα φορτωμένο με πανέμορφα, ευωδιαστά άνθη.

Σύμφωνα με το μύθο όμως το όνομα του το πήρε λίγο καιρό αργότερα, όταν οι Ιουδαίοι σταύρωσαν τον Χριστό. 

Είχε φυτρώσει κοντά στο Γολγοθά και βλέποντας τον Κύριο να σταυρώνεται μαράθηκε, από τον καημό του. 

Όταν τρεις μέρες μετά ο Ιησούς αναστήθηκε, το δεντράκι ζωντάνεψε για να πάρει κι αυτό μέρος στη μεγάλη χαρά της Ανάστασης.

Πηγή: http://beausillage.com

Η ιστορία της Αμυγδαλιάς

 

Η Αμυγδαλιά ήταν ένα νέο, πανέμορφο, ροδαλό κορίτσι. 

Η μητέρα της την αγαπούσε πολύ, φοβόταν όμως τις κρύες μέρες του χειμώνα να την αφήσει να βγει έξω, για να μην κρυώσει.

Γι' αυτό το χειμώνα, την κλείδωνε στο δωμάτιό της.

Μια μέρα όμως
 ο Βοριάς πέρασε έξω από το παράθυρό της,
την είδε και την ερωτεύτηκε. 
Πώς όμως θα ερωτεύονταν και αυτή

το Βοριά;

Τριγυρνούσε θλιμμένος

έξω από το παράθυρό της.

Ώσπου μια νύχτα, σκέφτηκε να μεταμορφωθεί σε πρίγκηπα.

Ο Βοριάς παρουσιάστηκε στην Αμυγδαλιά

σαν όμορφος νεαρός άντρας

και της ζήτησε αμέσως να παντρευτούν.

Εκείνη μόλις τον αντίκρισε τον ερωτεύτηκε και δέχτηκε την πρότασή του.

Μια μέρα λοιπόν, που έλειπε η μητέρα της από το παλάτι, βγήκε έξω τρέχοντας και αγκάλιασε το Βοριά.

Δεν άντεξε την παγωνιά και απ' το κρύο του ξεψύχησε.

Από τότε ντύνεται νυφούλα και δέχεται το άγγιγμα του αγαπημένου της Βοριά κάθε χειμώνα.

"Καλή τύχη, κακή τύχη! ~~~~

Ζούσε κάποτε σε ένα απομακρυσμένο χωριουδάκι ένας γεωργός.

Κάποια μέρα ανακάλυψε ότι η αγελάδα του είχε φύγει από το λιβάδι και εξαφανίστηκε.

Καθώς άρχισε να την ψάχνει, συνάντησε το γείτονά του, που τον ρώτησε πού πήγαινε.

Όταν απάντησε πως χάθηκε η αγελάδα του, ο γείτονας κούνησε το κεφάλι του και είπε:

"Αυτό είναι κακή τύχη!"

"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε το δρόμο του. 

Έξω, πάνω στους λόφους, πέρα από την καλλιεργημένη γη, βρήκε την αγελάδα του να τρώει χορτάρι δίπλα σ' ένα όμορφο άλογο. Κι όταν πήρε την αγελάδα του να γυρίσουν στο σπίτι, το άλογο ακολούθησε πίσω της.

Το άλλο πρωί, ήρθε ο γείτονας του να μάθει για την αγελάδα. Βλέποντας την πάλι στο λιβάδι και δίπλα της ένα όμορφο άλογο, ρώτησε το γεωργό τι συνέβη. Εκείνος του εξήγησε ότι το άλογο ακολούθησε την αγελάδα του στο σπίτι και ο γείτονας του είπε:

"Αυτό είναι καλή τύχη!"

"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε το δρόμο του.

Την επόμενη μέρα, ο γιος του γεωργού γύρισε στο σπίτι με άδεια από το στρατό. Αμέσως, προσπάθησε να καβαλήσει το όμορφο άλογο, αλλά έπεσε στο έδαφος και έσπασε το πόδι του. Περνώντας από εκεί ο γείτονας, για να πάει στην αγορά, είδε τον νεαρό να κάθεται στη βεράντα με το πόδι του σε νάρθηκα, ενώ ο πατέρας του σκάλιζε τον κήπο, και ρώτησε τι έγινε. Όταν άκουσε, κούνησε το κεφάλι του:

"Αυτό είναι κακή τύχη!"

"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε να σκαλίζει τον κήπο του.

Την άλλη μέρα, η μονάδα του παιδιού πέρασε παρελαύνοντας κάτω στο δρόμο. Κατά τη διάρκεια της νύχτας, είχε ξεσπάσει πόλεμος και πήγαιναν στο μέτωπο. Ο γιος του γεωργού δεν μπόρεσε να πάει μαζί τους και ο γείτονας, σκύβοντας πάνω από το φράχτη και απευθυνόμενος στο γεωργό, που βρισκόταν στο χωράφι του, σχολίασε ότι, τουλάχιστον, ο πατέρας γλίτωσε από τον κίνδυνο να χάσει το γιο του στον πόλεμο.

"Αυτό είναι καλή τύχη!"

"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε να οργώνει.

Το σούρουπο ο γεωργός και ο γιος του κάθισαν να φάνε το βραδινό τους. Μετά από λίγες μπουκιές, ο γιος κατάπιε ένα κόκαλο από το κοτόπουλο και πέθανε.

Στην κηδεία ο γείτονας έβαλε το χέρι του στον ώμο του γεωργού και είπε λυπημένα.

"Αυτό είναι κακή τύχη!"

"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός αφήνοντας ένα μπουκέτο λουλούδια δίπλα στο φέρετρο.

Αργότερα, μέσα στην επόμενη εβδομάδα, ήρθε ο γείτονας να πει στον γεωργό τα νέα, ότι ολόκληρη η μονάδα του γιού του είχε κατακρεουργηθεί.

"Τουλάχιστον, εσύ ήσουν μαζί με το γιο σου, όταν πέθανε..

"Αυτό είναι καλή τύχη!" είπε ο γείτονας.

"Καλή τύχη, κακή τύχη! Ποιός το ξέρει;" απάντησε ο γεωργός και συνέχισε το δρόμο του προς την αγορά.

και πάει λέγοντας.....

Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σαν το γείτονα σ'αυτό το παραμυθάκι.

Κάθε αντίδραση και κάθε κρίση που έχουμε βασίζεται πάνω σ'εκείνο που συμβαίνει σ' ένα ορισμένο σημείο μέσα στην εκτυλισσόμενη ιστορία μας.

Είναι ένα συγκεκριμένο γεγονός ευλογία ή κατάρα;

Συνήθως αφήνουμε τα συναισθήματά μας να αποφασίσουν.

Αν, όμως με κάποιο τρόπο, ελευθερωνόμασταν από το συναίσθημα - ιδιαίτερα το φόβο, κάθε φορά που εμφανίζεται στη ζωή μας μια αντιξοότητα - τότε δεν θα ονομάζαμε καν αυτό το γεγονός "αντιξοότητα".

Θα το αποκαλούσαμε απλώς "αλλαγή", επειδή αυτό είναι που μας προσφέρει οποιοδήποτε απρόβλεπτο συμβάν ή κατάσταση - το ότι σε κάποιο βαθμό, αλλάζουμε.

(απόσπασμα από το βιβλίο

 "Γιατί σ'εμένα, γιατί αυτό, γιατί τώρα;",

 της Robin Norwood)

Συνταγή για την ΥΓΕΙΑ...!!!!

 

Μια μέρα ρώτησαν το Χότζα:

 «Τι πρέπει να κάνουμε 
για να μην αρρωστήσουμε,

 αλλά να 'χουμε πάντα καλή υγεία;»

Ο Ναστραδίν απάντησε:

 «Να 'χετε τα πόδια σας ζεστά, 
το κεφάλι δροσερό, 

να φροντίζετε τη διατροφή σας 

και προπαντός

να μη σκοτίζετε το μυαλό σας 
με τίποτα.»

ΘΕΟΦΑΝΙΑ

Τα Θεοφάνια (ή Θεοφάνεια) είναι μεγάλη ετήσια χριστιανική εορτή της ανάμνησης της Βάπτισης του Ιησού Χριστού στον Ιορδάνη ποταμό από τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Εορτάζεται στις 6 Ιανουαρίου και είναι η τρίτη και τελευταία εορτή του Δωδεκαημέρου (εορτών των Χριστουγέννων).

Το όνομα προκύπτει από την φανέρωση των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδας που συνέβη σύμφωνα με τρεις σχετικές ευαγγελικές περικοπές. 

Η εορτή των Θεοφανίων λέγεται επίσης και Επιφάνεια και Φώτα (ή Εορτή των Φώτων).

Σε αυτή την εορτή γιορτάζουν τα ονόματα:
Ιορδάνης, Φωτεινή, Φώτης (Φώτιος), Ουρανία, Θεοχάρης και Θεοφάνης.

από Βικιπαιδεία